WHEN YOU'RE GONE

LUIS GAEL JAVIER #3

Stalk

Tangna talaga. Huli na nang hinayaan ko ang sarili tawagin siya.

"If you really want to thank me then treat me Esperanza." my words makes her stopped.

Kunot noo siya nilingon ako. Dumiin ang kapit sa strap ng bag ko habang nilalabanan ang titig ko sa kanya kaya inunahan ko na.

Lumapit ako sakanya. Alam kong kabadong-kabado siya pero tumalim ang tingin ko sakanya ng mapansin umiiyak na naman siya!

Iniwas agad siya ng tingin sa'kin kaya hinawakan ko siya balikat para kumpirmahin.

"The hell--are you crying again?" i asked.

She shook her head. "I-i'm not." tanggi niya.

I sighed. Nanuot ang galit para sarili dahil ayokong makita siya umiiyak sa hindi malaman dahilan..

It's my fault but I can't help to...e-ease her pain.

"I-im sorry Esperanza." I said, sincerely.

Kusang napaangat siya ng tingin sa'kin. Binitawan ko ang balikat niya at lumayo sa kanya.. Tila bigla ako nahiya!

Tumikhim ako. I tried to save my face here.

"It's not your fault. I just don't want accept anything from you or anybody else. Nagmamagandang loob ako sa'yo at di ko kailangang may kapalit. I'm not wishing for it Esperanza."

I took glanced at her. A

Umawang ang bibig niya sa sinambit ko.

"Then gusto mo talaga magpasalamat sa'kin. Why not treating me a food? How's that Esperanza?" Bawi ko agad sa pagpapahiya ko sa sarili.

Kitang-kita ko ang pagdadalawang isip niya at gustong-gusto ko malaman kung ano ang iniiisip niya ngayon.

I raised my eyebrow dahil ang tagal niya sumagot

Napaayos ako ng tayo nang makita siyang dahan-dahan tumungo sa'kin. Gustong ngumiti ang labi ko pero ayaw ko ipakita sakanya iyon ngayon.

"S-isige . I will treat you a food as my thank you gift for you." she said.

I nodded. Gumaan ang pakiramdam ko. Kinuha ko sa bulsa ang panyo at inabot sa kanya.

"I think you need it again. Ibibigay ko na lang ito sa'yo dahil sa tuwing nakikita kita ay palagi kang umiiyak."

Natulala siya sa panyong nilalahad ko. Nagdadalawang -isip ulit kung kukunin niya ba o hindi pero di nagtagal ay tinanggap niya.

"N-ngayon ba?" tanong niya.

Tumungo ako. Ang bilis bilis ng tibok nang puso ko.

Tinapunan ko siya ng tingin bago ko lampasan at nauna nang maglakad sa kanya.

"Let's go." I said.

Sa street food lang kami bumili dahil iyon lang kaya ng pera ko. Syempre hindi ko siya hahayaan bayaran ang pagkain namin dalawa.

Baka buong linggo ako hindi tigilan sa kakaisip.

She smiled timidly. "Thank you but this is to much-"

"Saying thank you is enough for me." putol ko sakanya.

Mukhang aapila pa e.

Tinulungan ko siya sa paglagay ng sauce kaya yung akin naman ang nilagay ko kaso pagharap ko ay nakita ko siya mangiyak-ngiyak habang pinapaypayaan ang bibig siya.

Unti-unting nagsalubong ang kilay ko.

"Why?" Tanong ko.

"M-mainit." sagot niya.