I Fell Inlove With my Best Friend

Kabanata 18

Kabanata 18 : 'Reasons and Excuses'

Maximilliana P.O.V

"Ay grabi naman. Walang sinabing rason?" naguguluhang tanong ni Kellay, matapos kong ekwento ang nangyari.

"Hindi sa nanghihimasok kami, hah! Narinig lang namin nila Mommy." parang chismosang, hindi malaman kong totoo ba iyong narinig niya, o parang naniniguradong hindi niya gawa-gawa ang sasabihin niya. Pa bigla-bigla pa siyang mag kwento!

"Ang sabi, Nabuntis daw. Kaya nga isang linggo naring hindi pumapasok!" hindi ko alam kong sinong tao ang tinutukoy niya.

"Atin atin lang ito, hah! Wag niyo nang ipaalam kay Angel!" speaking of... Pagkatapos ko ekwento iyong nangyari sa akin, bigla na lang siyang umalis, dahil eksakto namang tinawagan siya ng Jowa niya.

"Baka sabihin niya sa Jowa niya, iyong mga sasabihin ko. Mahirap na, magbarkada pa naman si Michael at Ryan ngayon." talagang second name basis na tayo ngayon. Tch! Barkada narin pala ang mga iyong ngayon parang dati lang hindi sila close.

"Saglit nga, sino ba iyang tinutukoy mo? Ang tagal ah! C'mon, Kellay. " atat na atat. Hindi makapag hintay makasagap nang chismis, bhe. Ahh, talaga ba? Mae. Talaga ba?

"Sasabihin na nga po, makinig ka Mae! Si Iris daw buntis, at ang bespren mo ang ama!" sabay lingon sa akin, at tumango tango pa na animo'y tama ang salitang sinabi niya.

Kaya ba sabi niya kahapon? Kaya ba, hindi kami pwede kasi matatali na siya. Kasi handa na siya sa responsibilidad niya. Kaya ba ganon? Edi, dapat sana sinabi niya! Handa naman akong magparaya, ah! Hindi naman ako selfish, kahit papano maiisip kong baka kapag sinubukan ko, magkasiraan bigla sila, dahil sa akin. Handa naman akong magpa-ubaya! Hindi naman ako aagaw, kung mayroon na talagang may nagmamay-ari!

"Bakit hindi mo sinabi agad! Sandali, kakausapin ko siya!" para akong nagmamadaling, ewan. Parang gusto ko tuloy sabihin na, 'kalimutan niya na lang kung ano mang bagay ang nasabi ko!'. Ang ending ganito din pala? Edi sana hindi na lang ako umamin!

"Iyon nga sana, ung sasabihin ko kahapon! Na unahan niyo lang akong magsalita!" rason niya. Umismid naman kami. Wala naman akong paki, kung sakali! Basta mapuntahan ko siya ngayon, at sabihing 'kung wala na talaga akong pag-asa, atleast kahit papano, kahit maging magkaibigan na lang kami, ayos na sa akin iyon!"

"Teka, teka! Saan ka pupunta?" nagtatakang tanong ni Kellay. "Sa taong binabanggit mong Ama!" mabilis kong sagot. Dala-dala ko ang bag ko, at nagmamadaling umalis, para puntahan ang taong kakausapin ko!

"Wag mong sasabihin na ako, ang nagsabi ah!" pahabol niyang sigaw. Tumango naman ako, pero hindi niya na nakita.

Lakad. Takbo. Lakad. Takbo. Ganyan ang ginawa ko bago ko nahanap kong nasaang banda siya nang School. Wala sa isip ko ang maghabol talaga. Why would I do that? E, hindi naman siya akin, in the very first place.

Basta sa ngayon ang nasa isip ko lang ay ang makausap siya! Marami akong gustong itanong, marami akong gustong malaman! Hanggang sa makita ko ang taong hinahanap ko palabas nang Office ng Adviser namin.

"Ibibigay ko na lang hijo lahat nang grades at written exam mo sa magiging adviser mo sa kabilang section. Mag-aral ka nang mabuti hah!" nakangiting paalala ni Ma'am sa kanya. Narinig ko iyon, kasi nakalapit na ako sa kanila. Mukhang napansin ni Ma'am ang presensya ko, kaya naman mabilis siyang kumaway sa akin, at agad akong binigyan nang matamis na ngiti.

"O, Miss Alegre. Hija?" medjo halata pa sa boses niya ang pagkalito. Kahit hindi niya tanungin sa akin, alam kong nagtatanong ang utak niya kung bakit ako naririto.

"Gusto ko po sanang maka-usap din si Mr. Valdez Ma'am." sagot ko na lang. "she didn't said my name, nor our endearment." bulong bulong niya.

Hindi ko naman siya pinansin, dahil na kay Ma'am lang ang atensyon ko. Hinihintay ko pa kasi ang sasabihin niya, baka hindi pa tapos ang usapan nila. Nakakahiya naman baka istorbo ako.

"You can go on, Hijo. Mukhang mahalaga ang sasabihin ni Lianna." sabi niya. At sa oras ding narinig ko ang permiso ni Ma'am, na pwede na siyang umalis. Ay wala na akong sinayang na oras, at agad siyang hinila palayo sa tapat nang office na iyon.

--__--

Noong nasa malayo na kami. Tsaka pa lang ako humarap sa kanya, at tumingin nang seryoso.

"Unang una sa lahat. Ayaw kitang magalit. Pangalawa, makinig ka lang. Pangatlo, just listen okay!" huminga ako nang malalim, bago sabihin ang dapat kong sabihin.

"I'm sorry, dapat hindi ko ginawa iyon. Dapat...dapat nagstick na lang ako sa kung anong mayron tayo. Dapat nakuntento na lang sana ako. Edi sana hindi tayo ganito ngayon. Alam ko namang wala kang intensyon na iwan ako sa ere. Noong araw na sinabihan mo akong lalayo ka, andon nanaman iyong pamilyar na pakiramdam na naramdaman ko noong umalis ka. I was left alone with no one cares to help me get up. Walang tumulong sa aking umahon nong mga panahon na iyon. I was drown by pain and sadness. Iniisip ko lagi kung kailan ka babalik? Kung kailan ko ulit mararanasan na gumala kasama ko. Gumawa nang katarantaduhan. Iyong pang-aasar mo." handa akong kalimutan lahat nang sinabi ko, mabalik ang pagkakaibigan namin. Kahit iyon na lang ang maging regalo niya, bago ako aalis.

"Ika'y biglang natauhan, umalis ka agad nang walang paalam."

"Ang sabi ko hindi kita mami-mimiss, hangang kailan ito matitiis."

Isang pamilyar na kanta ang bigla na lang na play. It was the song, I always listen back then. Halik nang Kamikazee. Relate ako sa kantang ito, hangang ngayon.

"Hindi mo kailangang sumagot. Basta pakinggan mo lang ako. Okay. Alam mo bang, iyan iyong kantang madalas kong pakinggan noong umalis ka. Naiinis ako sayo, kaya naman everytime na pliniplay ko ang kantang iyan, paulit-ulit kong kinakanta iyong parti na 'ang sabi ko hindi kita mami-mimiss, hangang kailan ito matitiis'" I have to say those words to him. Gusto kong matawa, kasi talagang kinanta ko pa ang parting iyon. "Kung magtatanong ka sa komunikasyon. I try email you, a lot of times. Pero, walang response o sumagot. Kahit isa. Wala kang Facebook noon. I don't know your cellphone number. Wala. It was totally none." sabi ko. Seryoso ako. Hindi ko na siya na kontak pagkatapos niyang umalis. Hindi ko na na kontak ang number niya noon, dahil malamang nagpalit na siya.

"I'm sorry kasi hindi ko babawiin iyong sinabi ko. Pero, kung hindi mo matanggap. Its okay. Kailangan kong tanggapin na, hindi ka magiging akin, dahil hangang magkaibigan lang tayo!" umiyak nanaman ako sa harapan niya. Mahirap akong intindihin, pagdating sa pagpapaliwanag. Pero, mukhang nasabi ko nang maayos ang mga gusto kong sabihi.

"Kaya naman, as a new beginning for the both of us." pinahid ko ang mga luhang dumadaloy na sa pisngi ko.

"Hi! Hello! Ako nga pala si Maximilliana. Pwede mo akong tawaging Lianna. Pwede ba tayong maging magkaibigan?" Handa akong magsimula ulit, kahit hindi na kami magiging tulad nang Dati. Inabot ko ang kamay ko sa kanya. "Ikaw si?" kunyaring tanong ko. Parang dati, noong una kaming magkita at magkakalila. Ganito din iyong ginawa ko noon.

"I-I'm Alexander. But I prefer, if you call me Ryan." inabot niya ang kamay ko. At mag shake hands kami. I held his hands tightly. It was the new chapter of our lives.

"Friends?" I ask.

"Friends" and that was the answer, I can't change.

To be Continue