SON YANIM...

Bölüm 24. son veda son defa.

Bu sorunun neden bana yöneltildiğine anlam veremezken dış kapının sesiyle irkildim .

Giden abimdi hani insanlar bazen olacakları hisseder ya acaba içimdeki sıkıntı bir olayın habercisimiydi. Ne yapsam düşüncelerimden sıyrılamıyorum moralim bozuk , canım ise bir hayli sıkkın artık hergün aynı şeyleri yaşamaktan sıkılmış bi vaziyette yapacaklarımı hayal ederken bir sigara daha yaktım .Önce gençliğime sonra gerçekleşmeyen hayallerime seviyorum be anne deliler gibi ,uğruna ölür gibi seviyorum sanki kimsenin olmadığı herkesin yabancı olduğu bir ülkede bir tanıdığım o varmış gibi hissediyorum .Hayatımın merkezine yerleştirmiştim bir kere ne yapsam onu kendimden alıkoyamıyorum .

Açtım yine radyomu bir şarkı çalıyor sancaktan" saçma sapan cümlelerden hayatımı mahfeden gülmelerden inandığım bu onca yeminlerden elimden kayıp gidenlerden "öyle güzel geliyor ki bu şarkı kulağıma yine düşlerimin düşlediği hayallerin esiri oldum .Artık birşeyler yapmalıydım ve bu evden uzaklaşmalıydım .

sırada ki şarkı olup onun yanında kalmalıydım zaten ikimizin de istediği bu değilmiydi biz beraber çok mutlu olabilirdik daha kötü ne olabilirdi ki bu hayattan ..

Baksanıza çöp dökmeye çıkamıyorum,okula gitmiyorum,yaşıtlarım kafelerde gezerken ben bırakın gezmeyi bir telefon bile kullanamıyorum .Bıktım artık bıktım ! Gereksiz kıskançlıklardan, saçma sapan kurgulardan,yersiz yasaklardan , ben bu odaya hapsolmaktan bıktım artık.

Bir arkadaşım vardı teselli eden canım sıkıldığında derleşip içimi döktüren ,sırlarıma ortak gülüşlerime ortak , sevdiğim bir kız vardı can dediğim,kardeş deiğim onuda benden ayırdılar neyi istedimse tersi oldu ne istedimse onunla sınandım ,oysa ki yoktu kimseye zararım odamda bir başıma kendime uğraş arıyordum .Ama inanın artık olmuyor her şarkıda hayallere dalıp gitmekten karanlık odamda satırlarıma şiirler yazıp boş duvarlarla sohbet etmekten bıktım artık bıktım !

Biraz anlasaydınız beni ,keşke biraz olsun dinleseydiniz.İnsan yerine koyupta bi derdin mi var deseydiniz ,olmuyor artık olmuyor . Farkında değilsiniz ama günden güne eriyorum karşınızda günden güne uzaklaşıyorum sizden hayal bile kurdurtmadığınız şu evde bıraksaydınızda bari bir uğraşım olsaydı , duvarlar yerine bir arkadaşım olsaydı radyoda çalan efkarlı şarkıları değilde gölümden geçen neşeli parçaları hayatımda yer etseydim .

Ne istediğimi bilmeydim ,ne hissettiğimi bilseydim .Bıraksaydınızda kendimi dinlemek yerine biraz da insanları dinleseydim .

Toplum içinde bulunup insanların içine karışsaydım , yeni arkadaşlıklar kursaydım bıraksaydınız da bir kafede bende kahvemi yudumlasaydım .

Herşeyden mahrum ettiniz beni herşeyden esirgediniz , herşeyi hatta bir avuç mutluluğu bile çok gördünüz bana oysa bir kez görseydiniz beni birkez baksaydınız bana görecektiniz nasıl kucak dolusu mutlulukla geldiğimi ama siz görmediniz beni ve ben bugece bir mektup yazıp çıkıp gitmeliydim evden  saat on ikiyi bulmadan kaçmalıydım ve bu benim geri dönüşü mümkün olmayan firarımdı...