TUTSAK

23. Bölüm

Gözlerimi kırpmadan Adnan'ın gözlerinin içine baktım.
Benim sonumda böyle olucakmış ne yapalım.

Silahın sesi yankılanırken hiç bir acı hissetmedim. Ben bu hissizdim yoksa ölüm bu çok acısızdı?

Birden Adnan yere yığıldı.

Noluyor lan?

silah sesleri artmaya başlayınca  kendimi masanın altına attım.
Bir dakika sonra silah sesleri kesildi.

Altına girdiğim masanın önünde bir çift ayak durdu.
Masa örtüsünün havalanmasıyla Atakan'ı görmem bir oldu.

Girdiğim yerden çıkıp elbisemi düzelttim.
"Ne işin var senin burda?"
Atakan alayla güldü.
"Seni kurtarmaya geldim"
Ahh kahramanım, diyecek halim tabiki de yok.

"Ben kendimi korurdum"
Kafasını yana eğip arkamda kalan masaya baktı.
"Masanın altına girerek mi?"
"Silahım yanımda değil. Ne bekliyorsun kurşunlara kafa atmamı mı?"

"Neyse benim arabamla gidiceğiz geç bin sen."
Yerde yatan emir ve Adnan'a baktım.
"Bunları ne yapıcaz?"
"Sen arabaya geç"
"Ama kamera kayıtları silinmedi daha-"

Atakan bir den sözümü kesti.
"Silahı neden boşa sıkayım?"
Kameralara baktığımda hepsi kırıktı, demek ben masanın altına girince kameralara sıkıyordu.

Atakan'a göz devirip masadaki çantamı aldığım gibi hızla dışarı çıktım.

Ne demişti o, benim arabam ile gidicez valla hiç seni çekemem Atakancığım.

Kendi arabama binip son gaz ordan uzaklaştım.
Issız yollardan eve giderken arabaya Atakan'ın çağrısı düştü.

Reddedip radyodan son ses şarkı açtım.
Şarkının sesi kısılırken yine Atakan'ın çağırısı arabanın içinde yankılandı.
Derin bir nefes alıp açtım.

"Ne oldu?"
"nerdesin?"
Kendi arabamla eve gitmekte mi suç ya?
"Eve gidiyorum"
"Kaçla gidiyorsun"
Sanane ya off.
"120"
"Hasiktir!"

Noluyor ya?
"Noluyor?"
"BİR KEREDE BENİ DİNLE BENİİ!"
arabayı sağa çekmek için frene bastım ama araba durmadı.
"O arabanın frenleri kesmişler!"
"ne?"
Kim?

Niye kesmiş?

Tabi lokantada ölemedim  burda ölücem demi?
"Nerdesin?"
"Dağ yolundayım"

Atakan arka arkaya küfür ediyordu. Ben ise sakin kalmaya çalışarak dikkatli bir şekilde arabayı sürüyordum.

Telefondan bildirim geldi baktığımda şarjı bir kalmıştı sıçayım böyle işe
"Telefonun şarjı bitti kapanmak üzere"
"Tamam sakin ol, geliyorum ben sakın korkma bir şey-"

Dıt dıt.. .
Hay ben böyle işin ya
Telefonu arka koltuğa fırlatıp arabayı sürmeye devam ettim.

Ne olucak şimdi?
Ben ölücek miyim?

Dikiz aynasından baktığımda hemen ardımda bir araba daha vardı.
Plakasına baktığımda Atakan'ın değildi.

Araba hızlanarak yan şeritime geçti.
Benim olduğum şerite doğru ani manevralar yapmaya başladı.

Kim lan bu şerfsiz?

Arka pencereden adamın biri çıkıp silahla ateş etmeye başlayınca kafamı korumak için yere eğildim.
Torpidodan silahı alıp aynı şekil pencereden sıkmaya başladım.

Ateş Eden adam tam Anlının ortasından vurup öldürdüm.

Arabanın hızını daha da arttırdım.
Ölmek mi istiyorsun? Kaza yapıcaksın!
Artık çok geç bu saatten sonra ölmek var dönmek yok.

Araba aynı şekil direksiyonu önüme kırdığı için sürekli sol taraftan arabama çarpıyordu.

Hız ibresi zorlanırken çekişme devam ediyordu.

Bir az daha hızlanarak önüne geçtim.
Öbür tarafına geçmek için manevra yaptığında ondan hızlı davranıp geçtim.

Bu sefer arkadan vurmaya başlayınca zikzak çizerek gitmeye başladım.
O sırada yan tarafıma geçti.

Aynı şekil vurmaya devem ederken tam geri çekildiğinde bu sefer ben ona çarptım.

Çok güzel çarptım ha.
Kahkaha atınca kontrol yavaş yavaş kayıp ediyordum.

Bir tane daha çarptım.
Bana çarpmasına izin vermeden bir tane daha çarptım.
Her çarpışımda uçuruma yaklaşan arabaya son bir tane daha vurmak için yana doğru sürdüm. Son hızla bir tane daha vurunca bu seferde ben Kazan mıştım.

Araba uçurumdan yuvarlanarak düşerken kahkahalar eşliğinde izledim.

Çok yüksek bir şekilde çalan korna ile önüme döndüm.

Kamyon-

Henüz sözümü bile tamamlamamştım ki kamyon ile çarpışmam bir oldu.

Kulağıma sağır edicek derecede bir cızırtı vardı.

Parçalanan cam parçaların vücuduma girdiğini hissediyordum.

Omzuma ağır bir yük bindi.

Ölmem için daha çok erkendi. Sevipte söylemediğim insanlara onları sevdiğimi söyleyecektim.

Sevdiğim insanlarla pikniğe çıkıp mangal yakacaktım.

Bir çiftlik kurup yalanlar olmadan yeni bir hayat kurucaktım.

Belki...

Yeniden aşık olurdum, evlenirdik, hatta bir çocuğumuz bile olurdu.
Keşke daha önceden yapsaydım bunları.

Keşke son bir defa sarılıp öpseydim sevdiklerimi.

Peki Atakan, Zeynep ve sevgi ablaya sahip çıkar değil mi?

Galiba bu sefer gerçekten ölüyorum.

Ve.....

Gözlerim akan bir damla yaş eşliğinde sonsuza dek bir daha açılmamaya yemin etmiş bir şekilde kapandı.

*Kısa olduğunu biliyorum ama  vaktim olmuyor. Okulum başladı ve sürekli bir işim oluyor. Gerçekten çok özür dilerim vakit buldukça yazmaya çalışıcam. Eğer olmazsa akşamları yazar yine yayınlarım*