It Started On Screen

CHAPTER 5

'Mary'

"Maguusap muna kami" biglang ani niya habang di pinuputol ang tinginan namin. Dahan dahan namang umalis sila MD at binigyan kami ng privacy. Napabuntong hininga ako. Closure huh?

"U-po ka muna" Nauutal na saad ko sa kanya. Mabilis siyang sumunod at ngayon seryuso nang nakatingin sakin at naghihintay ng sasabihin ko.

"Sa totoo di ko alam pano umpisahan to at yung nasa utak ko? Di kona uulitin kasi paniguradong narinig mo na naman lahat kanina tama?" Malumanay na panimula ko sa kanya pero siya seryoso pa ding nakatitig habang nakikinig.

"Hindi ako naniniwala sa Internet love alam mo ba yon kasi totally yung kausap ko stranger parin kasi di ko kilala sa personal" nakangiting usal ko habang nakatitig sa mga mata niya.

"Totoo na... it was easier for me to leave all behind that time because mo one ask me to stay anymore." natatawa kunwaring saad ko habang nakatitig parin kami sa isat isa.

"I really did love you. I admit na kahit we just talked in screen, I was deeply attached. You were my frist ever emotional attachment" mapait na ngiti na ani ko.

"Hmm pano nga ba tayo nagumpisa. Nagkasama sa isang GC ng fandom sa isang book. Nagkalandian? Nagusap? Nahulog? Nangako? Nasaktan" simpleng ganon lang.

"Yung totoo? Ngayon bumabalik lahat sakin. Yung Pagmamahal? Pagod? Sakit?Bumalik lahat ng nakita kita kaya binalewala ko lang nararamdaman ko ngayon kasi alam kong panandalian lang sguro to naninibago lang siguro si heart kasi nakita kita nahalikan pa nga e" sinubukan kong mag joke sa huli pero seryoso pa din syang nakikinig sakin.

Tinitigan ko ang mga mata niya. Why did I fall for this man? To the person I've never met since. Nagusap lang kami nahulog agad ako? I thought its just a mere puppy love.

Not until ginagawa ko siyang comfort nuon pag nasasaktan ako sa family. Not until the exact definition of my peace becames his existence.

Tumingin ako sa taas at Tinitigan yung pinakamakinang na bituin
"Alam mo bang sabi ng papa ko nuon nung buhay pa sya sabi nya Wag daw akong matakot sumubok sa pag-ibig, wag daw akong matakot sumugal pero wag din daw akong matakot na sumuko at mapagod." Nasasaktan na sambit ko habang nakatingin padin sa bituin.

"8 yrs old palang ako non kaya di ko naintindihan pero may sinabi pa sya dagdag nya pa. Anak kung nasasaktan kaman sa isang bagay pagkatapos mong mapagod wag mo nang labanan ha" nasasaktan paring sabi ko habang inaalala mukha ni papa nang sinabi nya sakin yon
"Sukuan mo na" tsaka ako tumingin sa kanya.
"Fe" tanging ani nya sakin

"Ang korny natin sobra" pagpapagaan ko sa mood
"Alam kong mahal mo sya Riss kaya wag mong iparamdam sa kanya na parang may nararamdaman kapa sakin-" saad ko ng pinutol nya yon.

"Kasi Fe sa tingin ko meron e kasi sa tingin ko di naman talaga nawala alam mo ba yung feeling nuon na pag hinahawakan ko siya parang niloloko kita" nahihirapang sambit nya pero kinuha ko yung kamay nya.

"Nuon lang yun Riss ngayon nakaya mo nang hawakan sya diba yakapin,halikan? nakaya mona it means something" mariin na sabi ko.
"But Fe" nahihirapang sabi niya.

"She doesn't deserve that. You will be fine" seryosong saad ko siguro hindi talaga. Kahit nagkita na kami may hadlang parin hindi talaga puwede.

"Palagi mo na lang minamaliit ang nararamdaman ko" nasasaktang ani nya habang kunwaring natatawa.
"Rissle" tanging sambit ko.
"Kaya siguro ang dali sayong sabihin yan sakin kasi akala mo sguro na n-asasaktan lang ako dahil na-sasaktan ka" nagtatampo kunwaring sabi nya kahit may sakit na dumaan sa mata nya.