Kaçış | Dabihawks

yedi

"rüyanı anlatmak ister misin? natsuo kabus gördüğünde bana anlatırdı ve iyi geldiğini söylerdi."

"kabusları anlatırsak gerçek olmaz mı?"

"saçmalama. böyle şeylere inanmamalısın." dedi ve güldü. "natsuo'nun kabusları gerçek olamayacak kadar saçma. üstelik hep aynısı."

"anlatsana."

"gerçekten saçma ama."

"touya!"

"ama sonra sende anlatacaksın?"

"tamam hadi anlat."

"benimle ilgili kabuslar görüyor sürekli."

"touya bu nasıl anlatmak? düzgün anlatsana."

"sus da dinle. kabuslarında ben hep ölüyormuşum- hayır yani beni herkes öldü sanıyormuş. fakat ben ölmek yerine kötü adam oluyormuşum."

"vaaayy! natsuo'nun bilinçaltı çok garip!" dedi yanında yatan arkadaşına. sonra gözlerini kısarak baktı. "bir dakika. iyi de seni herkes öldü biliyorsa ve sen ölmemişsen kötü adam olduğunda herkes seni tanır. natsuo hata yapmış rüyasında."

touya gülüp tekrar konuşmaya başladı. "biraz daha sabretseydin devamı da vardı. ben tanınamaz bir hale geliyormuşum o yüzden kimse tanımıyormuş salak."

"haa! demek öyle."

"evet. saçma değil mi?"

"kesinlikle saçma. ama konu natsuo olunca şaşırmıyorum bile. kardeşinin gerçekten hayal gücü çok geniş."

"hmmhm"

"hey! o benim yastığım!"

"artık benim."

"git kendi yastığını getir o halde."

"asla. hem seninkiler niye bu kadar rahat?"

"bilmem."

"kendi tüylerini mi koydu-" yüzüne atılan yastıkla sözü kesilmek zorunda kaldı kırmızı saçlının. sinsice gülerek başının altındaki yastığı arkadaşına atıp kahkaha atmaya başladı.

"tamam kızma ya."

"nasıl bildin kendi tüylerimi koyduğumu?"

"çok yumuşak dedim ya."

"tüylerim yumuşak mı?"

"çok yumuşak hemde, rengi de çok güzel."

"bana iltifat ediyorsun resmen, günlerden ne bugün!? hemen yazmalıyım."

touya tekrar gülüp bir elini arkadaşının kırmızı kanatlarına götürdü. yavaşça dokunup okşadı. çok yumuşak ve güzeldi.

"hey huylanıyorum!"

"yumuşak."

"bu huylandığım gerçeğini değiştirmiyor."

"güzel."

"pekala."

•