Pandamiden dolayı dersleri online gören iki liseli.
☀︎
"Bana iyi geliyorsun," dedi alnını alnıma yaslarken. "Ben de sana iyi gelmek istiyorum."
"Bana iyi geliyorsun," dedim. Neden bana iyi gelmediğini düşünüyordu ki?
"Gelmiyorum," dedi. "Seni üzmüşt...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
☀︎
Yemeklerimizi yemiş, yarattığımız minik dağınıklığı toplamıştık; Onur, ilk başta olmadığını savunduğu tabuyu bulmanın sevinciyle koltuk takımının ortasındaki cam sehpayı boşaltmış, tabunun tahtasını, kuklasını, kayıt kalemini oraya düzenli bir şekilde dizmişti.
"Oyunu bilmeyen var mı?" diye sordu Onur, kırmızı renkli kartları tahtanın köşelerinden birine koyarken.
"Ben biliyorum ama," diye söze başladı Sinan. "bu kadar ekipman niye var? İşte bir kart var, aşağısındaki kelimeleri söylemeden o kartta yazan kelimeyi anlatmaya çalışıyorsun. Değil mi?"
Defne, kafasını Sinan'ın omuzuna yaslayıp kısık bir kahkaha attı. Sinan, gördüğüm en düz mantık insan olabilirdi. "Bak," dedi Defne yerinde doğrulup sehpaya doğru eğilirken. "Eğer kırmızı renkteki karelere gelirsen dediğin gibi, karta bakıp normal bir şekilde anlatacaksın. Eğer şu kalemli, sarı yere gelirsen çizerek anlatacaksın. Eğer şu kuklalı yere gelirsen de..."
"Kuklayla anlatıcam," diye devam etti Sinan. Defne gülümseyerek kafasını salladı. "Peki o 15 yazan nerede ne yapıcam?"
"Onu ben de bilmiyorum," dedi Defne.
Sözü devraldım ve, "Oradayken süren yok, 15 kelime kullanabilirsin sadece. Yanı ne anlatacaksan bunu 15 kelimeyle yapacaksın."
"Hıhım," dedi Sinan. "Anladım... sanırım."
"Anladın anladın," dedi Defne ve kendini tekrardan Sinan'ın yanına attı. Gözlerimi devirip önüme döndüm, tam karşımda Yunus oturuyordu, yine ve yeniden o markalaşmış alay dolu gülümsemesiyle bana bakıyordu. Kafamı nebakıyorsun? der gibi salladığımda elini suçsuzum der gibi kaldırıp önüne döndü.
"Takımlar nasıl?" diye sordu Selin.
"Aldım verdim yapalım." Emre'nin söylediği şeyle beraber ilk baş garip bir sessizlik oldu, ardından herkes gülmeye başladı. "Ne gülüyorsunuz lan? Size azıcık nostalji yaşatayım dedim."
"Ben yaparım," dedim gülerken. Ayağa kalktığımda ve oturma takımının arkasındaki boş alana girdiğimde kafamda pek bir şey yoktu, ama Emre gülümseyerek karşımda durup, "Aldım, verdim, ben, seni, yendim," dediğinde düşüncelerim yanaklarımı ısındırdı.
Ben kazanırsam kimi alacaktım takımıma?
İçten içe Yunus'la aynı takımda olmak istiyordum ama o kadar cesur değildim, eğer onu takımıma alırsam herkesin ağızından farklı bir ses çıkacaktı ve ne kadar itiraf etmek istemesem de bundan rahatsız olacaktım. Rahatsız olacaktım çünkü yapacakları imalar benim gerçek duygularıma yapılacaktı.
