It has been two years since Vienne and Ava finally and peacefully got the love they think they can start with and embraced it as much as their hearts can, but things are so unpredictable to call it like that.
A very strange feeling is about to envel...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
I woke up feeling exhausted. Halos hindi ako nakatulog sa pag-iisip sa sinabi ni Ava. That moment she left me last night broke my heart into pieces. I know and I feel it that I want her and I need her. Mula nang sabihin nitong maaari na nito akong iwan at igive-up nya ako, I can't imagine how my life would be without her. All the fears suddenly felt like feasting and it pains me.
Hindi ko alam kung anong oras na ako nakatulog at sa tingin ko ay kakaisip ko ay napagod rin ang utak ko at di ko namalayan na nakatulog na pala ako. I stood up from my bed and look at myself infront of the mirror, I look like shit again. The swollen eyes from crying is so evident kaya naman nag-ayos na ako ng sarili ko at naglagay ng eye concealer para naman hindi masyadong halata athough I know some of them might probably have an idea since nawala kami sa scene last night specially Camille asked me to talk to Ava but it didn't come out right nga lang.
The first thing I noticed when I reached the dinning table ay wala si Ava. The group were having their own breakfast, some are chatting like Harvie, Dazzy, Lean, Perlo and some are quiet like Yana and Camille, even Tyron. They waived at me as soon as they noticed me, I sat beside Yana.
"Where's Ava?" I asked Yana looking helpless. Yana raised her right brow on me and chewed her food before answering.
"She left. Nagpaalam sya kaninang umaga. Nagpasundo sya sa driver nila," sagot nito sa akin na nakapagpatahimik sa akin.
Parang nawalan ako ng ganang kumain. Gusto ko pa sana syang kausapin pero mukhang tinototoo na nito ang sinabi niya. Is she really going to avoid me already starting from this moment? Somehow I feel scared kaya naman natulala na lang ako sa kinauupuan ko.
"It wouldn't happen if there's nothing happened last night, you owe me an explanation, Best. Naistress nanaman ako sa inyo," dagdag nito.
I still keep quiet, parang miski ako ay hindi ko maabsorb kung ano nga bang nangyari. Ano na nga bang nangyayari sa amin ni Ava?
"Vienne, aalis ka na? Hindi ka pa nagbi-breakfast ha." Sita at tingin sa akin ni Harvie.
The group also looks at me and I shrug. Sino ba naman ang magkakaruon ng gana na kumain sa lagay kong ito.
"Oo nga, Vienne. You should at least get some foods," dagdag ni Camille pero umiling lang ako dahil wala talaga akong gana. I left them and the place after answering Camille.
It was quite a while when I left them in the resto. Blangko ang isipan ko at wala akong ibang naiisip kundi paano na ang gagawin ko. My feet just brought me into this nice white sand beach at kahit maaga ay hindi naman masakit sa balat dahil makulimlim ang panahon ngayon na parang nagbabadya pang umulan. It felt like nakikiisa ito sa lungkot na nararamdaman ko. I was staring at the beach, ang hampas ng alon at ang nakakarelax na tunog nito, kung minsan ay pinagmamasdan ko ang ibang bata na minsan ay nakakapasok sa resort na ito dahil empleyado ng resort ang mga magulang ng mga ito. Buti pa ang mga bata, walang masyadong stress na iniisip kundi puro laro lang. Kung mapapagod man sila ay dahil sa nagenjoy sila sa buhay nila at hindi pa nakakaramdam ng pagod sa pag-ibig. Kids are so pure and innocent. I sigh. I hope these kids would have a great future ahead and be wise when they grow up. I stare at the beach again and focus on it until I heard a voice at the back of me.
