WHEN YOU'RE GONE

CHAPTER 23

Sweet

" Do you think I will fall for this?" Sambit ko at winaski ang kamay niyang nasa pisngi ko.

Matalim ko siyang tinignan. Pilit na inaalala ang mga dahilan kung bakit ako galit sa kanya. Kung papaano niya sinaktan ang bata kong puso.

Papaano niya sinira ang tiwala ko. Ang naging dahilan kung bakit hirap ako ngayon ibigay sa iba.

I remember when I was in America. Someone else wants to be friends with me but I'm the one who stays away because I don't want to give my trust so easily. So, I haven't become a friend either.

Bumalik siya sa kinauupuan niya at nawala ang mapaglaro sa kanyang mga mata.

"Espe--" This time I'm the one who cut him off.

Umayos ako ng upo. " Mr. Javier let's us separate our personal life in this business."

Huminga ako ng malalim at sinilip ang orasan sa dingding bago binalik ang tingin ko sa kanya.

Saglit ako natigilan ng wala akong mabasa sa kanyang mga mata. Tipid akong ngumiti at inayos ang sarili.

" Let's call it off because we are both tired of our work and just call my secretary kung napag-isipan mo ang presyo sa lupa mo. I want to buy your land but.." Nagkibit balikat ako. " kung hindi then let me know para makahanap ako ng ibang pagbibilhan." Turan ko ng wala akong narinig sa kanya.

Tumingin ako sa waiter at mabilis ito lumapit. Kinuha ko ang pounch at nilabas ang card ko.

" Here's our payment." I said.

Pero kumamot lang sa batok ang waiter na tinawag ko at sinulyapan si Gael na hindi yata inaalis ang tingin sa'kin. May paumanhin na nakaukit sa mukha niya ng binalingan ako.

" I'm sorry ma'am p-pero binayaran na po ni Mr. Javier ang lahat."

Dumaan ang pagkapahiya sa'kin at nilingon si Gael. Tumaas ang kilay niya ng makita ang tingin ko.

"Ms. De leon I'm so sorry but my ego won't let you pay for us. It's my treat for your coming back and for my congratulate you also."

Huminga ako ng malalim at hinayaan nalang.

I nodded my head to waiter the reason why he left us.

" If you don't mind but I'll go first."

Pinalipas ko ang isang minuto kung may sasabihin pa siya pero ang makita ang mga titig niya ay napairap ako.

Padarag na inatras ang upuan ko at tumayo sa harapan niya. I saw how his eyes drifted on my body. Bigla ako nailang doon.

"Excuse me."

Tinalikuran ko agad siya at naglakad ng hindi lumilingon sa kanya. I saw how other turned their head on me. Siguro nasanay na ako sa ganito. Lilingunin ako at wala parin nagbago kung papaano nila ako pag-usapan harap-harapan.

Sometimes I want to know what they think about me. Alam mo yun? Yung gusto mo malaman ang mga pinagsasabi nila at panghuhusga nila sa'yo even if you know, you will be hurt.

Bumagsak ang balikat ko pagkalabas ko sa restaurant at nagtungo sa parking lot. I opened the door of my car but was also immediately stunned to see the flat tire of my car.

Lumapit ako sa likod ng kotse at naalala ko kung kanina pa ba ito flat pero maayos pa naman nakarating dito. Kahit siguro isipin ko ay wala na ako magagawa. Na-flat-tan na ako. Tapos na.

Sumandal ako sa kotse at kinuha ang cellphone sa pounch. I dial our new driver's phone number. Ilang ringing pa lang tsaka lang sinagot.

"Ma'am Esperanza." He replied.