Θα πηγαινες μαζι μου Amsterdam? #TYS21

•Κεφαλαιο 70ο•

~Λατρευω να ακουω ολοκληρωμενο το ονομα μου απο το στομα σου και οχι το μισο.~

~~

Περπατούσα σέρνοντας τα παπούτσια μου πάνω στην μαύρη άσφαλτο, βαριόμουν ενώ παράλληλα ήμουν κουρασμένη και εξαντλημένη από ένα δύσκολο 7ωρο

Επιστρέψαμε στην κανονικότητα μας, τέλος οι διακοπες και η θάλασσα

Πλέον μπαίνει ένας δύσκολος και κουραστικός χειμώνας. Μόνη μου εμεινα πλεον, εντάξει Όχι και τελείως μόνη αλλά δεν είναι το ίδιο όσο ειχα τους υπολοιπους

Ήδη βαρέθηκα και θέλω να τελειώσει το σχολείο, νοσταλγούσα τις ωραίες στιγμές που έζησα  χαζεύοντας τα αυτοκίνητα που περνούσαν παράλληλα απο εμενα, ημουν στον δικο μου κοσμο, ακουγα το αγαπημενο μου τραγουδι και περπατουσα ηρεμη πανω στο πεζοδρομιο

Δυναμωσα την ενταση και πραγματικα δεν ειχα καμια επαφη με την ακουστικη εικονα που επικρατει γυρο μου, με αυτον τον τροπο ηρεμουσα τον εαυτο μου. Σταθηκα και κοιταζα τις δυο λοριζες για να περασω στο απεναντι πεζοδρομιο. Εκεινη την στιγμη ενιωσα ενα πολυ αποτομο τράβηγμα απο πισω, εκλεισα αυθόρμητα τα ματια διοτι ηταν ξαφνικο και τρομαχτικο

Δυο χερια τυλίχτηκαν γυρο μου και δυο χειλη φιλουσαν τα δικα μου με μανια. Ανασα δεν με αφηνε να παρω, δεν δυσκολεύτηκα να καταλάβω ποιος ηταν, αλλωστε φημίζετε για της προτοβουλες βλακειες του 

Η αισθηση ηταν ομορφη και αναζωογονητική αποβάλλοντας καθε ίχνος άγχους, δεν ηθελα να σταματησει αλλα επρεπε. Ημασταν στην μεση του δρομου

"Με τρομαξες!" Εβαλα το χερι μου στο στερνο του δίνοντας μια απαλη ώθηση, δεν ειχε παρει τα ματια του απο τα δικα μου

"Συγγνωμη αν σε τρομαξα, μου ελειψες" Εκμυστηρευτικέ χαμογελαστος. τα χειλη του ηταν κοκκινα εντονα, τα μαλλια του φρεσκοκουρεμένα αλλα οπως παντα ανεμελα χωρις να χανουν το νοημα τους, εβαλε το χερι του στην μεση μου και αρχισαμε να περπαταμε για το σπιτι

"Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο ενθουσιασμενος ειμαι με την σχολη, πραγματικα μια απο της λιγοστες μου επιλογες που αποδειχτηκε η καταλληλη" Δεν σταματουσε να μιλα σαν μικρο παιδι καθως βαδιζαμε διπλα διπλα μιας και ηταν απο της λιγοστες φορες που το ειχαμε κανει διοτι κυριος παντα οδηγουσε ακομη και για μικρες αποστασεις

"Αληθεια; Σε παρακαλω μιλησε μου;" ρωτησα με αγωνια και ενθουσιασμο ταυτοχρονα. Θα δωσω τα παντα για να περασω σε αυτη την σχολη