SON YANIM...

Bölüm 31. İLACIMI VERİRMİSİN.?

    " Anlat bakalım geceden bu saate kadar ne yapıyorsun burada yokmu evin " daha sorusuna cevap bile veremezken art arda sıralıyordu sorularını üstelik sanki kırk yıldır tanıyormuş gibiydi beni , hiç yabancılık çekmeden konuşmaya çalışıyordu benimle .

Ben suskunluğumu korumaya devam ederken eliyle başımı göstererek "ayrıca o başındaki şapkayla kimliğini gizlemek istiyorsan yanılıyorsun ben senin kız olduğunu zaten biliyorum dün gece görmüştüm seni o yüzden çıkart başındakini " dedi ukala olduğu kadarda hatsizdi beni tanımıyordu bile fakat tanıyormuş gibi konuşuyordu.

 Ne diyeceğimi ne yapacağımı bilmiyorum üstelik ters bir laf etsem üzerime yürüse kendimi ondan koruyacak , savunacak gücüm bile yoktu ve o an suyuna gitmem gerektiğini düşündüm .

Korkudan dizlerim ellerime çarpıyor ve ben şuan sadece buradan uzaklaşmak istiyorum kafamda bir plan ve onu uygulamaya geçirmek istiyorum üçten geriye doğru sayacaktım ve oradan uzaklaşacaktım .Suskunluğumu koruyarak başımı kaldırıp onca sorusuna rağmen yüzüne bile bakmadım ve içimden saymaya başladım 3... 2...ve 1.... !

O hala sorularına devam ederken  çantamı kaptığım gibi oradan kaçmaya başladım arkamdan bağırıp beni durdurmak istese de hiç bir şeye aldırış etmeden nefes nefese koşmaya devam ettim kumda koşmak bir hayli zordu fakat başarabilirdim tam merdivenin ilk basamağına geldim ki kolumdan tuttu ve beni kendisine çekti içimde ki korkunun tarifi olmadığı gibi ondan kurtulmanın bir yolunu da bulamamıştım.

 Ağlamaktan kızaran gözlerimle gözlerine bakıp " ne olur bırak beni ne olur bırakta gideyim "dedim korkudan gözümde ki yaşlar bir bir dökülüyordu ellerine o ise uzun bir süre gözlerimin içine baktı gözleri ağlamaklı bir haldeydi kaşlarını hafiften yukarıya kaldırarak titreyen sesi ile 

"Özür dilerim ben seni korkutmak istemedim " hayır dercesine başımı salladım korkudan ellerim titriyordu , gözlerine bile bakamıyordum ağlamaktan .Tam o sırada çekti ellerini üzerimde "şiiii ağlama korkma sakın niyetim sana zarar vermek değil derdine çare olmak belli ki kaçıyorsun birilerinden ne olduğunu anlatırsan belki bir çözüm bulabilirim sana " ve ürkek bir ses tonu ile ağlayarak "sadece bırak beni " yalvarırcasına bakıyordu gözlerim ona .

"Bırakacağım seni fakat sen neden burada olduğunu söylemeden asla"

Korkuyordum ondan belli ki gücümde yetmiyordu .Anlatmalıydım belki ona nasılsa görmeyeceğim birdaha onu hem belki onu yanımda görenler sevgilim zanneder ve zarar veremezlerdi bana belli ki iyi birine de benziyor .Zaten bana zarar vermek gibi bir niyeti olsa bunu gecede yapardı bana ."peki ama sonra bırakacaksın beni dimi "dedim

"söz sana söz veriyorum bırakacağım seni "

İndik tekrar oturduğumuz o yere ben ise ne diyeceğimi nasıl başlayacağımı bilmiyorum bile korkudan hala titriyor ellerim ben önde o ise iki adım geride , hırsız polis gibiydik kendimi bir zanlı gibi hissettirmişti bana ! Hayır yaşımda küçük diklenemiyorum bile ona ya polis çağırırsa ya bağırırsam sesimi biri duyarda polisi ararsa sustum ve öylece oturdum yerime o ise tam karşıma.

Elini uzattı ve itti şapkamı geriye elindeki suyu uzatarak "iç bunu biraz daha sakinleşirsin belki " dedi .

Yüzüne bile bakmadan aldım elinde ki şişeyi ve iki yudum içtim suyumdan . sonra bir soru daha "anlat bakalım ne işin vardı burada "ben ise ne diyeceğimi nasıl başlayacağımı hatta anlatmalımıydım onu bile bilmiyorum."korkma artık benden bak sana zarar vermek gibi bir niyetim yok ama bu semtte harcarlar seni hele ki o gözlerle o saçlarla biri rast gelirse sana bırakmazlar peşini "söyledikleri ne demekti anlayamamıştım bile "hadi bakalım başla dinliyorum seni " Tüm cesaretimi topladım iki yakın arkadaşız varsayıp başladım anlatmaya 

"Ben biriyle tanıştım adam sandım ,sevdim ,inandım , güvendim konuşmaya başladıktan 1 ay bile geçmeden babama yakalandım biz sarılırken babam bizi gördü ve beni dövdü bende onu arayıp kaçalım dedim oda bana tamam diyerek  bu sözlerimi destekledi gece saat on iki civarıydı dükkandayım gel bekliyorum dedi. Bende tamam dedim ve evden sessice kaçtım .Fakat dükkana gittiğimde kimse yoktu epey bekledim ama ona dair hiç bir ses yoktu telefonumda olmadığı için arayamadım ne yapacağımı düşünürken bizim evin ışıkları yandı bende korktum ve kaçtım üzerimde para olmadığı içinde şehir dışına çıkamadım burada kaldım bir yer var aklımda ve birazdan hava aydınlanınca oraya gidip iş görüşmesi yapacağım . Yol paramı çıkarıp bu şehirden ailem beni bulmadan kaçacağım ."

Uzun uzun şaşkınca bakmasının ardından "peki şehir dışında ne yapacaksın "

"Ne yapacağımı bende bilmiyorum sadece ailem beni bulup öldürmeden bu şehirden gideceğim" bu konuşmalarımın ardından "üzüldüm "diyerek devam etti

"Ailenle barışmanın onlara izah etmenin bir yolu yokmu peki"

"öyle bir yol olsaydı ben zaten o yolu tercih ederim "diyerek yanıtladım.

"Geceden beri buradamı kalıyorsun."

"evet"

"peki bir şeyler yedin mi ? " 

"şey evet "

"bence yalan söylüyorsun hadi kalk bir yerlere gidelim "dedi .

hiç düşünmeden tereddüt bile etmeden "hayır "dedim. Ve sözlerime devam ettim "siz galiba beni anlamadınız ben evden kaçtım ve ailem çoktan jandarmalarla beni arıyordur bile benim onlara gözükmeden , yakalanmadan gitmem lazım " 

"o zaman ben bir şeyler getireyim bekle burada " dedi

"hayır istemiyorum " dedim ."hiç birşey yemem boşuna zahmet etmeyin artık gidebilir miyim ?" 

"peki gidebilirsin bari gideceğin yere götüreyim" aslında bu hiçte kötü bir fikir değildi fakat sonuç olarak onu tanımıyordum ve bana bir şey yapmamış olması yapmayacağı anlamına da gelmezdi "sağ olun ben giderim"

Hiç bir şey söylemeden öylece bakıyordu bana çantamı sırtıma aldım ve ayağa kalkmamla sendeleyip olduğum yere düştüm .Hayal meyal hatırlıyorum olanları bu arada ben astım hastasıyım nefes alamıyorum fakat konuşamıyorum da yüzüm kıpkırmızı kalbim ise olduğundan çok daha yavaş atıyor ."iyi misin ne olur sakin ol korkma ben buradayım ne olur derin nefes al " sol elimi kaldırarak çantamı gösterdim ona  elini çabuk tutması gerekiyordu .Çünkü nefessizlikten ellerim uyuşmaya parmaklarım ise morarmaya başlamıştı nefes alamıyorum .Başımı ellerinin arasından kumlara bırakarak bir panikle çantamı döküverdi yerlere çok korkuyordu çok panik olmuştu beni öyle görünce "ney ! ney vereceğim.  dedi.

Zor bela güçlükle "ilacım " dedim ve sustum gözlerimin kapanmasına kalbimin ise durmasına ramak kalmıştı ki buldu ilacımı . Başımı dizlerine bırakarak havamı sıkmıştı ağzıma gözlerimde bir sersemlik ellerim ise onun elindeydi ..Can borcum vardı galiba ona o olmasaydı belki olmayacaktım bende hayatta kendime gelmemin ardından ellerimi hemen çektim onun ellerinden nasılda sıkı sıkı yapışmıştı ellerime adeta ellerimi tutmak için bahane arıyordu kendine yada ben öyle zannediyordum ..

********