I Fell Inlove With my Best Friend

Kabanata 41

Kabanata 41 : 'Heart Donor'

Maximilliana P.O.V

Hindi ko alam ko ang saan ako magsisimula basta ang alam ko lang ay iyon ang nararapat kong gawin. Ang maging isa sa mga dahilan kung bakit niya tuluyang matutupad ang kanyang mga pangarap. Sa kabilang banda naman ang tanong kasama ko kahapon, hanggang ngayon ay naging saksi sa mga nangyari kahapon. Hindi ko nga alam kung marunong ba siyang mapagod.

"Hindi ka ba nababagot na samahan ako rito, baka may uuwian kang pamilya?" halos pa bulong kong aniya, dahilan ngay hindi ayaw kong ilakas ang boses ko, o kaya naman baka ako'y mapwersa, ngunit maging ata siya'y walang paki-alam sa mga sinasabi ko. Hindi niya man lang nakuhang tumingin sa akin, na siyang kinaiinis ko. Wala ba siyang naririnig talaga. Mukha ba akong nagbibiro sa lagay na ito.

Ang gusto ko lang naman ay malaman kung hindi ba siya hinahanap sa kanila, o baka naman sa kanya parin iaako iyong bata kahit alam niya namang hindi ito sa kanya, kung ganon wala naman akong magagawa kung ganoon parin ang gusto niyang mangyari, basta ba hindi siya makaramdam ng pagsisi sa huli, okay ako.

Isa pa, baka marami na siyang araw na absent- doon ako hindi makakapayag. Ayaw ko namang maging dahilan ng pagka bagsak niya, isa pa graduating na kami. Mahirap ang magkaroon ng bagsak, kahit isa pang subject iyan.

"Ano wala ka bang planong pumasok, Alexander Ryan Valdez?" tanong ko uli, ngunit kagaya ng mga nauna kong katanungan ay hindi ako nakaranig ng kung anong kasagutan mula sa kanya.

Ang aking mga naiisip sa mga panahon na ito, kung kaya ko lamang talaga umalis rito- aalis talaga ako sa harapan niya. Gustong-gusto ko mag-walk out sa harap niya ngayon. Iyon ang nais kong gawin sa ngayon.

Pero, sa kasawiang palad, hindi talaga ako makaalis sa higaan na ito. Dala ng kailangan ko nang pahinga, pero kung ako nga ay makakaalis lang talaga sa higaan na ito, ginawa ko na.

"Ayaw mo ba talaga magsalita?" nainis kong tanong sa kanya. Ngunit kagaya ng aking inaasahan hindi parin siya umingon sa gawi ko.

"Umuwi ka na lang! naiinis ako sayo!" bagama't mahina lang iyon, ngunit sapat na upang marinig niya.

Ano toh? pagkatapos ng kung inaamin niya kanina! ngayon ganito na lang na hindi niya ako kikibuin!

"May pasabi-sabi ka pang! I don't know. Hindi ko alam. Iyong batang pinangakuan kong, hahanapin ko't pakakasalan. Iyon ang mga bagay na pinili ko. At mabuti na lamang naging mabait ang langit sa akin, at binigyan niya ako ng dahilan para hindi kita tuluyang kalimutan. Tas ngayon hindi mo naman ako magawang pansinin. Naiinis talaga ako. At hindi ako nagbibiro!" mukha ngang nakaka wala ng pasensya kapag ganito. Samantalang kay Mommy kanina, hindi naman ako nainis o nagalit man lamang kahit hindi niya ako magawang suportahan sa bagay na gusto kong mangyari sa buhay ko, tapos siya ganito lang, halos mawalan na ako ng pasensya.

Siguro dala na ito nang mga naipon kung sama ng loob mula nang araw na iyon! Haissst!

Ang nais ko lang naman malaman kung, bakit hindi pa siya pumapasok, marami naman akong kasama rito. Hindi niya na ako kailangan pang bantayan. Mas kailangan niyang pumasok ngayon.

"Ikaw lang ata iyong lalaking pagkatapos umamin, hindi na makapagsalita! Ano iyon? Ganon na lang?" hindi ko mapigilang itanong sa kanya. Hi? Hello? Baka tao rin ako, rito? Gusto kong malaman kung bakit niya sinasabi sa akin ito ngayon? Tas, biglang nanahimik!

I want an explanation! Gusto ko ng kasagutan rin!

Pero, bago pa man din siya makapagsalita, isang tunog na ng pagbukas ng pintuan ang humarang sa kasagutan na iyon. Hindi niya na nagawang masagot ang mga tanong ko.

"Are you sick, hijo? Medjo, namumutla ka. Hindi ka ba kumain muna bago pumunta rito?" iyon ang unang napansin ng doktor, ng pumasok ito.

Mukhang pupunta para sa check-up. Nakalimutan ko, mula ng apala noong isugod ako rito, 2 days from now- lagi na akong chenecheck kong anong lagay ko?

"Ah, hindi po. Medjo, malamig lang po rito sa loob ng kwarto." Bakit iyong doktor na isa lang ang naging tanong sinagot niya? Samantalang ako, ilang tanong ba ang lumabas sa bibig ko, na sinagot niya?

Nagpapalitan lang ang tingin ko sa dalawa. Iyon bang may alam silang, hindi ko maintindihan kong ano.

Whats going on here? May hindi ba ako nalalaman.

"Relax ka lang, Lianna. Nakakatakot ka ng tumingin." rinig kong bulong ni Dr. Fuentabella sa akin ng makalapit siya, kinalaunan. Ano bang mayroon na hindi ko alam? Bumalik naman sa dati kong natural na tingin ang mata ko. Nakakatako na pala, bakit? hindi niya sabihin mismo sa akin. Nakakainis talaga

"May kasama lang naman tayo rito, na umamin sa isang bagay na hindi niya inaasahan na maaamin niya pero mukhang hindi naintindihan nang taong iyon, kung anong gusto niyang sabihin. Wag kang mag-alala hijo, napagdaanan ko na iyan. May anak rin kasi akong lalaki, kaya naman- by the way Lianna. Maganda ang naging improvement ng katawan mo, mga ilang linggo lang simula ngayon, baka pwede nang gawin ang operation" natatawa nyang aniya. Ngunit, kagaya ng dati. Hindi ko talaga maintindihan ang sinasabi nila. Ano bang nasa isip nila na hindi ko magawang hulaan? kasi nga wala naman talaga akong maintindihan? Pero ang mas nakatawag nang aking pansin ay ang operation na magaganap.

I mean, I don't know who's the donor. Ang alam ko lang may magbibigay. At ang malaking katanungan roon ay sino?

Ngunit nang mga oras na iyon, hinihiling ko na sana maging siya ay naiintindihan ako. Pero, bigla na lamang siya lumabas ng kwartong, ito at iniwan kaming dalawa ng aking Doctor rito.

Iniwan niya akong nagtataka sa mga galaw niya, at kahit pa kanina. Gusto ko na lang maging masaya, kahit ang bigat sa dibdib nitong problema.

"Balang araw- maiintindihan nila. Sa ngayon, intindihin mo na natin hija ang pagpapalakas mo. Alam kong mabilis ka magrecover. Alagaan mo sana ang pusong ipapalit sayo, kagaya na lamang nang pag-aalaga nang nagmamay-ari dyaan." I see pain in his eyes. Ang masakit na katotohanan na na nanahan sa kanyang mga mata. Pero, hindi ko alam kung saan nagmumula ang sakit na iyon.

Pero, sa bandang huli. Nagawa ko paring ngumiti sa kanya, kahit ako'y naguguluhan na.

"Asahan niyo pong aalagaan ko ang puso niya." but those words made me stop from the moment, naging double meaning ang ibig sabihin ng mga salitang lumabas sa bibig ko.