The One I Hate (Ongoing)

40 [TOIH]

We had dinner in a restaurant. Nakuha kong kumain ng maayos kahit na may bumabagabag sa akin. Damn! Damn Nash and his words. Alam kong sobrang pula ng pisngi ko kanina. Kung hindi siguro ako nakakapit sa headboard ng kama ay baka natumba na ako. My face is flushed and my feet are wobbling. I look at Nash and he has this evil grin in his face. He wink and I rolled my eyes.  Dumating  yung inorder namin dessert at nagsimula akong kumain. I was busy eating when I felt someone is staring at me. So I look up and saw Nash. He is smiling boyishly, his arm are cross in front. He looks like a school boy.

“Anong tinitingin mo?” tanong ko

“Ang panget mo talaga.”

“Hindi ako panget.”

“Panget ka eh. Kaya wala kang boyfriend.”

“Excuse me! Kung hindi ka sagabal sa buhay ko edi sana may boyfriend na ako.”

“Yun ba ang tingin mo sa akin? Sagabal sa lovelife mo?”

Tumango ako at sinimot ang ice cream. He handed me a tissue and  I accept it. “Pwede ba ialis mo yang titig mo sa akin. Nakakaasiwa.”

“Why do you hate me, Jariesha?”

Nagulat ako sa tanong niya. I look at him and I saw how serious he is.

“Ano bang tanong yan?”

“Just answer it.”

“Okay, honestly…di ko alam. Remember that day when we first clash? Pinagsalitaan mo ako ng bagay na ayaw kong marinig. Nagising ako sa kahibangan ko. Bat ko ba kasi nagustuhan ang tulad mo? Suplado, hambog at mataas ang tingin sa sarili. I try to avoid you since that day. But when we are in our second year you’ve change. Nadoble yung pagkahambog mo, andami mong mga babae, naging palabiro ka at ginawa mo ang lahat para inisin ako. You made my college life like a living hell. Pranks, those stupid stunts, yung mga biro mong kinaiinis ko. I never experience a sweet date, sa tuwing meron kasi akong date andoon ka. Biglang susulpot kong saan saan. Iinisin ako aasarin. Di ko alam kong anong problema. Kung ano bang problema mo sa akin.” mahabang paliwanag ko sa kanya. Yumuko ito at nagsalita.

“You were the very first person who speaks like that to me. Ikaw yung kaunaunahang tao na pumatol sa akin. You deflated my ego when you denied me in public. I’m the great Nash Ian Cortez? I am popular with girls, with everybody yet you deny me, like I don’t exist. I change because of that. I promised myself that I will make your life a living hell. I will make you remember that I exist. Na araw araw ay ipaaalala ko sayo kung sino ako. I never thought you would fight back. Naalala ko palang iba ka, you were different from any other girls.”

It was University Days when that scene happens. May pakulo kasi yung president ng student council. It was a game called, give me what I want. Hindi ko alam kung anong pumasok sa kokote ng president na yun at may ganoon pang larong nalalaman. Mechanics ng game ay kunin yung mga bagay na hinihingi at paunahan sa pag bigay. Nasa harap ako noon at ang peste kong mga kaklase ay tinulak ako paakyat sa stage. Parang tanga akong nakatunganga doon. Hindi ko alam ang tanong, wala kong ideya. The emcee didn’t repeat the question.  Obviously I didn’t win. Pababa ako sa stage ng marinig ko yung tanong. Sa mga oras na iyon ay gusto kong bumuka ang stage at may kung anong nilalang na huhugutin ako pailalim.

“Seriously? Hindi mo siya kilala?”

“You deny Nash in public, Jariesha. Everybody knows him.”

“Hindi ko alam. Ang gandang sagot Jariesha.”

“Sayang yung premyo.”

Ng araw din na iyon ay kinainisan ao ng mga kaklase ko. Dahil lang sa hindi ko alam yung sagot. Hindi ko alam na iba pala ang epekto nito kay Nash.