SON YANIM...

Bölüm 4 ALANYA SOKAKLARI

Saniyeler dakikalar derken saatler geçmiş , ben ise abimden kalan bir müzik çaları (mp 3) cebime koymuşum kulaklığım kulağımda ve herşeyden vazgeçip , herşeyi bir kenara bırakıp şuan özgürlüğümün tadını çıkarıyorum.

Bir sigara yaktım ve gökyüzünün karanlığının denize yansımasını izliyorum .

Ben bu gece ilk defa yaşamaya dair bir umut besliyorum hiç tatmadığım duyguları hissediyorum.

İşte bu sahil , bu kaldırımlar, bu banklar, bu sokak lambaları ben ilk defa korkmadan bir sokaktan yalnız geçiyorum ,ben ilk defa böyle bir mutluluğa tanıklık ediyorum , ilk defa böyle binbir çeşit hissi bir arada yaşıyorum .

İçimde bilmediğim bir heyecan anlam veremediğim bir panik hiç tatmadığım bir mutluluk ve işte ben yaşıyorum , eve döndüğümde olacaklardan az çok haberdarım birazda olsa olacakları hayal edebiliyorum ama inanın içimde zerre pişmanlık yok , ve artık saat iki olmuştu istemesemde eve dönmek zorundaydım yavaş yavaş evin yoluna koyuldum ama ayaklarım bile aileme meydan okurcasına ilerlemiyor gitmek istemiyorum fakat gitmek zorunda olduğumu biliyorum.

Bu sahillerde ve bu kaldırımlarda ve işte bu banklarda yüregimi bırakıyorum .

İstediğim buymuş meğer , sadece yalnız başıma bir sahilin bankında oturup en sevdiğim sanatçıdan bir parça dinlemek .

Tebessüm ederek binbir hayale dalıyorum ve galiba ben bu kaçışı tekrar planlıyorum ., ve işte dört tarafı çevrili bu meskenime malesef geldim . Şuan içimde bir panik istemsiz bir korku oldu avuçlarım terliyor yüzüm ise yavaştan kızarıyor neler oluyor diye sormayın galiba evimizin ışıkları yanıyor , oysa ki ben evden kaçarken herkes uyuyordu şimdi ise herkes uyanmış galiba annem yokluğumun farkına varmış .

içimden bir ses o evden uzaklaşmamı gitmememi söylüyor fakat gitmek zorundayım bir karar verdiysem bedelini ödemeliydim .

Yavaş adımlarla yukarıya çıktım şuan kapıdayım ve işte tüm cesaretimi toparlayıp zile basıyorum...

Kapının açılmasıyla yere düşmem bir oldu .

Sol yanağımda bir sıcaklık içimde ise istemsiz bir korku gözlerimde iki damla yaş babamın bağrışları annemin yapma diye feryatları ben ise hala hiçbirşey olmamış gibi özgürlüğe attığım bu ilk adımın mutluluğu içindeyim korksamda mutluyum tam kalkmıştım ki babamın attığı ikinci tokatla kendimi tekrar kalkmaya çalıştığım yerde buldum , annemin babamı uzaklaştırmasıyla ayakkabılarımı bile çıkarmama fırsat olmadan kendimi odama attım üzerime kapıyı kilitledim .

İçimden bu yaptığıma dair tek bir pişmanlık bile yolmadan kendimi öylece yatağıma bırakıyorum , ve babamın attığı o tokada rağmen hala olanlara gülüp geçebiliyorum sol elim sol yanağımda odamın karanlık tavanına bakıyorum içerde kopan kıyametleri bile aldırmadan gözlerim yaşlıyken bile hala pişman olmadan tebessüm edebiliyorum .

Bu böyle kalmamalı ben bu özgürlüğü tekrar tatmalıydım sonucu her ne olursa olsun...