'Hayatımda gördüğüm sayılı ışıklardansın aslında. Yıldız kadar küçük, güneş kadar parlaksın. Bırak arkandan gelenler de seni anımsamak için gökyüzüne doğru baksın.'
__________________________
İçinde bulunduğum durumu anlamak için dokunmalısın satırl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
27.Bölüm: Oysa sen, seni anımsayabileceğim kadar anı bırakmamıştın bana. Bu kez veda ediyorum bulutlara. Hadi aç gözlerini, parlasın yıldızlar...
Küçük bir itirafta bulunmuştum. Farklı bir ortamda olsaydık mutlaka utanırdım. Ama şimdi karşımda duran üç adamın amacını anlayamadan bütün hislerimi kaybetmiş gibiydim. Her anımsadığımda yüzümün kızarmasına engel olamayacağımın da farkındaydım.
Yağmur dinmeye başlamıştı. Gökyüzündeki bulutlar dağılırken gözlerimdeki ağrıyı muhtemelen kızarıklıklar takip etti. Ama şu durumdan kurtulabilirsem bu gece hayal kurmak için değil, uyumak için erken yatacaktım. Zaten rüya gibi bir gece geçirmişken bunun kabusla son bulmasını istemezdim.
Göktuğ sıkıca tuttuğumu elimi bırakıp beni arkasına alırken Asrın'a döndüm. Neredeyse önümüzde olan adamları göstererek sordum.
"Tanıyor musun onları?"
Gözlerini kısarak yüzlerine odaklandı. Sonra "Birini." dedi ve ekledi. "Biri Ayda'nın kuzeni, Evren."
Aynı geni taşıyor olmaları onları bir yapmazdı ama şuan karışımızda durması pek de farklı olmadıklarının göstergesiydi. Göktuğ'un tam karşısında durduklarında inceleme fırsatı buldum. Evren yeşil gözlüydü. Çıkık elmacık kemikleri dolgun dudaklarıyla bütünleşmiş gibiydi. Islak saçlarından bir tutamı yüzüne doğru düşmüştü. Sert bakışları öfke doluydu. O an aslında emin olmuştum. Ayda ve aynı geni taşıyanlar birbirlerine benziyorlardı.
Omuzlarını dikleştirirken hafifçe gülümseyerek baktı. Bu biraz özgüvenimizi kaybettirmeye yönelik hareket olsa da umursamadık. Saniyeler sonra dudaklarını aralarken elini cebine götürerek küçük bir kutu çıkardı.
"Hatırladın mı beni?"
Göktuğ nefeslerini kontrol altına almış ileriye doğru bir adım atıp Evren'in elindeki kutuya uzanmıştı. Evren elini çekerken ufak bir kahkaha attı.
"Unutulmamışım sanırım."
Kutuyu açıp içinden küçük bir kağıt çıkardı. Kağıda cebine yerleştirdikten sonra Göktuğ'a uzattı. Bu durumdan bir şey anlayamamıştım ama yaşanan gerginliği gizlemek mümkün değildi. Göktuğ beklemediğim bir şekilde sinirlenip sesini yükselttiğinde nefes almakta zorlandığımı fark ettim. Bu ikinci kez oluyordu...
