Bölüm 29.SAHİLDE Kİ EKİP

57 38 0
                                    


Korku ve panikle baş ucumda duran çantamı kaptığım gibi sahilde bulunan tuvaletlerden birine attım kendimi ,nefes nefese kalmıştım ,yaslandım kapının arkasına ve aradan sızan kırmızı mavi ışıklar beni korkutmaya yetecek cinstendi .Kapıyı hafif araladım ve olup bitenleri seyre daldım galiba gerçekten beni arıyorlar etraftaki insanlara bir resim gösteriyorlar ve o resimde ki ben olabilirim.

Yine elim ayağım titremeye başlamıştı korkudan nefes alış verişim bile değişmişti dakikalar sonra saklandığım o yerden kapıyı aralayarak baktım ve gözle görülen ne bir insan nede jandarma arabasının ışıkları vardı elim yüreğimde sessizce araladım kapıyı bu arada

 saat gece  3: 30 neredeyse sabah olacaktı sessiz ve usulca çıktım ve etrafıma bakarak tekrar aynı yerime geçtim peki şimdi ne yapacağım .

Gece güzel saklana bilirdim fakat sabah ne yapacağımı bilmiyorum hava aydınlanmadan bu şehri terk etmeliydim peki ya bu mümkün müydü başara bilir miydim ?

Tabi ki de başarabilirim ben güçlüyüm ve istedikten sonra her şeyi yapabilirdim.

Başucumda bıraktığım çantama yöneldim ve paketimi alıp bir sigara daha yaktım .

Sakin kafayla düşünmem ve ne yapacağımı bulmam lazım cebimde de para yok ki ben ne yapacağım , artık düşüncelerimden sıyrılıyorum ve planlı bir şekilde sırası ile düşünmeye başlıyorum .

Önce para bulmam ardından da bu şehirden gitmem gerekiyor peki parayı nasıl bulacağım tabi yaaa ! Aklıma müthiş bir fikir geldi sabahın ilk ışıklarında sahil yolunda ki Beach kafe de garson olarak çalışıp ardından Alanya ya gidecektim zaten ilanını görmüştüm bayan garson arıyorlardı işte bu ! Bu düşünce çok güzeldi , sabahın ilk ışıklarında bu planımı uygulamaya koyacaktım.

Umarım her şey hayal ettiğim kadar düşlediğim kadar kolay ve güzel olur.

Artık içimde ki acılarım , korkularım ve hayal kırıklığım dışında bir şey daha olmuştu bu düşüncelerim ,  bulduğum bu yol bir nebzede olsa yüzümde tebessüm içimde ise sevinç biriktirmişti ,artık içimde azda olsa bir umut ışığı beliriyordu .

Ben kendime güveniyorum ve bedeli her ne olursa olsun bu yoldan dönmeyeceğime söz veriyorum .Bir konuyu daha şükürler olsun ki kapatmıştım ,tam kapattım da sayılamaz ama kapatmak üzereydim .Peki sonra Alanya da ne yapacaktım .

Amaaan ! onu da Alanya ya gidince düşünürüm bugünlük düşünce ve aksiyon kotamı çoktan doldurmuştum bedenim yorgun , gözlerim ise bedenime bir o kadar dirayetsiz .Gökyüzünü seyre dalıp uyumamak için kendimle savaşsam da  yorgunluktan harap olmuş bedenim artık buna son verdi, ve kendimi uykunun ellerine öylece bırakıvermişim...




************

SON YANIM...Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin