WHEN YOU'RE GONE

LUIS GAEL JAVIER #8

Hikbi

" She's six months pregnant...a-and alam ko magagalit ang pamangkin ko pero di ko mapigilan mag-alala para sa kanila."

Nanuyo ang lalamunan ko sa narinig at tumikhim. Kumunot sa sinabi niya. Dumaan sa dibdib ko ang pagaalala para sa mag-ina ko.

" W-why happened? Is there something wrong with her pregnancy? how is our baby?"

Lumapit ako sa kanya. Lalo nataranta ang pagdaan ng lungkot sa mga mata at awa.

" P-please answer me!" pagmamakaawa ko ng wala akong narinig na sagot sakanya.

Rodulf sighed.

" Her parents is very protective to her. " tumigil ito saglit natulala. " Habang pinagbubuntis si Esperanza..h-her mother developed cardiovascular disorder during her pregnancy. The doctor do their best. Mas binabantayan at inaalagan si ate at hindi pwede sa kanya ang normal delivery ..so that they perfom C-s...successfully. W-when Esperanza was born...they immediately run some test for her because there is a greater risk of developing some type of heart defect, too. "

Nanlamig ako. May pumasok sa isip ko pero ayoko tanggapin.

" Every year Mr. Javier.. Lalong-lalo na si Ate...sobra ang pagalala para sa kalagayan ni Esperanza.. She's a miracle..kaya mas pinili nilang itago para mas mabantayan. "

Natulala ako sa sinambit niya. Alam ko nanghihina ako pero pigil na pigil ako at sinusubukan maging matatag.

Nang tumingin ako sa kanya ay iniwas niya ang tingin sa'kin. " l-last two months we discovered that Esperanza also suffering cardiovascular disorder too a-and  being stressed and crying often makes her condition worse.."

Tila binuhusan ako ng malamig na tubig.
" H-how is she?"

" She's fighting but weak. I want to be honest with you but her pregnancy only made her condition worse Mr. Javier. "

Hindi maalis sa isipan ko ang pag-uusap namin ni Sir Rodulf. Naibigay na niya sakin ang lugar kung nasan siya pero dahil sa takot na baka mapaano siya lalo kapag nakita ako ay umatras ako.

All of information, her conditions couldn't sink in my mind. Ang h-hirap tanggapin sa ganitong paraan siya magdudusa.

It's all my fault.

Lalo nang malaman ko nasa bahay siya ng magulang niya na ilang linggo ko na rin pinupuntahan. But today is different. My eyes widened. Di ko kayang lumipas ang ilan oras di siya makita.

Uminit ang sulok ng mga mata ko. Finally after five months I see her again. Bumaba ang mga mata ko ng makita ang umbok ng tiyan niya.

I bit my lower lips. Our baby. Sumisikip ang dibdib sa nakikita.

Suminghap ako ng inalalayan siyang umupo sa isa sa mga bench sa garden nila. Sumilay ang ngiti sa labi niya ng inabot sa kanya ang binili ko para sakanya.

It's blueberry cup cake. Pinaglilihan niya ngayon pero sinamahan ko ng bouquet ng pink roses.

I shifted on my seat when I saw her eyebrow furrowed as her eyes lifted and roaming her sight around her. Bumilis ang tibok ng puso ko ng tumigil iyon sa sasakyan ko na sinadya kong binili para di niya makilala. Hindi ako kita sa loob dahil tinted pero kabadong-kabado ako.

Tsaka lang yata ako natauhan nang bigla siya napahawak sa dibdib niya at sumandal. Dinaluhan siya ng nurse na kasama niya.

Nasa punto na akong bababa para mapuntahan siya pero nang pumasok sa isip ko na baka mas lalo lumala kapag nakita niya ako.. I stop painfully. Humigpit ang kapit sa manibela ko at dumaing. Galit sa sarili.