WHEN YOU'RE GONE

CHAPTER 19

Change

Almost one week past when my parents met an accidents and until now wala parin progress sa kalagayan nila. Araw-araw nawawalan ako ng pag-isa. Araw-araw paulit-ulit ko rin sinisisi ang sarili sa nangyari sa kanila at araw-araw ko rin hinihiling na sana gumising na sila.

Because I cannot find the reason to fight. I don't know how...

"Ma'am sukli niyo ho."

Bumalik ang ulirat ko ng kalabitin ako ng bantay dito sa canteen ng hospital. Mabilis ko kinuha ang sukli. Ngumiti at nagpasalamat sa kanya. Binuksan ko ang bote ng tubig at pinili nalang bumalik ICU para bantayan sila Mom and Dad.

Until now it is still hard for me to trust others.

Hindi ko pa tuluyan iniinom ang tubig ng bigla may dalawang nurse nagtatakbuhan. Mabilis akong tumabi pero nang mapansin kong sa direksyon papuntang ICU ay iba naging kaba ko. Dali-dali kong binilisan ang lakad at nanlaki ang mga mata ko ng makitang pumasok sila sa ICU.

"Si Doc! Emergency!" Sigaw ng isa sa kanila.

"Ma'am w-what is happening?" I asked one of them but no one answer me.

Nanginig ang buong katawan ko at gusto ko pumasok sa loob pero dumating si Doc Ramirez kaya agad nabaling ang atensyon ko sa kanya.

"Doc a-ano po bang nangyayari?" My voice was stuttering.

Bumaling naman siya saglit pero may halong pamamadali.

" Miss De leon this is urgent I can't answer you now." He answered me immediately and enter to ICU.

Naiwan akong mag-isa sa labas at halos umikot ang paningin ko sa dami labas pasok sa ICU at wala akong lintik na ideya kung ano ba talagang nangyayari. When I saw one of them getting the automated external defibrillator and trying to reviving my parents..the straight line showing of electrocardiogram seems like it hard for me to understand..not until they closed the curtain and I can't see what is happening inside the room.

Nanginginig ang labi at naging sunod-sunod ang pagtulo ng luha ko. Madiin na pinikit ko ang mata at ilang beses na nagdasal.

I really don't know if I deserve this but Lord please please...I love my parents a-at hindi ko alam kung kaya k-ko kung p-pati sila mawala s-sakin..

Ang daming pumapasok sa isip ko at ang pagkirot-kirot sa dibdib ko ay hindi ko na kayang panghawakan.

Palakad-lakad at pabalik-pabalik ako.

Naging mabilis ang paghinga ko at hinang-hina akong umiiyak habang hinihintay matapos ang lahat....na magiging okay na ang magulang ko pero matapos ang limang minuto at lumabas na si Sir Ramirez na bigo ang nakaukit sa mukha ay hindi naging magandan ang dating nun sa'kin.

"D-doc.."

He shook his head. "I'm so sorry Miss De leon. Ginagawa ko lahat ang makakaya ko but it turned out that your parents can't make it. "

Tila may bombang sumabog sa loob ko. Umawang ang labi at naging malabo ang paningin ko.

Umiling ako. " N-no...n-no Doc..p-please don't say that...my parents...they are strong..they can make it..they will survive p-please..."

Hindi nakaligtas sa'kin ang awa ng tignan niya ako. Mas lalo siya umiling..

"I'm sorry. Condolences Miss De leon." Sambit niya at tinapik ako sa balikat bago umalis sa harapan ko.

Sa puntong ito hindi ko kayang i-sink in lahat nangyayari pero nang makita ang magulang ko na parehas walang buhay at may takip na puting kumot ay doon ko naramdam ang labis na sakit na may ikakagrabe pa pala.