Θα πηγαινες μαζι μου Amsterdam? #TYS21

•Κεφαλαιο 57ο•

                                                            ~Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται~

~~

Βίκτωρας POV

Χτυπάω ακόμα μια φορά με όλη μου την δύναμη την σκληρή επιφάνεια που βρίσκεται μπροστά μου

Τα χέρια μου πονάνε, τα δάχτυλα μου έχουν μελανιασει όμως δεν σταματώ

Συνεχίζω μέχρι οι δυνάμεις μου να με εγκαταλείψουν

Ο κρύος ιδρώτας που έχει σχηματιστεί κατρακυλάει στο πρόσωπο μου

Παίρνω μια βαθιά ανάσα, μετράω κάποια δευτερόλεπτα. Ξεφυσαω αποβάλλοντας όλες μου τις σκέψεις που έχουν στοιχειώσει το μυαλό μου τόσες μέρες

Νιώθω κουρασμένος, ένας πόνος στο στήθος με συνοδεύει

Βγάζω τις ταινίες από τα χέρια μου προσεκτικά διότι έχουν ματώσει και πονάω

Της πετάω στο πάτωμα. Πήγαινω στο περβάζι του παραθύρου που έχω αφήσει ένα μπουκάλι νερό.

Με μιας καταπίνω άτσαλα λαχταρώντας  το υγρό αναζογωνιζοντας μου όλο το σώμα 

Κοιτάζω τον δρόμο, βλέπω από μακριά να ανεβαίνει δύο δύο τα μεγάλα μαρμάρινα σκαλιά ο Άγγελος

Αφησα το πλέον άδειο μπουκάλι εκεί που ήταν.

κατάφωνη εμφανίζεται ο κολλητός μου

Μόλις με βλέπει παγώνει ακούγοντας μέχρι και εγώ το υποσυνείδητο του να με βρίζει ακατάπαυστα

"Βίκτωρ, τι κανεις;"με ρωτάει μη πιστεύοντας σε αυτό που βλέπει

"Έχω χάσει την φόρμα μου φιλαρακι" του απαντώ καθώς παίρνω το λευκό φανελάκι που φορούσα

"Είσαι με καλά σου άνθρωπε μου;; εδώ καλά καλά δεν έχεις κόψει τα ραματα και εσύ παίζει ξύλο με τον εαυτό σου;" ηταν τόσο θυμωμένος αυτή την στιγμή

"Άγγελε, όλα καλά, δεν κούρασα καθόλου τον εαυτό μου." Τα ανέμελα μαλλιά του όπως και το θυμωμένο πρόσωπο με βοηθούν να καταλάβω πως αυτή την στιγμή θέλει να με σπάσει στο ξύλο

Εντάξει δεν λέω, μαλακια μου αλλά είμαι πολύ καλά

"Λοιπον" ήρθε οργισμένος δίπλα μου και έπιασε την μπλούζα που κρατούσα "ντύσου τώρα γιατί δεν είναι καλοκαίρι και προχωρά" ξεφυσηξα και εκανα αυτό που μου ζητησε