Dostluk

33.Bölüm

Ankara hastane
Faruk: hepsi benim yüzümden, ikisinin de çocukları var. Selin ve ezgiyi önceden bulmamız lazımdı. Ali'nin de ne olursa olsun o operasyona katılmasına izin vermemem lazımdı.
Ege: Faruk abi kendini suçlama, Ali ve selin senin bu halini görseydi çok üzülürlerdi.
Egemen: Ege haklı onlar şehit oldular. Çocukları da bize emanet.
Egehan: bizim çocuklara sahip çıkmamız lazım. Kardeşlerimiz için dayanmamız lazım.
O sırada umut gelir
Umut: annem ve dayım nasıl bu hale geldi ?
Ezgi(ağlayarak): annen bana işgence etmemeleri için kendini öne attı ben özür dilerim.
Derin: dayında ben vurulacakken benim önüme atladı bende özür dilerim.
Umut: sizin bir suçunuz yok. Onlar sizi kardeşi olarak görüyordu. Eğer size bir şey olsaydı daha çok üzülürlerdi. Derin abla ve ezgi abla sizde kendinizi suçlamayın.
Derin ve ezgi Umut'a sarılır.
İstanbul
Rıza ev
Ayla haberi gördükten sonra çocukların odasına gitmiştir ama çocuklar kapıyı kilitlemiştir.
Ayla: efe, zeyno hadi açın kapıyı.
Efe: anane kimseyle konuşmak istemiyoruz.
Zeyno: kapıyı da açmayacağız.
Ayla derin bir nefes alır.
Ayla: peki çocuklar.
Ayla pınara bakmak için odasına gider. İçeriye girdiğinde gördüğü görüntü onu şoke eder. Ama çocuklar gelipte görmesin diye bir şey diyemez. Ve hemen ambulansı arar.
Ayla: bunu neden yaptın pınar !? Ha neden ?
Çocuklar babasız kaldı bir de annesiz mi kalsın.
Ambulans gelir ve pınarı alır.

İstanbul merkez
Zeynep: hepsi sizin yüzünüzden.
Elif: seline en başından beri olayı anlatmanız lazımdı.
Sinan: Ali'ye de inanmanız lazımdı.
Murat: ama siz ne olayı anlattınız nede inandınız, onlar sizin yüzünüzden gitti.
Elif: Ali'ye inanmak yerine gidip bir kağıt parçasına inandınız.
Zeynep: Ali'yi dinlemeden yargıladınız.
Murat: Ali sırf sizin dedikleriniz yüzünden çocuklarından ayrı kaldı.
Sinan: ama siz bunu umursamadınız.
Murat: çünkü siz sadece pınarı düşündünüz.
Elif: olaya Pınarın açısından baktınız.
Sinan: hiç Ali'yi düşünmediniz.
Zeynep: hep biz aileyiz diyorsunuz ama bizim aile olmadığımız bu olayda belli oldu.
Sinan: selinde ise olayı sakladınız.
Murat: mesut abinin başka birinden çocuğu olduğunu umursamadınız.
Zeynep: bir de aileyiz diyorsunuz ama bir birinize ne güveniyorsunuz nede bize her şeyi anlatıyorsunuz.
Elif: bu olanlar sizin şaheseriniz bari şaheserinizi beğendiniz mi ?
Murat: sizin yüzünüzden 2 çocuk babasız 1 çocukta ailesiz kaldı.
Sinan: siz şimdi üzülüyorsunuz ama bir de o çocukların halini düşünün.
Elif: umut aynı gün içinde hem annesini hem dayısını kaybetti.
Zeynep: efe ve Zeyno ise aynı gün içinde hem babalarını hemde halalarını kaybetti.
Sinan: nasıl böyle bir hata yaptığınızı.
Elif: bir hatanız yüzünden dağılan aileleri.
Zeynep: bir hatanız yüzünden yetim kalan Umut'u ve babasız kalan Zeyno ve Efe.
Murat: düşünün, ama düşünmeniz bundan sonra işe yaramayacak.
Zeynep: çünkü ikisi de geri gelmeyecek.
Ekip kötü olmuştur. Onların haklı olduğunu biliyorlardı. Ve yaptıkları hatanın nelere yol açtığını görmüşlerdi. Ama artık her şey için çok geçti. Selin ve Ali şehit olmuştu. Artık isteseler bile ellerinden bir şey gelmezdi.
Elif: Arif müdürün bize bir süre izin yazar mısınız ?
Arif m.: Yazarım da neden ?
Sinan: selin ve Ali'nin yanına gideceğiz.
Aylin: iyi de nerede olduklarını bilmiyoruz ki ?
Murat: biz nerede olduklarını en başından beri biliyoruz.
Ekip: neee
Hüsnü: ne yani en başından beri biliyorsunuz ama bize söylemediniz mi ?
Zeynep: evet en başından beri nerede olduklarını biliyoruz ama size söyleyip de onları daha çok üzmenizi istemedik.
Elif: şimdi de son kere de olsa onların yanında olacağız.

Hastane
Pınarı hastaneye getirip ameliyata almışlardır. Ayla Rızayı arar
Ayla(ağlayarak): rıza
Rıza: Ayla ne oldu neden ağlıyorsun ?
Ayla: rıza Pınar intihar etmiş. Şimdi hastanedeyim.
Rıza:...
Bölüm sonu