I Fell Inlove With my Best Friend

Kabanata 40

Kabanata 40 : "Hello Again?"

Maximilliana P.O.V

Nakinig sila sa paki-usap ni Ryan— ngunit hindi rin naman iyong nagtagal. Noong mga sumunod na araw rin kasi, naging ganoon ulit ang eksena.

Habang patuloy nagpapalakas ng katawan ko, na ikinatutuwa nila, pero hindi si Mommy. Masaya siyang bumabalik na ang lakas ko, but she knew that it's for my operation.

"Mom, pero ang sabi po ni Dr. Fuentabella  na mayroon na daw pong magdodonate ng ibibigay sa aking puso. So, please, Mom. I promise that I will cooperate. Hindi susuko ang katawan ko, dahil sa operasyon na iyon. Kaya please, Mom. Gusto ko pa sanang hingin ang pagpayag niyo but if you're not. I still want to continue the operation." sabi ko, nang araw na sumunod. Kung sa ibang palabas, pumapayag agad ang magulang kapag ganito na ang lagay nang anak, siya hindi.

Naniniwala daw kasi siyang mas hahaba pa ang buhay ko, kung hindi iyon gagawin. She's a surgeon for pete's sake, that's her point.

Iyon ang kanyang pinupunto. I made a decision already. Kahit pa sabihin ni Mommy, na kaya naman ito— kagaya ng dati.

Nagulat ang lahat sa sinabi kong desisyon, walang may nais sumabat o kahit ang pumigil man lang, basta tahimik lamang silang nakikinig. Hindi rin naman ako nagdesisyon ng kung ano-ano lang para sa sarili ko.

Alam kong may pinanggalingan sila, alam ko rin na may dahilan sila kung bakit ayaw nila sa desisyong sinabi ko, but what should I do then? Tutulala na lang ba, at hintayin ang sarili kong kamatayan.

"Pumapayag ako sa gusto ni Lianna. I'm not against with her decision." si Kuya Max, ang pumutol sa mahabang katahimikan. At ang lahat ng atensyon ay napunta na lamang lahat sa kanya. Maging ako'y napatingin rin sa kanyang, tinuran.

I never expected that he will agree with my plan. Hindi ko nga rin inisip na, baka nga hindi siya sumang-ayon sa gusto ko.

"What are you thinking, Max! Buhay ang pinag-uusapan natin dito Max!" my Mom.

Tila umakyat lahat ng galit ni Mommy nang marinig niya ang tinuran ng aking kapatid, but my Brother didn't take his eyes away from my Mom. Tinitigan niya ito ng mariin rin, at may tila nais pang sabihin.

"Anong pumasok sa isip mo, at nagagawa mong pumayag sa isang desisyon, na wala ka naman kasiguraduhan kong magiging okay lang ba ang resulta?"  ang boses na iyon ni Mommy. Ang boses niyang parang punong-puno ng hinanakit.

"Gusto niyong malaman? Lianna. She was the sunrise, and Makseane was my sunset before right. Parehas ko silang liwanag. And I can't live without those light, by my side. They are my gems, my life, ganun ko sila pinahalagahan!" ang boses na iyon ng aking kapatid ay narinig sa bawat apat na sulok ng kwarto na ito. Maging ang maga taong nasa loob nito'y nagulat sa narinig.

"Sunrise, it was the time, I realize, na gigising nanaman ako, because there was a new day for me? And Lianna was the one, who taught me how to appreciate the another day comes. Siya iyong nagpaintindi sa akin, na hindi porket maraming magandang nangyari ngayon araw na ito, mananatili ka na lang doon, habang buhay?" at ito ang kanyang pinupunto.

No! You should enjoy the another day comes, Kasi, malay natin di ba? Mas maganda pa iyong mangayayri sa susunod na araw. Sunset. It Wasn't the end of the day, but a time you were find out that it was the sign for the another day, and a new day? Kailangan mong pakawalan at tanggapin na, panibagong bukas nanaman ang haharapin mo? May mga bagay ka nanamang haharapin. Sunrise and Sunset, taught me na hindi lang kagandahan ang kaya nilang ibigay, kundi mainit na pagmamahal na kailangan nilang parehong maramdaman. Hindi porket may bago ay doon na lahat ng pansin at ang luma ay mababalewala lang. Just like, Sunrise and Sunset hindi porket mas magandang pagmasdan ang sunrise doon ka na lang magfofocus, kailangan mo din intindihin ang kagandahan ng Sunset, hindi ba? 

PARANG kapareho lang din, kung anong sinabi ko sa kanya noong mga panahon, ako lang rin ang nakakaintindi sa kapatid ko. Kamuntikan ko palang makalimutan— siya nga lang pala ang nakasanayan kong kapatid, kung kaya't alam kong siya lang ang mas nakakaintindi sa akin ngayon.

Naiintindihan ko kung anong gusto ni Mommy, but I already decide. I want to live the way I want. May gusto pa akong gawin. May mga bagay na hindi ko pa naaabot.

"Mom, I hope you understand my decision." even if she doesn't listen to my explanation. I understand.

——

Umalis sila ng kinahapunan. Ang paalam nila'y kukuha ng gamit na pamalit. Maging si Kuya Jake at Makseane na dumating na pala— ay umuwi rin.

Alam niya nang ako ang tumutulong sa kanya nitong nakaraang buwan. Ang plano ko para sa kanya ay okay na. Ang kailangan niya na lang gawin ngayon ay lumipad pa ibang bansa para magawa na lahat ng ninanais ko.

At the age of what? Sixteenth or Seventeenth? Nagkaroon na siya nang anak. Noong mga panahon na iyon, hindi ko alam kung nasaan siya?

Maging ang lalaking gumawa sa kanya nito! Para siyang pinabayaan. Hindi man lang siya inalagaan? Ano bang klaseng pamilya ang kumupkop sa kanya? She's my twin for pete's sake.

Kaya naman, ito na lang ang paraan para makabawi ako sa kanya.

She can used our surname now. Ang apelyidong magbabago ng buhay niya. I hope na sana balang araw— makahanap siya ng bagay na magpapasya sa kanya. At magawa niya lahat ng bagay na ninanais niya.

"Okay kana ba? Maayos na ba ang pakiramdam mo?" Ang boses na iyon ang pumukaw sa mga naiisip ko. Kamuntikan ko nang makalimutan na hindi nga lang pala ako nag-iisa sa loob ng kwarto na ito.

"What if, bumalik siya sa buhay mo? Pipiliin mo ba siya ulit? Paano kung totoong iyo ang batang iyon? Magagawa mo pa kayang, pumunta sa akin. Hindi ka na makakadalaw. Sagutin mo nga ako, Ryan? Anong dahilan mo? Bakit mo piniling, manatili rito— samantalang noong una ay halos, ipagtulakan mo ako?" hindi niya inasahan ang mga katanungan na iyon na manggagaling mula sa akin. Bigla siyang hindi naka imik, at ang kanyang mga mata ay mas lalong nakaramdam ng pagkabahala.

"I don't know. Hindi ko alam. Pero, may parte sa puso kong kahit na siya ang kasama ko, ikaw parin ang nasa isip ko. Gusto ko paring makasama iyong batang nakilala ko sa Probinsyang iyon. Iyong batang madalas kong asarin noon. Iyong batang pinangakuan kong, hahanapin ko't pakakasalan. Iyon ang mga bagay na pinili ko. At mabuti na lamang naging mabait ang langit sa akin, at binigyan niya ako ng dahilan para hindi kita tuluyang kalimutan." his answer made me smile, a bit.

Alam kong medjo weird ang pakiramdam na ito, pero noong mga panahon na kasama ko si Lolo. May mga bagay akong napatunayan, at mas lalo pang ikinakatakot kaysa ang mamatay.

My only nightmare is waking up in a world where you're his not mine.

To be Continued.

PS. kasi— 6 chapters left. Mwahhhh. My girl, my girl na.