Θα πηγαινες μαζι μου Amsterdam? #TYS21

•Kεφαλαιο 73ο•

~Οτι θελεις θα το κανω, αρκει να μην με αφησεις μονο μου~

~~

Η γροθια που δινει ο Βικτωρας στο προσωπο του Μιχαλη ειναι τοσο δυνατη που πεφτει στο πατωμα χωρις δυσκολια. Τα ποδια μου εχουν παραλύσει και δεν ξερω τι πρεπει να κανω. Γυρο μου επικρατει ενα χαος, και εγω...Ειμαι στο κεντρο, σαν να μην υπαρχω σαν μορφη στα ματια τους, με προσπερνουν αδιαφοροι. Τα καυτά δακρυα κυλουν με απιστευτη ταχυτητα και διασχίζουν τα μαγουλα μου. Θελω να ουρλιαξω αλλα φωνη δεν εχω. Αυτο νιωθω

Βλεπω το προσωπο του Βικτωρα για μια στιγμη, ανεκφραστος...ναι...δεν υπαρχουν συναισθηματα, ομως τα ματια του ειναι το ακρως αντιθετο...εκει πραγματικα εχει ξεσπασει μια φονικη καταιγιδα. Σαν βαρκουλα στον αντλατικο νιωθω και τα ματια του ειναι αυτη η καταιγιδα που θα φτασει και στα δικα μου ηρεμα νερα

Βλεπω ανθρωπους, ειναι πολλοι. Ενα παραξενο αγγιγμα με κανει να στραφω στο σημειο που με ταραξε 

"Ερμιονη μου, μιλησε μου" Το αγγιγμα του στο λεπτο μου μπρατσο, απλος τον κοιταζω. Δεν ξερω να μιλω

"ΒΙΚΤΩΡΑ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΩΡΑ" Κλεινω τα ματια μου απο την αποτομη φωνη του και παρακληση προς αυτον.

"ΓΙΩΡΓΟ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ;" Ακουω ξανα την φωνη του νεου αντρα, αυτος ειναι ο πατερας μου, προσπαθει να με κανει να ξυπνησω απο το ονειρο που με εχει υπνωτίσει

 Αλλο ενα τραβηγμα και βρισκομαι καθισμενη, δεξια μου ειναι ενας νεαρος, και απο κατω του ενας ακομη που ζηταει ελεος. Μονο αυτο καταλαβαινω...

Βικτωρας POV

Η γροθια μου προσγειώνεται για μια ακομη φορα στο προσωπο του, δεν ξερω ποσες εχει φαει, εχω χασει το μετρημα. Νιωθω το χερι μου να ποναει αλλα δεν με νοιαζει, θελω να συνεχισω μεχρι να τον σκοτωσω

Πως τολμαει και ερχεται στο σπιτι της; Ποιος νομιζει τελος παντων οτι ειναι; Εισβάλλει με το ετσι θελω στις ζωες μας και τα ανατρεπει ολα. Μονο αυτο ξερει να κανει καλα πλεον

"Βικτωρ, σε παρακαλω. Θα τον σκοτωσεις. Λυπησου την οικογενεια μου" Εχω ακουσει πολλες φωνες αλλα της προσπερναω χωρις καν να καταλαβω τι θελουν να μου πουν. Ομως αυτη ηταν η Νικολετα. Του κρατω με δυναμη την μπλουζα την στιγμη που παω να του ριξω μια ακομη κοκαλώνω 

"Νρεπομαι για αυτον, τα εμαθα ολα πριν λιγη ωρα. Λυπαμαι για οτι εχει συμβει" Συνεχιζει να μου μιλα, θελω να του δωσω μια τελευταια γροθια αλλα κατι μου φωναζει πως ειναι αρκετες, φτανει!