Kemanlardan Çıkan Gerçek | TUA

Bölüm ³³

-ALANIS-

-2 YIL SONRA-

Alanis: Ha-yır Allison. Gel-me-ye-ce-ğim. Türkçe de söyleyebilirim anlamadıysan?

Allison: Gelsen ne olur sanki? Hem özellikle Klaus seni -daha 1 hafta önce seni görmesine rağmen- çok özlemiş. Hem de belki onu görmüş olursun.

Alanis: *derin bir nefes vererek* Onu görmeye hazır değilim All.

Allison: Direkt olarak " 2 yıldır onunla görüşmüyoruz ve hayatına yeni biri almasından korkuyorum." Desene.

Alanis: Tamam haklısın. Korkuyorum.

Allison: O zaman geliyorsun?

Gülümsedim. Onları özlemiştim aslında. Özellikle onu. Gitsem sıkıntı olmazdı sanırım.

Alanis: Ta-mam teslim oldum. Orada bir gösterim var zaten. Gösteri bitince de sizin yanınıza gelirim.

Allison: Oh be, sonunda. Yarın akşam görüşürüz o zaman?

Alanis: *kıkırdayarak* Görüşürüz.

Gülümseyerek telefonu kapattım. Bir anda gözlerimin önüne düşen yüzüyle garip hissettim. Ya Allison'un da dediği gibi hayatına yeni biri almışsa? Almışsa almış. Dünyanın sonu değil ki. Yani... değildir dimi?

Valizimi yavaşça hazırladım. Kendimi göreceklerime hazırlıyor gibiydim. Bir yanım "O kadar yıl bekledin, şimdi bir anda karşına mı çıkacaksın?" Derken öbür ve ağır basan yanım "Onu çok özledin, görmeye hakkın var." Diyordu.

-UÇAĞA BİNERKEN-

Tüm kontrollerden geçip bekleme alanında oturmuştum. Sıkıntıdan etraftaki insanları ne yaptığını izliyordum.

Telefonuma gelen mesajla cebimden çıkarıp uygulamaya girdim.

-MESAJLAR-

Lowell: Keşke beni önceden buraya yollamasaydın. Beraber gelseydik işte.

Alanis: Biraz kafamı toplamak istedim Low. Hem gelsem bile bir işe yaramayacaktım.

Lowell: Hey, öyle deme. Senden bir istekleri var bu arada.

Alanis: Sakın keman çalmak deme! Bıraktım biliyorsun.

Lowell: Birini hatırlatıyor dedin ama. Yeterince açık değil Als.

Alanis: Sana kaç kere demem lazım. Seni ilgilendirmez Lowell. Anons yapıldı, biniyorum. Oraya gelmeden önce bir yere uğrayacağım.

Lowell: Tamam sakin, bir şey demedim varsay. İyi yolculuklar ;)

Lowell iyi çocuktu. Şarkı söylemeye gittiğim yerde o keman çalarken tanışmıştık. İlk başta bana asıldığını düşünsem de niyetini anlayınca bu düşüncemden vazgeçtim.

Ve evet. Keman çalmayı bırakmıştım. Vanya'yı hatırlatıyordu bana. Onun ismini düşünmek bile garip hissettiriyordu. Şu an yaşıyorsak ona borçluyduk.

Bir kez daha anons sesi duyduğumda geç kalmamak adına uçağa binip yerime oturdum. Kulaklıklarımı da kulağıma taktığında hazırdım.

-YOLCULUK SONRASI-

Uçuşun bittiğini belirten anonsu tekrar duyduğumda yerimde gerildim ve iyice ayıldığıma emin olunca havalimanındaki kafeye doğru ilerledim. Bir kahve alıp banka oturdum.

Gösteri alanına gitmeden önce uğramam gereken bir yer vardı. Ziyâret etmem gereken biri...

Bir taksi çağırıp yolu tarif ettim ve arkama yaslanıp şehri izlemeye başladım. Gelmeyeli baya olmuştu. Şehri mi özlemiştim yoksa içindeki insanları mı bilinmez.

İstediğim yere geldiğimizi görünce cüzdanımdan parayı taksiciye doğru uzatıp iyi günler diledim ve taksiden indim.

Annem... Seni çok özledim. Ben buradan taşınmadan önce ona layık güzel bir cenaze töreni yapmıştık. Daha sonra babamın yanına defnetmiştik.

İkisinin yan yana olan mezarlarının önüne diz çöküp yanımda getirdiğim suyla çiçeklerini suladım ve göz yaşlarımı mezar taşına döktüm. Sadece suyu değil iki saat boyunca onlara içimi de döktüm. Onları nasıl özlediğimi.

Beraber hasret giderirken bu güzelim anı telefonumun sesi bozdu. "I'm in love with a fairytale..."

Lowell: Vardın mı Als?

Alanis: Vardım. Uğrayacağım bir yer vardı demiştim. Oradan çıktım, geliyorum. Konumu atar mısın?

Lowell: Ben seni alırdım-

Alanis: Sen konumu atarsın. Görüşürüz Low.

Mezarlıktan çıktım ve Lowell'in attığı konuma doğru yürümeye başladım. Temiz hava iyi gelebilirdi belki de.

Selamlar efendim!

Ne zamandır bölüm atamıyordum ama bir anda aklıma Lowell diye biri geldi ve yazdım!

Lowell hakkında teorileriniz?

Sizce akademide buluştuklarında ne olacak?

Ve bu fikir için Alice sana teşekkürler. Bol bol kalp <3

Finale az kaldı işte...

Online Muah ♥️