Θα πηγαινες μαζι μου Amsterdam? #TYS21

•Κεφάλαιο 7ο•

~Μου φαίνεται αδιανόητο πως αυτή την στιγμή κρατάω τα ρούχα του~

~~

"Θα αργησεις;" η φωνή του μικρού ξεπροβάλλε, διακρίνα μια απογοήτευση στον λογο του και μόλις το καταλαβα Ξεφυσηξα και αφήσα την τσάντα στο πάτωμα

"Ρε μικρέ δεν τα είπαμε αυτα;" ρώτησα και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του

Είχα που είχα την Αρετή τώρα θα έχω και τον μικρό?

"Γιατί να δουλευεις;" η περιέργεια του ήταν τοσο εμφανές όσο και στο βλέμμα του

Γιατί αν δεν βρω δουλειά θα πεθανουμε 

"Γιατί χρειαζόμαστε κάποια χρηματα" απάντησα και ξεφυσηξε

"Μπορώ να στα δώσω εγω" είπε και τα μάτια του γέμισαν ελπίδα

Γέλασα αχνά και αμέσως η απογοήτευση ξανά εμφανίστηκε

"Θα σε προσέχει η Αρετή, ότι θες θα με πάρεις τηλέφωνο...Δεν θα αργήσω πολυ" είπα και του ανακατωσα τα μαλλάκια του

Περίεργο που δεν τσατίστηκε με αυτή μου την χειρονομία

"Καλα" μουρμούρισε ξερά

Έβαλα την τσάντα στον ωμο μου και έκλεισα την έξωπορτα

Όση αυτοπεποίθηση είχα διαλύθηκε με την σταση τους.

Γιατί δεν μπορούν να μου δώσουν μια ευκαιρία?

Στην ουσία κάτι καλό πάω να κάνω...

...

"Χαίρεται" είπα σε μια κυρία αρκετά μεγάλη σε ηλικία που κρατούσε μια σφουγγαρίστρα στο χέρι της

Γύρισε και με κοίταξε, το ζαρωμένο πρόσωπο της σχημάτισε ένα ζεστό χαμόγελο και ασυναίσθητα χαμογέλασα και εγώ

"Εσυ πρέπει να είσαι η Ερμιόνη σωστά?" Ρώτησε και εγνεψα καταφατικα

"Είμαι η κυρία μαρια" άπλωσε το χέρι της για χειραψία και της το ανταπέδωσα

"Χάρηκα"

"Λοιπόν! Καλωσόρισες...είσαι νέα κοπέλα και θα αντέξεις, πιστεύω να μην κουράζεσαι και πολύ...Ξέρεις τα περαιτέρω. Θα σκουπίζεις θα πλένεις, σιδέρωμα και όλα αυτά" είπε

"Μάλιστα, μην ανησυχείτε μπορώ να τα καταφέρω"

Τόσα έχω κάνει δεν μπορώ να αντέξω και αυτό? 

...

"Καλησπέρα κυρία μαρια. Περαστε" την καλωσόρισε ένας κύριος που ήταν στην είσοδο του πολυτελες σπιτιου