I Fell Inlove With my Best Friend

Kabanata 23

Kabanata 23 : ' Don't worry'

MAXIMILIANNA P. O. V.

Hindi na ako nagtanong kung anong nangyari sa akin pagkatapos kong mawalan ng malay! Hindi din lang naman nila sasagutin! Basta nagising na lang ako sa hospital, at naabutan kong umiiyak si Mommy sa gilid ng hospital bed ko.

I hold her hands, and ask her why? Pero hindi niya sinagot kaya, naman hindi na ako nagtanong. Nakauwi na ako sa bahay, pero ibang iba ang paligid! Parang may iba.

“Lianna, ayos ka lang?” pang-ilang beses na ba nilang tinanong sa akin iyan. Hindi ko na nga mabilang simula mong lumabas ako ng hospital.

Mula din nong araw na iyon, pinagbawalan na akong mapagod, kumain ng matamis at iba pa! Basta, iyong mga bagay na mabilis magpapagod ay binawal sa akin.

Bawal na ako sa matao, polluted area at iba pa. Hindi ko alam kung bakit bawal? Samantalang nitong mga nakaraang araw lang ay nakakain pa ako ng matamis, as much as I want pa. Ngayon pero, halos ibawal lahat.

Naalala ko pa noon, I always attend exercises, minsan may darating na lang sa bahay at tuturuan ako ng kung ano-anong ehersisyo. Mula noon, unti-unting ding lumuwag ang pwede sa akin.

I have an asthma, pero minsan lang umaatake. Hindi naman siya ganun kalala, kasi nakatutulong iyong Breathing Exercises. Kaya hindi ko malaman kong ano nanamang dahilan at pinagbawalan nanaman akong kumain nito, gumawa ng ganiyan, at pumunta sa ganito?

Mula noong pwede na ako sa mga ibang bagay, doon ako natutong kumain ng matatamis, katulad ng tsokolate kapag stress or malungkot ako. Hindi pero alam nila Mommy na may stock ako palagi sa loob ng kwarto ko, kasi sa kusina ako lagi nakuha ng kinakain ako.

“Mom, I'm okay. Hindi naman po ako mahina. Kaya ko ito” naninigurado ang tinig kong iyon. Ayaw ko siyang mag-alala, natatakot pa naman ako kapag naririnig ko ang mahina niyang boses, para kasing nanghihina siya ganun. Kaya ayaw kong marinig.

About sa nangyari dito sa bahay. Hindi na nila iyon nagawang pinag-usapan. This was the first time, na ganun ang ginawa niya. Minsan nga iniisip ko kung may saltik na ba ang kapatid ko, at grabi na, sobra na ang ginagawa niya.

PERO, hindi ko mapigilan na hindi mag-isip, may kapatid ako. Identical kaya kami, or hindi. Hindi din ako sigurado. At isa pa, I like her name. Makseane Phoebe. Mukhang obsess talaga sila sa pangalang 'Max' kahit iba na ang spelling, basta ba marinig ang salitang 'Max'

Kahit naman ako, marinig ko palang ang pangalan na iyon, na-aastigan na ako. Ngayon ko tuloy naisip, may similarities kaya kami. Parehas kaya kami ng ugali, nang kung paano siya magsalita, basta ganun.

Days have been passed. Ganun kabilis, at hindi padin ako pumapasok sa school, ang sabi tuloy sa akin ni Mommy at Daddy ay sa Acquaintance Party na lang pumunta, tho pumayag narin naman ako.

Wala din naman akong magawa kaya pumayag na lang din ako. Hindi din naman ako maka-angal. Kung magkakaroon man, sasabihin ko agad sa kanila. Ganon ako kabait.

“Anak, listen okay. Simula ngayong araw na ito, kakain kana ng puro gulay!” as in green. Halah, hindi naman siguro ako magmumukhang kambing dito, di ba?

“Pero, di ba? Mom, pwede padin ako sa meat or chicken?” I use my charm to her, pero alam kong hindi niya ako pagbibigyan. Kapag No! No! Pag-bawal, hindi talaga pwede. Ewan ko lang, kung papayag si Mommy ngayon?

“Uhm, okay. Pero, makakakain ka lang niyan, one's week? And the rest, puro gulay na? Nagkakaliwanagan ba tayo?” minsan ginagamit niya na ang propesyon niya sa akin. Parang binibigyan lang ako ng prescription na dapat kong gawin. Hindi naman masyadong strict si Mommy kapag kinakailangan lang talaga.

“Mommy, ano nga po palang nangyari pagkatapos akong mawalan ng malay po?” nangungusap ang mga mata ko, at iba naman ang pinapakitang reaksyon ng Mommy ko. Para siyang natatakot, at hindi malaman kong paano niya ipapaliwanag. I sighed. Maybe, she doesn't really want me to know. I understand.

“Its okay Mom. Ayos lang po. Kahit wag niyo po munang sabihin.” ngumiti ako sa kaniya pagkatapos.

Lumipas ang ilang mga araw, at nagpatuloy ang ganitong routine ko. Minsan lang talaga sa isang linggo ako kumain. May dumadalaw na ulit sa bahay para sa mga exercise ko. One hundred Fifty Minutes per week ang recommended ng doctor sa akin. Kaya naman ang schedule ng punta niya sa bahay ay kada Miyerkules.

Sa bahay narin ako nag-aaral at nagprapraktis para sa daring na Acquaintance Party. Hindi din kasi nila ako pinapayagang lumabas basta dito lang sa loob ng bahay.

Hindi din nila ako hinahayaan na kumain ng matamis kaya naman bantay sarado ako sa kanila Manang, Kuya, Daddy at Mommy tungkol sa mga chocolates ko.

“Who the hell give this 3 boxes of chocolates to you?” iyon yung tira ko sa pangako ni Kuya Jolo noon! Halah! Baka naman pati iyon kunin niya. Hindi naman iyon masyadong matamis, slight lang!

“Hindi ko naman kinakain ng minsan iyan! Once a week na nga lang ako kumakain!” giit ko habang nakanguso!

“Sabi ni Mommy di ba? Liers go to hell?” ay wow! Parang siya hindi nagsisinungaling ah! Inirapan ko lang siya saka umupo sa kama ko!

“Nagdadabog ka?” Oo! Nakakainis ka kasi! Gustong gusto ko idagdag iyan pero pinigilan kong magsalita! Inismiran ko lang siya, saka bumulong bulong sa gilid ko, nang kung ano-ano! “Mabuti sana kung sugar free ito, di ba?” dagdag niya pa habang nakataas ang kilay sa akin. Muntik na akong maiyak dahil sa frustration!

Hindi ko deserve ito! Hindi ko na nga alam kong anong mayroon sa akin kung bakit ganito? Tas, kukunin pa nila iyong pagkain ko! Akin iyon, e! Kinuha na nga lahat, e!

“Kuya naman, e! Parang hindi mo naman ako mahal sa ginagawa mo!” maktol ko, habang nagpipigil ng luha! Naiiyak na ako!

“Nakakadepressed iyong nangyayari sa akin! Hindi ko na nga alam kong anong problema o nangyayari sa akin, tas kukunin mo pa iyan! Nakakasakit ka naman ng loob, e!” umiiyak na nga ako! Hindi ko na napigilan, habang si Kuya ko naman, nagpipigil pa ng tawa! Ano bang nakakatawa?

“Why are you crying? It's just a chocolate, Lianna? Walang nakakalungkot tungkol dito?” anong wala? It was my comfort food!

“Wala ka sa kinalalagyan ko, para sabihin mo sa akin iyan Kuya! Alam mo ba kung anong dinadanas ko! Putang'na! Hindi iyan, chocolate lang!” Naiinis kung sigaw sa kanya, habang bumubuhos padin ang mga mumunting luha.

“Hindi ako pwede sa ganito, hindi ako pwede sa ganiyan! Papaano ako hindi iiyak? Nakaka frustrate, kasi puro lang ako hula? Hindi ko iyon pinapakita kasi, hindi niyo naman ako sasagutin!” sigaw ko. Habang unti-unti nanamang nakakaramdam ng sakit sa bandang puso ko! Ano bang klaseng sakit ito? Napapapikit na lang ako sa sakit, at pati ang paghinga ko, ay hindi na maganda! Hinahabol ko na kasi iyon, at para na akong binalot ng takot kasi pakiramdam ko, mawawalan na ako ng buhay

“Mommy, Mommy! Tulong, si Lianna!” I have to hold my chest, so I can breath again and again. Kailangan kong gawin iyon, kasi ako lang naman ang makakatulong sa sarili ko.

To be Continue

PS : Frustration :  a deep chronic sense or state of insecurity and dissatisfaction arising from unresolved problems or unfulfilled needs

Errors and Grammars ahead.