SON YANIM...

Bölüm 42. HAFIZA KAYBI

                   Alışıldığın dışında yaşadığım bu hayatın daha da ötesine gitmiştim bu defa ,gözlerim ise ne otel odasında nede paslı panjurları olan odamda açılmıştı .

Gözlerimin aydınlıkla buluştuğu yer bir hastane odasıydı,dört bir yanında dezenfektan kokusu olan ,bir sürü hastalara şifa bulunan o yerdeyim ve yavaşça aralıyorum gözlerimi ,yüzüme vuran güneşin ışığı yakıyordu adeta gözlerimi .

Başımda duran hemşirenin sesine takıldı kulaklarım "hasta gözünü açtı"diyordu doktorlara ,

tüm bilinç altım silinmiş ve adeta psikolojim bozulmuş gibiydi , hiç bir şeye tepki veremediğim gibi hiç bir şeyde düşündürmüyordu bana verilen ilaçlar ,yada kolumda takılı serumdan olsa gerek, peki ama ben neden buradayım ,neden yaşanılanlara dair en ufacık bir fikre bile sahip değilim .

Neler oldu bana nasıl geldim ben buraya ?

Baş ucumda serum değiştiren hemşireye takıldı gözlerim,yüzümü sesinin geldiği yöne  dönerek yorgun bir ses tonu ile "ben neden buradayım, neden hiç bir şey hatırlamıyorum ." 

Hemşire geç kalmadan yanıtlamıştı sorumu fakat nihayetinde duymak istediğim cevaplar bunlar değildi ."Bir kaza sonucu getirildiniz hastanemize ve başınıza aldığınız darbelerle kısa süreli bir hafıza kaybı yaşıyor olabilirsiniz. "

Hafıza kaybımı nasıl yani yüzümde şaşkın bir ifade , gözlerimde ise bir çift yaş "peki ya ben ... ben  kimim ? " 

Hemşirenin yüzünde ki üzüntünün okunmaması mümkün bile değildi .Korkularım onu hayrete düşürüyor ve üzüyordu gözleri doldu ..Suskunluğunu koruyarak odamı terk etti.

"Neler oluyor bana düşün buse hatırlamaya çalış sen başara bilirsin neden geldin buraya ,nasıl oldu bu olaylar, nasıl kaza geçirdin hadi düşün sen kimsin ailen kim hatta bir ailen var mı ?"

Zorlasam da olmuyor geçmişe dair hatırladığım en ufacık bir belirti bile göstermiyordu beynim ,izin vermiyordu hatırlamama .Annemden yeni doğmuş bir bebek gibi ,hayata atılan ilk adım gibi, gözlerini hayata açıp etrafı tanımaya çalışan masum bir çocuk gibiyim, bomboş ve tertemiz bir dünyam var .

Çok farklı uyandım ben bu sabah ..

Adım ne , ailem kim, ben kimim, ....?

Beynimi kemiren sorulardan odamın kapısı açılınca sıyrıldım . 

İçeriye gelen yine o hemşire yanında bir doktor ve annem ile babam varmış.

Ben ise tanımadığım her hangi bir insana bakar gibi korku dolu gözlerle bakıyordum gözlerine ,

babam ve annem diye tanıttılar bana belkide gerçek ailem bile değillerdi ama ben inanmaya ve kanmaya çok meğilliydim ,çünkü geçmişime dair hiç bir iz yok .

O an "babam "diye bildiğim adam nefretle bakıyordu gözlerime öyle uzun süreli bakışmalarda değildi zaten, beş saniye gibi kısa sürelerle ara ara baktı gözlerime  sonra geçip oturdu bir köşeye.

Peki ama bir baba neden kızına böyle bakar ki acaba istemeden bir hatamı yapmıştım .

Baş ucuma gelip de ellerimi tutup gözyaşı döken ise kesin annemdi ona dair tek bir şüphem olmadı ,çünkü gerçekten eriyordu gözlerimin önünde ve "kızım" diyordu bana .

"Kaç gündür neredesin annem sen aramadığımız yer kalmadı seni ne oldu sana böyle "

suskunluğumu korumaktan başka yapabileceğim hiç bir şey yoktu ,annem diye bildiğim o kadın bir açıklama yapmamı beklese de ,bu pekte mümkün değildi çünkü hiç bir şey hatırlamıyorum ,