SON YANIM...

Bölüm 43. hastane çıkışı acılar

  Gözlerimi açtığımda hava epey kararmıştı .Baş ucumda ki koltukta uyuyakalan anneme takıldı gözlerim ,öyle sessiz sessiz izlemeye başladım onu nasıl da masum , nasıl da güzel uyuyor onu da bu hallere düşürdüğüm için kendimden utanıyorum insan böyle bir anneyi bırakıp gidecek kadar ne yaşamış olabilirdi ki .

Uzun süreli annemi izleyişimin ardından gözlerim ayaklarıma takıldı kalkıp hissediyor muyum diye denemek geçiyordu içimden fakat hissedemezsem bu acı yıkacaktı beni ,derinden saracaktı kısacık, masum umutlarımı ama denemeliydim ,başarmalıydım .

Yavaşça doğrulup ayaklarımın üzerinde duran beyaz çarşafı ellerimle araladım ve bacağımdan ufak bir kısmı sıkıştırdım .

Hayır hayır ! Yine hissetmiyorum ,bu hep böyle kalacak biliyorum bir daha hiç yürüyemeyeceğim biliyorum .

Gözyaşlarım yavaş yavaş ıslatırken boynumu kalktığım yere öylece bırakıyorum kendimi, gözlerim tavanda takılıyken ıslanıyordu yanaklarım.  Allahım bu nasıl bir acı ?

Dayanmaya mecalim yok , öyle yorgunum , öyle acı içindeyim ki bu gece, hislerimin tarifi kelimelerle mümkün olmuyor .

Bir an önce sabah olsun diye dört gözle bekliyorum saat kaç inanın onu bile bilmiyorum .Çok susadım elim yavaşça uzandı baş ucumda duran komodine fakat yetişemiyordum o su şişesine parmak uçlarıma kadar uzansam da alamıyorum bir türlü , ve her yetişemeyip yorgun düşüşümde gözyaşları içinde bir kez daha deniyorum .

Olmuyor işte olmuyor ! Bir bardak suyu bile dolduramayacak kadar acizim şu hayatta , böyle yaşanmaz ,bu acıya katlanılmaz .

Bir öfkeyle başımı pencereye doğru yöneltip sessiz sessiz ağlamaya koyuldum .Elimde değil ne yapsam dinmiyordu göz yaşlarım ne geçmişime dair en ufacık bir fikre nede buraya geldiğime dair bir düşünceye sahibim .Hiç bir şey hatırlamadığım gibi birde yenik düştüm duygularımın beni katle dişine . Gözlerimi kapattım ve ağlamamak için kendimi zor tutuyorum , zorluyorum kafamda oluşan tüm parçaları denklemeye çalışıyorum , annemin anlattıkları geliyor aklıma evet hatırlayabilirim mutlaka başarabilirim .  

Olmuyor işte olmuyor. Ne yapsam boş, ne yapsam boşa çırpınıyorum .

Yapabilirim desem de savaşmaya bile mecalim yok .Bu acı gerçek zor benim için ama kabullenmeliyim , ben artık sakatım belki geçici yada belki ömürlük ama her ne olursa olsun sonucu değiştirmiyor ben artık bacaklarını kullanamayan aciz bir kızım .

Gözyaşlarımın esiri olup kaderime şikayet etmemin ardından saatler sonra tekrar kapandı gözlerim uykunun kucağında .

Belki de uyumak daha iyi gelecek bana acılarımı dindirecek ve bir günü daha takvimimden sildirip iyileşeceğim güne kavuşturacak beni .

Saatler geçmiş ve ben açılan kapının sesiyle irkildim , hava aydınlanmış artık gündüz olmuştu 

odamın kapısından içeriye gelen doktora takıldı gözlerim , o sırada yüzüme tebessüm ederek bakan doktorum "günaydın buse hanım " diyerek kendime getirdi beni 

"günaydın "diyerek yanıtladım .

"Son bir muayene den sonra taburcu edebiliriz seni , ama fazla kendini yorma ve iyileşemem diye kaygılara kapılma kısa süreli bir rahatsızlık ve eskisi gibi yürüye bileceksin "diyerek muayene etmeye başladı doktorum

"inşallah iyileşirim ,inşallah dediğiniz gibi olur dercesine aciz ve savunmasız gözlerle bakıyordum yüzüne"

İyileşeceksin diyerek de içimde ki korkuyu bir nebzede olsa hafifletmişti , o sırada seslere uyanan annem olup bitenleri anlamak için çaba sarf edercesine bakıyordu doktorun ve benim yüzüme .