HİSSEDEBİLİRSİN YAĞMURLARI

33.Bölüm: Orman

33.Bölüm: Unutma dedi, yağmurlar yağdığında açmalısın saçlarını, şarkı başladığında fısıldamalısın anılarını. Kimse olmasa da izlemelisin tek başına yıldızları. Bütün bu parlaklık sadece senin gözlerini kamaştırmalı. Sadece sen dedi, "Onlardan geriye sadece sen kalmalısın."

Hızla geçerken yolları, ağaçları ardımızda bıraktık. Güneş batıyordu. Ve benim tercihim gökyüzünü izlemekti. Çünkü buna ihtiyacım vardı. O rengi uzun zamandır görmüyordum, birazdan çıkacak olan yıldızları özlemiştim. Yanımda Evren vardı. Adı çok özel geldi zihnime. Gözlerimi kapattığımda kuzey ışıklarını anımsattı. En parlak olan yıldızları, sabahın ilk ışıklarını.

"Daha ne kadar gideceğiz?"

Bu yolun sonunda beni bekleyen her ne ise korkutuyordu. Çünkü henüz gerçekleştirmediğim onlarca hayal vardı. Sahi dedim kendime, neden bu kadar bekledin? Acelen yokken neden başlamadın? İçimdeki pişmanlığı gizleyemezdim, ve yine içimde büyük bir kısmı kaplayan hevesi durduramazdım.

"Az kaldı."

Başımla onay verip gözlerimi kapattım. Kimse yokmuş gibi, duymayacak ve beni yargılamayacak gibi fısıldadım.

"Giderken beni de al,

Henüz bitmedi gece."

Gözlerimden akan bir damla yaşı silip burnumu çektikten sonra titreyen bedenimi umursamadan elimi yanağıma koydum. Çünkü bu biri sizi seviyormuş gibi hissettiriyor. Ve ben artık sevilmek istiyordum. O sırada Evren'in kısık sesi kulaklarıma ilişti.

"Zarar görmeyeceksin."

Ona inanmak yapacağım son hataydı.

"Sana inanmıyorum."

Cebindeki telefonu çıkarıp bana doğru uzatırken karşılık verdi. "O zaman güven."

Telefonu alıp avuçlarımın arasında sıkarken ne yapmaya çalıştığını düşündüm. Tepkisizce bekledim, sonra bu durumu bitirmek için dudaklarını araladı. "1722."

Sayılar fazla tanıdık geliyordu. Sanki günler önce duymuşum ama farklı birinin sesini anımsatıyormuş gibi.

Ekranı açıp şifreyi girdim.

"Anneni arayabilirsin."

Ne söyleyecektim ona? Haklı olduğunu ve buradan gitmemiz gerektiğini mi? Yoksa birinin beni kaçırdığını mı?

"Aramayacağım."

Gözlerimden durmadan akan yaşları kolumla silmeye çalışırken kesilen nefesimi zorlayarak düzene sokmaya çalıştım. Titreyen sesime inat dudaklarımı araladım.

"Ne zamana kadar burada kalacağım?"