I Fell Inlove With my Best Friend

Kabanata 35

Kabanata 35 : “What ifs?”

Alexander Ryan P. O. V.

If you are brave to say GOOD BYE, life will reward you with a new HELLO.

“Paalam Lianna— pero lagi mong tatandaan na babalik ako! Magkikita tayo ulit.” ilang taon ba ako nong sinabi ko iyan, noon. Bumalik ako— nagkita kami ulit.

PERO, hindi na kami kagaya ng dati. Hindi na ako iyong nakilala niyang kaibigan. I become someone— like a stranger to her.

Wala na iyong saya— kapag una ko siyang nakikita. Akala ko sapat na dahilan iyon para iwasan ko siya. Nagkamali ako. Oo, tama na may mga naging pagbabago. May naidagdag na tao sa buhay ko, pero mali ang  ginawa ng 'ako ngayon' mas naging mali, noong araw na pinipilit kong bumawi, pero ang nangyari— siya pa ang humahabol.

Hindi ko alam, pero noong nakita ko kasi ulit si Iris dito sa Pilipinas— na ilang araw ko lang naman hindi nakasama. I know, I'm unfair. Pero, ito na ako ngayon.

PERO, ito na nga. Nagsisisi na ako. Kung sana mas pinili ko na lang bumawi sa kanya, kaysa ang iwasan siya. Ang tsnga ko din, e. Kapag may taong gustong lumapit at makipagkaibigan sa kanya, hinaharang ko.

And the biggest regrets I ever made in my life, iyon ung ipagtabuyan ko siya— kahit alam ko sa sarili kong, hindi ko din kayang mapalayo sa kanya. Na unti unti nang bumabalik ang dati, not until— dumating si Iris sa akin isang araw at inamin buntis siya.

Iyon narin ang araw na, sinabi ko kay Lianna na hindi kami pwede. I hurt her, the way I know. Pumunta siya ulit sa bahay namin.

PERO, kagaya ng ginawa ko noong una, pinagtayuan ko lang siya ulit.

Hanggang sa siya na naman ang lumapit, but unfortunately, hindi para ipilit ang sarili niya, kundi para tanggapin ang desisyon ko.

“Kaya naman, as a new beginning for the both of us” Nagulat na lang ako nang bigla siyang naglahad ng kamay sa akin, at ngumiti nang pilit. “Hi! Hello! Ako nga pala si Maximilliana. Pwede mo akong tawaging Lianna. Pwede ba tayong maging magkaibigan?” doon ako nawalan ng lakas at nakaramdam ng panghihina.

Gusto niya bang palitan lahat ng alaala namin nang mga bago? Gusto niya bang kalimutan na ang mga bagay na iyon?

“Ikaw si?” umakto pa siyang inosente na animo'y hindi ako— naging parte ng alaala niya.

Mas masakit pala iyong ganito— Iyong alam mong kilala ka niya, pero akala mo iyong taong nasa harap mo ngayon, hindi ka maalala.

“I-I'm Alexander, but I prefer if you call me Ryan” hindi niay din na pilit ang sarili niyang wag umiyak, pero ito iyong ginusto ko, e. Wala akong karapatang magreklamo.

Akala ko pagkatapos non, okay na kami— wala ng problema.

Nang mga sumunod na araw, naging malapit kami ulit. But, Iris came again. Wala na. And then I lost it again.

Hahabulin ko dapat siya nang oras na iyon, pero hini- hila na ako papalayo ni Iris. But, before I left, tumakbo pa ako at nakarating ako sa— likod ng school. Sa punong iyon, may duyan na gawa sa kahoy.

Andoon siya nakaupo, at— may lalaking kausap siya. Hindi ko maiwasang hindi malungkot, kasi ako dati ang nasa kinalalagyan niya.

“Sana lagi ka na lang nakangiti. Ayaw ko kasing nakikita kang Umiiyak.” Ako ang nagsabi sa kanya iyan noon, pero hito naman ako ngayon, ang dahilan ng pagluha niya.

Pinipilit niyang tanggapin ang gusto ko, samantalang ako naman itong nasasaktan sa ginagawa ko.

Kaya naman pumunta kami sa Café na iyon na pagmamay-ari din pala ng lalaking iyon.

Unfortunately, siya din pala iyong kausap ni Lianna noong kasal ng pinsan niya.

Hindi nga ako nagkamali, pumunta silang magkakaibigan dito. Pinanonood ko lang silang umorder, pero mukha atang napansin ni Miya ang pagtingin ko sa kanila kaya naman, hindi ko mapigilan ang pagkuyom ng kamay ko, habang nakatingin sa kanila. Mukhang napansin din iyon ni Iris, kaya naman pinipilit kong kumalma.

“Masaya kana? Hindi kana malungkot? Bago toh?” akala mo kung sino— kailangan ba kapag magkikita sila, lagi siyang malungkot, para may dahilan siyang lumapit at bigyan siya ng rason para — mapunta sa kanya iyong atensyon ni Lianna.

The day I found the truth na hindi ko anak ang batang dinadala niya, nagsimula na akong— umiwas at kunyari ay may paki-alam pa sakanya, pero para na lang sa bata talaga ang paki-alam kong iyon.

Sa tulong ni Miya ulit. Siya ang nagsabi sa akin ang buong Katotohanan. Mahal na mahal niya ang pinsan niya. Hindi ko alam kung anong rason niya, pero pakiramdam ko may malaking naiambag si Miya sa kanya kaya siya ganito sa kanya. Pero, may iba talagang pinsan na gagawin ang lahat para sa pinsan niya.

But unfortunately, hindi ako naniwala agad— iyon ang pagkakamali ko.....ulit.

Iyong nangyari kagabi— kasi umaga na ngayon. Why we really love are M.A University Muse? When the M. C ask that question? Andoon ako sa labas, ng mga oras na iyon. Hinihintay si Iris. Hindi ko siya sinundo, dahil hindi ko naman alam kung saan ang bahay nila— iyon ang totoo.

Gustong gusto ko— sumagot na “Without her, I'm afraid— cause she's the one I fear to lost.

——

“Sino po ang pamilya dito ng pasyente?” bigla na lamang ako napatayo sa kinauupuan ko kahit hindi ko alam ang nangayayri— kagigising ko lang kasi.

“A-Uhm. Wala po kasi sila. Ako lang po ang ban-bantay ng— kai-kaibigan ko.” dala ng sobrang gulat, hindi ko tuloy alam kong anong isasagot ko.

Oo, bantay niya ako! Pero hindi ko alam kung kaibigan niya pa ba ako?

“Ah, okay lang po iyon Sir. Ako nga po pala si Zara Reign— Iyong personal nurse / private nurse ng pasyente.” ahh, siya pala. Ibig sabihin siya na ang magbabantay kay Lianna.

“Alam niyo po, Sir. Sabi nang mga bituin ngayong gabi— may bagay na mangyayari, pero hindi naman masama— Hindi naman masama ang mahulog sa kaibigan lalo na kung— lalo na ang umamin. Alam niyo ba po iyong kasabihin. “If you love someone tell them. Because hearts are often broken by words left Unspoken.” sabi niya.

Hindi niya nga pala, sinabi lang. Pinaramdam nga pala ni Lianna.

TO BE CONTINUE.