EMANET

BÖLÜM 3: NİKÂH

İnstagram – Tiktok: aysegulkalayzengin

Twitter: aysegulkalay_

***

Yeni bölümden herkese selamlar...

Umarım bölümü beğenirsiniz ve bolca yorumla taçlandırırsınız.

Keyifli okumalar!

***

"NİKÂH"

Ayşegül, oturduğu yerden Bahar'a şefkatle baktı. Birazdan ameliyata alınacaktı ve bir yıl önce başlayan kâbus son bulacaktı. Tekrardan nefes alacaklardı. Mutlu olacaklardı. Güleceklerdi. Uzun bir süre etkisini atlatamasalar da yeniden eski hâllerine döneceklerdi. Bahar'ın kurtulacağı hâlâ hayal gibi gelse de şaşkınlığını bir köşeye bırakıp derin bir nefes aldı.

"Ameliyat uzun sürebilir dediler, korkma tamam mı?" diye mırıldanan Bahar'a, hafifçe gülümsedi. "Korkmam."

Bahar, durgun kardeşini şüpheyle süzdü. Kaç gündür acayip bir şekilde davranıyordu. Eski şakaları, çocuksu tavırları yok olmuş gibiydi. Onun kardeşine ne olmuştu?

"Bir sorun mu var?"

"Hayır..."

"Var, hissediyorum. Zaten şu ameliyat masrafları nasıl ödendi, hâlâ anlam veremedim. Bir adam, durup dururken onca parasını bizim için niye harcasın?" Ayşegül, tebessüm etmeye çabaladı ve mırıldanarak yanıt verdi. "Bunu sana daha sonra anlatacağım. Önce şu ameliyat bir geçsin."

"İyi bakalım."

Dakikalar sonra Bahar'ı ameliyata gönderirken, koridorlar boyunca elini bir kez bile bırakmadı. En sonunda kapıya vardıklarında, Bahar onu kendine çekip kulağına fısıldadı.

"Can parçam, seni asla bırakmayacağım. Söz veriyorum." Ayşegül, Bahar'ın yanağını uzun bir öpücük bırakıp aynı şekilde fısıldadı. "Bundan sonra seni benden kimse koparamaz."

***

"Ayşegül, ne olur bırakma beni. Söyle onlara gitmek istemediğimi!"

Bahar, küçücük bedeniyle kendisini tutan ellerden kurtulmaya çalışıyordu. Onu evlat edinen aile ile giderek, Ayşegül'den ayrılmak istemiyordu. Kardeşi olmadan ne yapardı ki? Onsuz nefes bile alamıyorken, kilometrelerce uzakta nasıl yaşardı?

Ayşegül, kollarını tutmuş bırakmayan yetimhane müdüründen kurtulmak için direniyordu. Ne kadar kendini yıpratsa dahi, başaramıyordu. Kardeşini alıp gidiyorlardı ve o hiçbir şey yapamıyordu. Bahar'ı arabaya bindirdikleri anda, avazı çıktığı kadar bağırmaya başladı.

"Götürmeyin kardeşimi! Bahar gitme! Bırak beni, kardeşimi götürüyorlar... Bahar!"

Bahar, gözleri yaşlı bir hâlde, kendisini evlat edinen kadına ve kocasına baktı.

"O da gelsin. Ayşegül de gelsin. Hiç yaramazlık yapmayız, söz veriyorum." diye yalvardığında, genç kadın eğilip Bahar'ın ıslak yanaklarını sildi ve üzgün bir şekilde baktı. "Onu alamayız, canım. Hadi bin artık arabaya..."

Bahar, bu cevabın üzerine kadının ellerinden sıyrılmaya çalıştı ama beceremedi. Genç kadın onu güçlükle arabaya bindirip yanına oturdu. Bahar, arabanın içinde bağırıp çağırıyor ve küçük elleriyle arabanın arka camını yumrukluyordu.