SON YANIM...

Bölüm 23.SEVİYORUM ABİ

                      Yaşama dair bütün umutlarım çalınmıştı elimden geriye bir tek sevdiğim, hayallerim ve özgürlüğe olan inancım kalmıştı , onları da kolay kolay yitirmeye niyetim yoktu .

Günlerden bir pazar sabahı olayın üzerinden neredeyse bir hafta geçmişti ve ben bu süre içerisinde panjurumu hiç açmadım pencereme hiç çıkmadım ,yemek düzenim zaten hiç olmadı beni mutlu eden bir o vardı onuda göremiyordum .Artık kendime gelmeliyim üzülmeyi bırakıp kendimi mutlu edecek bahaneler bulmalıyım ,ben güçlüyüm başarabilirim herkese inat hayallerimin ve sevdamın peşinden gidebilirim .

Tüm cesaretimi toparlamıştım artık yavaşça kalktım yatağımdan ve sessizce çıktım balkonuma artık tekrardan gülmeliydim bu hayatı ,bu sevdayı layıkıyla yaşamalıydım .Yavaş adımlarla yaklaştım balkon demirlerine ve tekrar onu arıyordu gözlerim bu sefer öyle gökyüzünün maviliği o sokağın ışıltısı falanda gözükmüyordu gözlerime çünkü ben yalnızca onu görünce aydınlanıyordu dünyam . Fakat o yoktu sevdiğim o ses bana bakan o gözler va ona dair hiç birşey yoktu . Uzun süre çalıştığı yere bakmamın ardından içimi bir korku kapladı ve odama geçtim ne yazık ki hayatım hayallerim kadar güzel değildi görememiştim onu .

İçimde bir hüzün ve anlam veremediğim üzüntü belkide işi çıkmıştır diyorum ve yine hayallere dalıyorum onunla başlayıp onunla biten birsürü hayal kuruyorum saatte epey geç olmuştu ben hayalden hayale koşarken vakit çabuk geçmişti havada kararmıştı tekrar çıkmaktansa bu sefer panjuruma uzandı ellerim sessizce gürültü yapmadan açtım panjurumu içimde bir heyecan ve onu görme umudu ..

Bu olmadı işte yine yoktu gözlerimin onu aramasına rağmen göremiyordum onu içimde bir burukluk ve üzüntüyle kapattım panjurumu uzandım yatağıma ne yapacağımı bilemez bir haldeydim bin bir çeşit tabirlere yordum yokluğunu acaba babam onadamı bir şey yapmıştı  o beni görmeden yapamazdı bir haftayı geçti fakat biz hala birbirimizi görememiştik acaba şuan nerede ne halde , düşünüyomudur sizce beni .

Derken kapı açıldı ve gelen annemdi yüzümden anlamış gibi içimden geçenleri okumuş gibi masumca yüzüme baktı ve girdi konuya dolandırmadan lafları uzatmadan direk söyledi bana  "Abin seninle konuşmak istiyor " dedi .

Ne konuşacağını bilmiyordum fakat bilmekte istemiyordum benim hayatım alt üst olmuştu günlerce hasret kalmıştım o sevdiğim yeşile meydan okuyan ela gözlere benim elimden bütün umutlar çalınmıştı bile daha ne konuşacaktı ki benimle nasıl bir sözle telaffuz edebilirdi ki kendini "peki dedim anneme" pekii gelsin ve konuşalım .

Abim hazırda beklercesine annemin çıkmasıyla girdi odama oturdu yatağımın sonuna ben ağlamaktan kızarmış gözlerle baktım abimin yüzüne aklından geçenleri okumaya çalışırcasına endişeli bir ifade vardı yüzümde e tabi birazda merak ..

Düşüncelerim birbirini kovalarken girdi abim konuya "seviyormusun bu çocuğu"?

Kısa ve netti cümlesi anlaşılamayacak veya beni zorlayacak bir soru değildi hiç düşünmeden tereddüt bile etmeden kızaran yüzümü utançla yere eğdim ve "evet abi " dedim evet seviyorum .

Bu sefer farklı bir soru yöneltmişti abim çünkü bu cevabı vereceğimi zaten biliyordu "oda seviyormu "dedi.

işte bu soru güzel yerden gelmişti ama yine bildiğim yerdendi abim bir umutla bakıyordu gözlerime ben ise cevabını bildiğim soruları cevaplamaktan zevk alırcasına "evet abi " dedim evet oda beni seviyor .

tek bir cümle dahi kurmadan bu soruları neden sorduğunu bile açıklamadan öyleye çıkıp gitmişti abim odamdan ..

Geriye meraklı bakışlar ve endişeli ruh hali bırakmıştı adeta ...