SON YANIM...

Bölüm 14. SEN GÖKYÜZÜM.

   

                                Birgün daha bitmişti ve ben bu sabah her sabahtan daha bir huzurlu , mutlu uyanmıştım. Dün yaşanılan o anlar gitmiyordu gözlerimin önünden gözlerimi açar açmaz mutfağa yöneldim , nedense çok mutluyum ve bir o kadarda heyecanlı , iç sesim haykırıyordu .

Nedeni mi var dün sevgili oldunuz diye ; ve bir kahkaha patlattım onu düşünürken beni senelerdir birkez olsun gülerken görmeyen annem şaşkınlık içinde olup bitenlere anlam vermez bir halde yüzüme bakıyordu .

  Anladım ki nasıl alışırsa öyle gitmiyormuş insan Anne !

Sahi sevgilimi olmuştuk biz yada adını konulmamış karşılıklı bir aşk ?

  Düşününce hepsi aynı yola çıkıyor zaten , kahvaltımı yaptıktan sonra hemen etrafı toparladım ve odama koştum panjurumu kaldırıp bakmak gelmişti içimden ve içimden geleni de yapmıştım zaten , bu sefer o gökyüzünü hatta sokaktan geçen insanları , havada uçan kuşları aramadı gözlerim .

Panjurumu kaldırmamla beraber onun çalıştığı iş yerine daldı gözlerim fakat onu görememiştim o iş yerinde belki camda görüş açp dar olduğu için görememiştim hemen balkona çıktım fakat yine göremedim onu ne sevdiğim o ela gözler duruyordu karşımda nede sesler yükseliyordu o yıkamacı dükkanından yerde ise taşa sarılı bir kağıt yoktu .

Moralim biraz bozuldu fakat üzmeyecektim kendimi çünkü; nede olsa gelecekti bunu biliyorum sevgisi o kadar güvendirdi ki tüm kalbimde inanıyordum ona o beni asla bırakmazdı .

Ne ara sevginin ellerine bu kadar bırakmıştım kendimi inanın bunu bile bilmiyorum ,ama bildiğim bir şey var ki o gerçekten çok seviyorum :)...