I Fell Inlove With my Best Friend

Kabanata 34

Kabanata 34 : I can't

Alexander Ryan P. O. V

When I first met you, I honestly didn’t know you were gonna be this important to me.

SOMEONE, said that to me before. Pero, hindi ko na maalala kung sino. The first time I hear those words, seriously? Bakit naman hindi sila magiging importante di ba?

Papaanong ang taong ito ay ganito ang magiging ambag sa buong pagkatao mo?

Noong gabing umamin siya sa kin, naguguluhan pa ako. At pakiramdam ko mas lalo ko lang pinagulo iyong sitwasyon noong bumulong pa ako sa kanya. Akala ko, hindi niya narinig dahil lasing siya. But, unfortunately kahit hindi niya aminin sa akin an narinig niya, lagi naman niya iyong pinapakita.

Naalala ko noong mga bata pa kami, lalo na noong Grade Six (6) kami. Halatang wala pa kaming masyadong alam sa mundo noon—nagkakaroon palang. Sumali kami sa isang mathematics contest, tas— nag review kami ng ilang araw— hanggang sa dumating iyong contest na iyon.

Pagdating namin sa venue, akala niya siguro wala akong paki— kung sakali mang matalo kami o wala kaming makuha, ay ayos lang sa akin. Ang hindi niya alam napuyat din ako ng ilang araw, kasi kung hindi ko gagawin iyon— ibang tao ang kasama niya sa stage na iyon, at parehas silang kinukunan ng litrato.

Anger ate me, everytime I think about it. It always bring me to review more, para hindi mangyari ang bagay na iyon. And I did— We did. Kaming dalawa ang nasa stage na iyon, at parang walang paki-alam sa mga taong nanonood sa amin.

We're both receive an award. Best in Math, but she's the best one for me.

——

“I know— pero pwede ko ba malaman kong sino ang magiging donor niya?” tanong ng Mommy ni Lianna. Pagkatapos lumabas ng doctor kanina, at sabihin sa amin ang balita— na mukhang ako lang ang nagulat— naging emosyonal na ang lahat.

Marami ang nag palipat-lipat nang tingin sa amin ni Jake, na akala mo'y kaming dalawa ang may kasalanan. I admit— nag-aalala ako, ang daming what If sa isip ko ngayon?

What if, she didn't survive with the operation? What if, habang peneperform ang surgery, bumigay ang katawan niya? What if, hindi niya makayanan? What if, ayaw niya ng lumaban? What If, sumuko na siya sa buhay niya? What if, i-iwan niya ako—kami?

“I'm sad to say this— it's too confidential Mrs. Alegre, sinabi niyang— ayaw niya magpakilala.” rinig kong sabi nong Doctor.

Hindi ko alam kung bakit— pero, nakaramdam ako ng takot. Sa buong buhay ko, ngayon lang ako nakaramdam ng matinding takot— Hindi para sa sarili ko, kundi para sa kanya.

“Gaano kayo kasigurado na magsusurvive ang anak ko?” tanong ni Daddy niya. I heard a lot of many good things about him. Hindi naman lahat, pero may iilan na naririnig ko tungkol sa kanya— kadalasan sa mga naririnig ko— matapang siya at seryoso. Hindi siya marunong magpakita ng emosyon sa labas nang maraming tao.

Nakilala siya bilang isang— matapang at walang kinatatakutan na tao. Bukod sa isa siyang mabuting Ama— ngayon ko lang napagtanto na tunay nga— na kapag isa ka ng Ama, nagkakaroon ka na rin ng mga kinatatakutan.

Seeing, The famous Maxuel Antonio Alegre now— bigla akong nalungkot, kasi sa kabila nang mga nakakamit at nakukuha niya— tela ngayon lang siya nakakuha ng pagkabigo.

Kailan ko ba nalaman kung sino at ano sila? I got curious, about the article I read this last few days. Ang nakasaad doon ay tungkol sa pinakama-impluwesyang pamilya sa mundo. And then, nakita ko ang apelyidong Alegre.

Nabasa ko lahat— pero, lahat lang nakikita nang mga tao sa kanila. Pero ang makita at mapalapit sa isa kanila— doon mo malalaman kung tunay ba o mali ang nakalagay doon.

They don't beg. They don't ask you. They don't care about you. But— seeing them now, the article don't make sense.

“Survival rates after the surgery, at about 96-97 percent. But— this is not yet sure. Sa ngayon, kailangan niyang magpalakas ng pangangatawan. Iyon ang kailangan niyang gawin ngayon.” sabi nang Doctor. Nagulat ako sa sinabi nito, iyong 96 - 97 percent— ay hindi pa ganun kasigurado. “Mamaya siguro ay magigising din siya. Pwede niyo na siyang bisitahin sa loob.” sabi niya.

“Thank You, Doc.” napatingin ako kay Miya nang siya na ang sumagot sa Doctor.

Nagpaalam narin ito kinalaunan.

Hindi na kasi— nakasagot ang mga kasama namin dito. Ang iba ay palihim nang umiiyak, at ang iba naman ay umalis na habang— nakayuko.

Kami na lang ang naiwan dito. Ako, si Miya, iyong kakambal niya, si Jake at Max. Si Tito na, inakay na si Tita, palabas dahil mukhang — kakausapin pa nila ang Doctor na tumingin kay Lianna kanina.

Ako na ang nagpresintang maunang pumasok sa loob— na pinagsisihan ko.

Unang kita ko sa kalagayan niya ngayon– parang lahat ng bagay na ginawa ko nitong nakaraan, bumalik sa ala-ala ko.

Time is too short. Iyon nga pala iyong kasabihan.

Kung alam ko lang sana— edi sana inintindi ko na lang sana siya.

“Nagsisisi ka?” tanong ni Miya— akala ko hindi siya sumunod sa akin.

“Don't, Ryan. Don't. Hindi niya din naman magugustuhan kong— dala lang ng awa kaya ka andito. Hindi ka naman naniniwala, hindi ba? Noong unang beses ko bang sinabi sayo ang kalagayan niya? Naniwala ka ba?” sarkastiko ang pagkakasabi niya. Hindi tuloy ako makatingin ng diretso sa kanya.

Yes, I'm. Nagsisisi ako. Pero, hindi lang awa, kaya ako andito.

“Can't you see, Miya? Hindi lang, awa kaya ako andito. Hindi lang....awa ka-kaya ako andito.” nanlulumo kong sagot. Kasi, kung ganoon ang tingin niya sa akin— Hindi ko matanggap.

“Nagsisisi ako, Miya. Lahat nang ginawa ko simula noong magkita kami ulit, bumalik sa alaala ko. Kung sana— Kung sana— lahat ng oras na iyon, binigay ko na lang sana sa kanya. Kung lahat ng pinangako ko noon sa kanya, unti-unti ko nang tinutupad— edi sana hindi ako nagsisisi nang sobra ngayon. Kasi, hindi ko na alam Miya, hindi ko na alam— kung paano ko pa tutuparin lahat ng iyon. Paano kong huli na pala ang lahat?” ilang beses ko iyan tinanong sa sarili ko— ngayon.

Paano kung huli na?

TO BE CONTINUE