Θα πηγαινες μαζι μου Amsterdam? #TYS21

•Κεφάλαιο 4ο•

~Παιδί όνομα...~

Το κεφάλι μου πηγαινε να σπασει απο τρομερό
πονοκέφαλο.

Αφήσα τον στυλό πάνω στο τραπέζι και κατεφυγα να ψαχνω στην τσάντα μου για τυχόν  Depon και ευτυχώς βρηκα ένα τελευταίο χάπι

Το καταπια αμεσως με λίγο νερό και αφού πηρα μια βαθιά ανασα συνεχισα την αναζητηση

Έκανα κοπάνα από το σχολείο χωρίς να με δει η Αρετή και ήρθα απέναντι σε μια καφετέρια. Ειχα αγοράσει μια εφημερίδα και εψάχνα στις αγγελίες για μια ικανοποιητικη  δουλειά. Τελικά το αποφάσισα πρέπει να βρω ώστε να συντηρώ όσο εμένα όσο και τα αδέλφια μου.

Φυσικά όπως όλοι ξέρουμε η Αρετή θα αντιδράσει και θα τσακωθούμε αλλά δεν με νοιάζει. Ας μου θυμώσει κιόλας, εγώ ήμουν κάθετη και δεν αλλάζω γνώμη...

Αν χρειαστεί να παρατήσω και το σχολείο για ένα καλύτερο μέλλον για αυτά θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη και αντιρρήσεις

Είναι οι μόνοι δεδομένοι άνθρωποι που θα έχω δίπλα σε όλη μου την ζωή. Η λογικη λέει πως πρέπει όλοι μας να αλληλοστηριζόμαστε μεταξύ μας, πόσο μάλλον και τους αδύναμους

Όλες οι δουλειές που ειχα βρει δεν με ικανοποιούν είτε στα χρήματα είτε ως ωράρια 

Άλλος ενας αναστεναγμος ελευθερώθηκε και κουνησα το κεφάλι μου έχοντας τοποθετήσει το χέρι στο κούτελο με το ενα χερι και με το άλλο έσβηνα με κόκκινο στυλό την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή

Ήλπιζα πως θα ήταν πιο εύκολο αλλά τι λεω? Στην Ελλάδα βρίσκομαι

Πάντα και παντού πίσω. Σε Εμενα θα γίνονταν το θαύμα να βρω δουλειά

Χαχαχα αστε...
Οπαα βλακειες λέω...Μόλις βρήκα

Βουτάω το κινητό απο το τραπέζι και κοιτάζω προσεκτικά το νούμερο της αγγελίας

"697158..." σιγομουρμουριζα πατώντας διάφορους αριθμούς

Αφού βεβαιώθηκα πως ηταν σωστός ο αριθμός τηλέφωνου τον καλεσα χωρίς ασκοπες σκέψεις

...

Ακούγοντουσαν αντρικές φωνές από το τέλος του διαδρόμου

Επιταχυνα το βήμα μου και εσφιξα περισσότερο την τσάντα πάνω στο σώμα μου

Οι φωνές με τρομάζουν
Ημουν σε αδιέξοδο...
Δεν υπάρχει κάτι για να κρυφτώ μόνο τοίχοι υπάρχουν γυρο μου.