Scent of Eclipse

Chapter 51: Who will go first?

Ruby

"Are you okay?" He asked while I'm removing the white cloth wrapped arround my chest.

Tumango ako.

"Masakit pero kaya ko naman." I assured.

Tumayo ako para tignan kung ano ang mayroon sa buwan. Totoo nga, kalahati na nito ay ang pinakahihintay na ng lahat. The blue moon...

It's beautiful but sad.

"Blue moon..." I uttered.

"It's beautiful." He whispered, standing beside me.

Malakas ang tibok ng puso ko habang pinagmamasdan ang paglubog nito at ang muling pagsikat ng araw. Why are you so fast? Hindi pa ako handa. I am not yet ready to see what will be the end for this tale. Hindi pa ako handa na pakawalan siya.

Napasinghal ako nang hakutin niya ang tiyan ko. Nagtama ang mga katawan namin at ramdam ko ang init ng katawan niyang nakadikit sa akin. Ang mga mata niya ay nag-aalab sa init.

"Sobrang nag-alala ako." Haplos niya sa pisngi ko.

Walang isang segundo, siniil niya ng halik ng mga labi ko. Bumigay ang mga nanghihina kong kamay. Lumaglag iyon pero kaagad niyang kinuha para i-akbay sa leeg niya. Napapikit ako nang humilig siya para gabayan ang katawan kong nawawalan ng balanse at lakas.

"Don't do that again." He drunkly said in the middle of our kisses.

"I have no worries when you're kissing me." Tanging tugon ko.

I did not hesitate to kiss him back. Hinilig ko rin ang katawan ko para sabayan siya.

Naglalakbay ang mga haplos niya sa batok ko pababa sa likod ko. Ang isang kamay niya ay nasa batok ko at ang isa ay nasa panga ko.

We stopped to catch breath. Pinagdikit niya ang noo namin. Nagulat lang ako nang lumuha ang nga mata niya matapos niya akong halikan.

"What's wrong?" I asked.

He hugged me tight. Iyon ang bagay sobrang ikinagugulo ko. Ayaw niya akong pakawalan. Bagay na gusto kong mangyari.

"I'm scared, Ruby." He cried so I placed my hands behind his head to calm him.

"I am too..." Halos umiyak ako sa sinabi ko.

Sa sobrang takot ko, hindi ko na kayang tignan pa ang mga susunod na araw.

Humiwalay siya para pahirin ang luha niya. Malalim siyang bumuntong hininga. Ilang segundo siyang walang imik.

"Don't do that again." He seriously said in a cold voice.

Naintindihan ko na tungkol iyon sa panliligtas ko kay Zarkas pero bakit naguguluhan ako sa tono niya?

"I'm sorry... Hindi na mauulit." Sagot ko.

Sandali siyang natahimik. Ilang minuto na tinitigan ko siya para hintayin kung ano ang sasabihin niya. I know he's up into something. He can't just say it.

Pinasada niya ang kamay sa buhok bago tumingin sa aking muli.

"Bakit mo ba siya niligtas nang ganoon? Muntik ka ng mamatay." Panimula niya.

We're just kissing... Ngayon nagagalit na ba siya? Or he just kissed me for the purpose of calming himself?

"I'm safe now." Kalmadong sagot ko.

Hindi siya mapakaling tumingin sa malayo.

"Ang tinatanong ko naman dito ay kung bakit mo ba siya niligtas." Pag-uulit niya.