I Fell Inlove With my Best Friend

Kabanata 44

Kabanata 44 : 'I did, I conquer, I survive'

Maximilliana P.O.V

The story I heard said. Nobody is perfect. No one wants to get hurt. We don't encounter wrong people in our lives. They're either a blessings or a lesson. But, what if that person came alone? He came alone. He was a blessing at the same time, he's also an unexpected lesson. You wake up every day, hoping to see him first. He is the only one you always want to talk too. He was like a Sun in the centre of the sky. I'm his Moon in the other part of his sky....He was my Soltice, and I'm her Luna.

God created eclipse, to tell that there's no love is forbidden and impossible.

Buong buhay ko, akala ko— pagiging isang hamak na kaibigan na lang ang ambag ko sa buhay niya. But, unfortunately I fall to my bestfriend, to the point where I didn't know how?

Pumapasok ako sa paaralan para lang makita ang mga ngiti niya. Kung gaano siya kasaya. Kung paano niya nalalagpasan lahat ng problemang dadating sa kanya.

Kung paano siya lalapit at magsasabi ng mga problema niya. Kasi para sa akin— iyon na ang pinakamalaking ambag ko sa buhay niya. Ang magsabi ng payo, kahit mismong ako hindi ko alam kung paano payuhan ang sarili kong tumigil na, kasi hanggang dito na lang talaga ako. Kasi, hanggang ganito na lang ako.

Impossible lahat ng gusto kong mangyari. He was committed with someone else— in short. He's deeply inlove with someone else, and I'm just his bestfriend.

Limang taon narin. Pero, parang wala paring nagbago. Ganoon parin ako. Umaasang balang araw, magiging laman ng puso niyang hindi ko kailanman nagawang hawakan.

I wake up everyday, thinking if he is alright. Did he get the course he wants? Is he already done in college? Did he graduate? Naabot niya na ba ang lahat ng pangarap niya?

Kasi ako? Masaya na. Unti-unti ko ng tinatanggap na wala talagang pag-asa. But I'm not ready to open my eyes again, with somebody else. HINDI ko pa kaya. Nasa acceptance stage pa lang ako.

“Ano? Handa ka na bang umuwi sa Pilipinas, Lianna?” I hear a familiar voice coming from the guy? I meet five years ago. He's already here.

I smiled at him. Dali-dali kong kinuha lahat ng maleta ko, at dumiretso na sa nakahandang sasakyan, na maghahatid sa amin sa Airport.

Napagdesisyunan naming umuwi, dala ng isang imbitasyon na hindi namin inaasahan. At kagaya nang sabi ko— hindi namin iyon pwedeng hinidihan.

Halos madilim pa ang paligid. Dala ng magkaiba ang oras sa ibang bansa sa Pilipinas. Magkaiba rin ang temperatura na hindi ko inaasahan na makakasanayan ko.

“Lianna, go get your things!” it was Dad. Akala mo kung sinong nagmamadali! Samantalang ayaw niya nga umuwi, dahil hindi kami pumayag na sumakay sa bagong bili niya na Private Plane.

Dad and his— son. Itong naglalamangan ang tatlong lalaki ng Alegre! Kuya Max, bumili lang naman siya nang isang yate! Si Kuya Jake, na akala mo kung ano! Bumili nanaman siya ng bagong sasakyan. Pampasikat! Isa pa itong kakambal ko! Bumili siya ng motor! Mabuti sana kung normal lang, pero hindi!!! Haisst

Sumakay kami sa Private Plane na bagong bili ni Dad, wala akong gana habang tinitignan ang binili niya. Para dito lang!

Ngunit sa huli mas pinili kong umupo na lang sa bandang harap, malapit sa bintana. Hindi na rin ako magugulat kong tumabi siya sa akin.

It was him!

Maulan iyon na gabi. Natagpuan ko siyang mag-isa sa isang mahabang hallway ng hospital. He was the person I  only see on that afternoon. I'm expecting someone also, But, there's no one came.

Iyon din iyong  araw na sumakit ng biglaan ang puso ko. Dahil ang lalaki palang natagpuan ko sa hospital na iyon ang mismong magiging dahilan.

I have no explanation. I can't answer all his questions. Kasi, ano? Pagod na rin ako.

Our first encounter wasn't good as everyone I meet. He accuse me for being a selfish person. Na kahit ako, bigla kong naitanong sa sarili kong? Ah, ganun din kaya ang tingin ng ibang tao sa akin?

I remember the first sentence he said to me. Na ngayon tinatawanan ko na lang sa tuwing pinapaalala ko sa kanya.

“Mukha ka namang malakas? Bakit kailangan mo pang kunin ang puso ng babaeng mahal ko. She is the only one I have. Wala na akong pakialam kahit hindi siya magising, as long as naririnig ko parin ang tibok ng puso niya. Masaya na ako! Pero, hindi! Kasi dahil sa iyo! Tuluyan ng isusuko ng Daddy niya, at ibibigay ang natitirang bahagi na gumagana sa kaniya!”  Hindi ako maka imik ng oras na iyon, dahil mukhang totoo nga. Mukha akong malakas? Pero, bakit ako unti-unting nadudurog sa loob?

Dahil sa kanya, muntik ko itigil at atrasan ang operasyon. Bigla kasing umihip ang masamang hangin sa akin, at halos lahat na lang taong makakaalam ng kalagayan ako ay pipigilan akong mabuhay pa. Para bang sinasabi ng lahat na 'hindi na! wag na!'

Pero, sabi nga nila : Pagsubok lang lahat ng iyan. I wasn't wrong with my decision, and now— natupad ko na kung anong nais kong makamtan.

I'm now a licensed architect. I graduated as a Suma Cum Laude, in Harvard University. Hindi ko din naman inasahan na makapag-aaral ako sa ganyan kasikat na paaralan. But when my father said— 'anak don't worry, we understand' para makapag-simulang muli ang kapatid ko. Binigay ko lahat ng pangangailangan niya. Dahil hindi naman malayo ang hawig naming dalawa. Noong makarecover ako—ay halos ako lahat ang sumagot ng exams niya para makapasok sa University na napili niya. Maliban na lang kung hihingian kami ng fingerprints, or any kind of biometrics.

Doon lang siya sumasalang. Luckily— we made it. Wala na ang dating Makseane na mahina.

“Crush mo ako noh?”

Napakurapkurap ako sa tinanong niya. Ngumisi siya sa akin.

“Crush mo ako noh?”

I didn't answer him

“Kanina ka pa nakatitig, nafall ka na ba?” doon ako sumimangot sa tinanong niya. Bakit ba hindi ko masagot?

“Itulog mo na lang iyan.” sagot ko rito. Mukha naman siyang natatawa sa sinagot ko. Palibhasa, crush niya iyong isa kong pinsan.

At tinulog ko naman upang mabilis, lumipas ang oras.
—

Nagising na lamang ako sa pamilyar na tunog ng paglapag ng eroplano senyales na nakarating na kami. Ang haba naman ng tinulog ko? Halos hindi ko namalayan.

“Ang swabe ng bago kong bili na eroplano. Naramdaman niyo iyon, sobrang bilis” walang sumagot sa mga sinabi ni Daddy. Iyon parin kasi ang bukang bibig niya.

Nauna naman si Mommy sa paglalakad, at kami ay nakasunod lamang sa kanya. Kami ni Rosseau.

At sa unang pagtapak pa lang ng paa ko, palabas ng eroplano, alam ko nang..... Masaya ang puso ko. Cause finally, I'm back wehere my heart belongs to.

Continues..