WHEN YOU'RE GONE

CHAPTER 37

Little

Tigalgal pa ako ng lumayo siya sa'kin. Katulad ng palagi niya ginagawa ay pinatong niya ang noo sa'kin. Umawang ang bibig ko at mapupungay na tinitigan ang labi niya.

" I love you..." He whispered that really send down to my spine.

I stunned for what he said but I couldn't take my eyes off his wet and red lips. Tila binabaliw at nilalasing ako nito.

" Let's go home. Hmm?" He said later on.

Doon na ako natauhan. Bigla ako lumayo sakanya at pilit inayos ang postura.

" I-i c-can't and..w-we will still not be in the same house.." I breath out.

Tinalikuran ko siya at nagmamadaling kinuha ang gamit ko. Kinakabahan ako lalo ng hinigit niya ang braso ko.

Gulat ako napatingin sakanya. He looks annoyed right now.

" No. You're my wife now and we will be together in the same house. " madiin na sambit niya tsaka ako hinigit palabas ng opisina.

" W-wait!" Tutol ko pero hindi niya din pinansin.

Pagkapasok namin sa elevator ay bumaba ang kamay niya at pinagsalikop niya ang mga kamay namin dalawa. Sinubukan ko kumalas pero tinapunan niya lang ako ng masamang tingin kaya tumigil rin ako.

I bit my lower lip tightly. Namamawis na ang buong katawan ko at habang tumatagal ay kinakabahan ako. Akala ko madali lang takasan na hindi dapat kami magsama sa iisang buong pero kasing tigas ng ulo niya ang buko.

Nang bumakas ang elevator ay wala kaming nakasalubong na tao dahil na rin alasais na ng gabi. Wala ng tao. Pinauwi ko na rin si Sanza maliban sa gwardiya na binati kami pero nasa mukha ang pagtataka sa amin dalawa.

My eyes widened when he click the bottom of his car alarm and open the passenger seat.

" Get in."

Umiling ako.

" I told I just can't--"

" I'm you're husband now Espe. We're married. Soon people will know about us and also call your Tito. Tell him about our marriage. " he said firmly.

Lumaki ang mga mata ko at lalo umiling sakanya. Wala akong balak sabihin kay Tito ang tungkol sa kasal!

Mag-annulment rin kami.

His forehead creased. " Ayaw mo?"

Umawang ang bibig ko. Hindi na ako makatingin sakanya dahil hindi ko rin alam ang sasabihin ko.

I should say no but..b-but.

" Tsk. I will call him later. " turan niya at mas ginaya ako papasok sa loob pero pinigilan ko siya.

" M-my car!" natataranta akong umalis sa harapan niya pero tulad kanina ay hinuli niya ang kamay ko.

I closed my eyes tightly. Paano ba ako makakawala nito!?

" You will never need your car from now on."

" Why!?"

He smirk. " Starting now, ako na maghahatid at magsusunod sa'yo. "

Hindi ako makapaniwala tumitig sakanya. Ang bilis balis parin ang tibok ng puso ko dahil siguro matagal ako nakatunganga sa kanya ay ginamit niya iyon para sapilitan akong pumasok sa kotse niya.

Alam na alam niya tatakas ako kaya nilock niya ang pinto. I glared at him.

Umikot siya papunta sa driver seat at nilingon ako. He smiled sweetly at me. Hindi na siya yung kilala kong Gael na laging walang emosyon at walang pakialam kundi siya pa mismo ang nagsuot ng seatbelt sa'kin!