WHEN YOU'RE GONE

CHAPTER 2

Fight

My hand shaking when a cold water flashed through my head down to upper body. Narinig ang mga singhap ng iba pero mas nanaig ang kutsya at tawanan sa nangyari.

I pulled my head up only to see Rheabelle in front of me, holding a mineral water. Her lips curved when she saw me miserably.

It's our lunch time and I don't have a water so I don't have a choice but to buy pero imbis na ito lang ang maging sadya ay eto ang nangyari.

"Ops, I really sorry Esperanza. Di ko sinasadya nakaharang ka kasi." kutsya niya at tumingin sa mga kasama niya na nagpipigil na tumawa.

Bumuntong hininga ako. Di ko alam kung tatanggapin ko ang rason niya lalo na't nakapila ako dito habang naabutan ko sila kumakain at tahimik na nagtatawanan.

But then, imbis na palakihan pa ang gulo at pinilit kong ngumiti na lang.

"Okay lang kasalanan ko rin." sambit ko.

Nawala ang mapang-asar na ngiti sa'kin at napaawang ang bibig pero saglit lang iyon dahil inirapan niya rin ako.

Nakuha anga tensyon ko ng marinig si Manang nagtatawag na sunod. Humarap ako sa kanya at binalewala ang pagkakabasa ko. Sinabi ko ang sadya ko at hindi nakaligtas sa'kin ang awa habang inaabot sa'kin ang sukli.

Pagkaabot ko ay mabilis ko nilisan ang canteen na nakayuko at binabalewala ang lahat ng tawanan ng iba. Nasa pintuan na ako ng biglang bumukas ito kaya napatigil ako. Dumaan ang kaba sa dibdib ko ng makita si Liliana kasama ang kaibigan niya. Napatigil sila sa pagkakita sa'kin. Umiwas na lang ako ng tingin at nagmamadaling nilisan ang lugar.

Pero hindi nakaligtas sa'kin ang sinabi niya.

"You deserve it, bitch."

Namuo ang kirot sa dibdib ko kasabay ang pagbabara ng kung ano sa lalamunan ko. May pagmamadali ko kinuha ang gamit ko sa pwesto ko sa tuwing kumakain ako ng pang-tanghalian. Nilalamig ako. Tinignan ko ang uniform ko at pinasok ko ang kamay ko sa loob para punasan ang basa. Buti na lang nagsuot ako ng sando dahil kundi doble ang kahihiyan ko dahil sa bakat na brassiere.

Nakakatakot akong iangat ang tingin sa mga taong nakakasulubong ko. Takot akong basahin ang emosyon naglalaro sa mukha nila. Minsan nasasanay na ako sa ganito. Agaw atensyon habang pinagtatawanan ako. Hindi ako nilulubayan ng paningin nila hangga't hindi ako nakakalayo.

Now, I understand how ugly duckling feels when other animals laughed just because of her looks. That no one will understand and accept for what she looks like. She endured the pain and sadness. Sa tuwing dadaan siya ay pinagtatawanan at kunukutya ang itsura niya. Little did they know, mas maganda pa siya sa iba. Na mas importante ang ugali kaysa panlabas na anyo.

That attitude much more better rather than temporary beauty. Ang ganda kumukupas ang ugali ay hindi.

Natural beauty kumbaga.

Kung iisipin ko at ilalagay ang posisyon ko sa lugar niya ay ganitong-ganito rin siguro ang nararamdaman niya ngayon. It really break my heart that no one tried to be friend with me.

Tinuturing nila akong iba sa kanila. Takot lapitan na akala mo may nakakahawa akong sakit pero wala akong magagawa ngayon kundi hintayin na may tatanggap rin sa'kin.

Mabilis kong pinahid ang luha sa pisngi ko. Imbis kasi na dumiretsyo ako sa labas para bumili ng t-shirt pamalit dahil wala akong dalang damit ay pinihit ko ang mga paa patungo sa likod ng gym kung saan may lumang bench sa tabi ng guavano. Dinala ng hangin ang buhok ko. Kinagat ko ang labi ko ng maramdaman ulit ang lamig.