Θα πηγαινες μαζι μου Amsterdam? #TYS21

•Κεφαλαιο 67ο•

~πάντα τον είχα στο νου να έχω τον νου~

~~

Ερμιόνη POV

"Μαξιμεεε. Έλα εδω τώρα!" Φώναζα σαν υστερική πρωί πρωί

Γαβγιζε και έτρεχε πάνω κάτω ώστε να μην τον πιάσω

"Γιατί ρε Μάξιμε το έκανες αυτο;" μιλούσα μόνη μου. Πάει θα με τρελάνει αυτός ο σκύλος

"Καλημέρα. Τι εγιν...ΙΙΙΙ ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟ?" το τελευταιο άτομο που ήθελα να εμφανιστεί αυτή την στιγμή ήταν ο πατερας μου. Και όμως εμφανίστηκε!

"Η καλή μέρα από το πρωί φαινεται" σχολίασα προσπαθώντας να μαζέψω όλα τα πεσμένα χαρτιά στο πάτωμα και τους φακέλους του

"Ερμιόνη! Τι σου έχω πει;" ρώτησε αυστηρά. Στάθηκε ακριβώς από πάνω μου περιμένοντας να ακούσει μια καλή δικαιολογία

"Μπαμπα. Να σου εξηγήσω, απλά δεν...νομιζα Πώς είχα κλείσει την πόρτα εχτές" είπα ικετευτικά

"Αμάν ρε Ερμιόνη μου, εδώ και 10 μέρες μας έχει αναστατώσει ο μικρός σου φίλος. Και σου έχω πει χίλιες φορές να τσεκάρεις αν όλες οι πόρτες είναι κλειστές" έσκυψε δίπλα μου βοηθώντας με να μαζέψω όλη την σημαντική αλληλογραφία του

"Έχεις δίκιο, λάθος μου. Ελπίζω μόνο να μην έχει καταστρέψει τιποτα" απάντησα απογοητευμένη

Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να του έχει καταστρέψει κάποιο σημαντικό έγγραφο

"Όχι εντάξει. Μην ανησυχείς είναι όλα άθικτα. Πάρε τον Μάξιμο που πηγαίνετε να φάτε πρωινό, αστα σε εμενα" πήρε από τα χέρια μου κάποια χαρτιά που κρατούσα

Γνέφοντάς καταφατικά βγήκα έξω με τον Μάξιμο στην αγκαλιά μου ενω βαδιζα προς στην κουζίνα

Σε 3 μέρες ανοίγουν τα σχολεία. Έχω αγχωθεί πριν καν πατήσω το πόδι και μόνο στην σκέψη αυτό το άβολο συναίσθημα στο στομάχι σχηματίζεται.

Θα είμαι μόνη μου. Και μόνο αυτό τα λέει όλα

Άφησα κάτω στο πάτωμα τον Μάξιμο και κάθισα σε μια από τις πολλές καρέκλες του μαρμάρινου πάγκου

Δεν έχω όρεξη. Με έχει πάρει από κάτω η επιστροφή μου στο σχολείο.

Σήμερα είναι Παρασκευή και κανόνισα να βρεθώ με την Νικολέτα, έχω να την δω πάρα πολύ καιρο, λόγο προετοιμασίας του νέου της σπιτιού δεν έχουμε καταφέρει να βρεθούμε.