KÜÇÜK PRENS'IM -GAY

17✔

Eren'den;

OHA bu nasıl tesadüf? Çocuğun gösterdiği yerde bildiğiniz benim çadırın bi yan tarafı.

Bu konuda bildiğim başka şey varsa o da Emir beni anamdan doğduğuma pişman edecek.

Tam bir şey diyecekken Emir lafa atladı.

Mertcan oğlum götü sağlama al knk

"Aaa öylemi bende Emir yanimdakide değer verdiğim bir yakınım Eren. Tabiki bizimle oturabilirsin" Mertcan ona karşılık olarak

"Teşekkür ederim Emir bu okula daha yeni geldim ve fazla arkadaşım yok eee daha doğrusu burda biraz sıkıldım konuşacak birileri arıyodum ve pat sizi buldum. Niye bana öyle bakıyosunuz çok mu konuştum? Özür dilerim heyecanlaninca çok konuşurum genelde. Ve şuanda yeni arkadaşlarım olacağı için heyecanlıyım. Eee siz ne yapıyorsunuz?,Eren sen hiç konuşmadın?"

Bu çocuğun çenesine motor mu bağladılar,bir insan neden hiç nefes almadan konuşur sorarım.

Sordum ve cevaplarım çünkü beyinden kaçıktır cevapladım.

ayyy bende çok konuştum ıyyy. Amaaan çaktırma çaktırma çocuk üzülmesin. Ona yanıt olarak

"Hey rahat ol Mert. Gel oturda tanışalım birbirimizi tanıyalım" diyip gülümsedim.

Ben gülüyordum da yanımdaki baş harfi Emir olan şahıs hiç gülmüyor. Büyük ihtimalle hâlâ tesadüfün etkisinde.

Mertte yanımıza oturunca konuşmaya başladık. Bizimle aynı yaştaymış,annesi ve babasından ayrı yaşıyormuş. Neden olduğunu çok merak ediyorum. Içimden sormak geçiyor ama belki üzülür diyorum.

Ah ah ne kadar iyiyim be dostlar...

"Mert?"

"Efendim Emir"

"Hani ailenden neden ayrı yaşadığını merak etmiştim, yani tabi özel değilse"

Bu soru üzerine çocuk ikimizinde gözlerine dikkatle bakmaya başladı,biraz gözleri doldu belkide off ben öyle edebiyatlı falan anlatamıyorum neyse sonra ve anlatmaya başladı.

"Şimdi bunu size söyleyebilirmiyim bilemiyorum. Yani söylerim ama ne tepki vereceğinizi kestiremiyorum,korkuyorum arkadasligimiz başlamadan biter diye."

Derin bi nefesten sonra devam etti

"Ben eşcinselim"

gözlerini sımsıkı yumdu sanki tepkimizden korkarcasina.

Emirle gözgöze geldik ve bizim öyle sorunlarımız yoktu çünkü ailemiz her şeyi biliyordu ve bizi böyle kabullenerek gerçek ebeveynlik yapmıştılar ama işte bizden daha şanssız olan eşcinseller vardı.

Onların aileleri bunu sanki hastalıkmış gibi tedavi ettirmeye çalışıyor, dövüyor, ağır hakaretler ediyor yada evden atıyorlardı.

Onları görünce çok üzülüyordum. Bunun bi hastalık olmadığını sadece yönelim olduğunu cahil kafalılar anlamıyor.

Onların karşısına çıkıp 'biri size doğarken veya belirli bi yaşta yanınıza gelip erkeklerden mi yoksa kızlardan mı hoşlanacaksın diye sordumu?Sormadılar dimi işte bizede sormadılar.' demek istiyordum.

Bunları onların yüzüne bakarak söyleyemezdik. Belirli bi kitle oluşturmamız gerekiyordu.zordu.

Hele Türkiye'de eşcinsel olmak bi yana dursun onları destekleyenler bile dışlanıyordu.