Θα πηγαινες μαζι μου Amsterdam? #TYS21

•Κεφαλαιο 90ο•

~Μάρτυρας ψυχής...~

~~

Βίκτωρας POV

Κατεβάζω την βαλίτσα μου κάτω από τον κάναπε. Η Αρετή με κοίτα, είναι σκυθρωπή. Το κεφάλι της είναι μόνιμος κατεβασμένο στο πάτωμα

Σε λίγες ώρες θα βρισκόμαστε σε γερμανικό έδαφος, δεν θέλω να αφήσω την πατρίδα μου, το σπίτι μου. Τον κολλητό μου, την σχολη μου. Την Ερμιόνη μου...ομως Είναι η μόνη λύση που θα βοηθήσει την κατάσταση

Αφήνω την βαλίτσα από την λαβή μου και την πλησιάζω

"Αρετη;" λέω επιβλητικά

"Ναι;" με ρωτά, η φωνή της είναι άχρωμη.

"Είσαι ετοιμη;" στην φωνή μου μπορούσες να διακρίνεις την αβεβαιότητα, δεν ήμουν ούτε εγώ έτοιμος.

Έγνεψε αρνητικά το κεφάλι και την αγκάλιασα

"Ούτε εγώ, μην νομίζεις ότι είσαι η μόνη. Παμε;" έγνεψε καταφατικά αυτή την φορά και ρουθουνιασε

Χαμογέλασα πικρά και πήρα ξανά την βαλίτσα μου, την έσυρα έως το ασανσέρ και γύρισα να την βοηθήσω

"Άστο σε εμενα" την πρόλαβα στον διάδρομο, έκανε ένα βήμα πίσω και την άφησα δίπλα στην δική μου

"Μισό λεπτό να κλείσω, οριστε τα κλειδιά" έβγαλα από την τσέπη του μαύρου παντελονιού μου τα κλειδιά του αυτοκινήτου, έγνεψε ακόμα μια φορά και μπήκε στο ασανσέρ

Ξεφυσηξα και γύρισα πίσω. Έμεινα κάτω από το κατώφλι να κοιτώ το πλέον άδειο διαμέρισμα μου. Ήταν πολύ όμορφο και χαλαρωτικό σπίτι. Από το σαλόνι έβλεπα την θάλασσα, μπήκα μέσα και ξεφυσηξα, έβαλα τα χέρια στην μέση και γύρισα γύρο από τον εαυτό μου παρατηρώντας το.

Εδώ έχω περάσει τόσες όμορφες στιγμές με την Ερμιόνη. Η τελευταία μέρα ήταν στα γενέθλια της. Είχαμε κανονίσει να της κάνουμε έκπληξη. Τα βράδια μας τα περνούσαμε συζητώντας για τις ζωές μας. Μου άρεσε να ακούω την ζωή της από την δική της οπτική γωνία. Έβλεπα τον κόσμο της από διαφορετικά μάτια. από παιδί ηθελε ένα πάρτυ έκπληξη, το ονειρευόταν μα ποτέ δεν το είχε πραγματοποιήσει κάνεις. Ήθελα να ήμουν ο πρώτος της σε πολλά πράγματα όσο αφορούσε την ίδια και νομίζω τα κατάφερα με κάθε κόστος