WHEN YOU'RE GONE

CHAPTER 4

Laughed

Pilit kong huwag manghina habang naglalakad palayo but I can't stop my tears pouring down on my cheeks. Ang bara sa lalamunan ko ay naging mumunting hikbing kumakawala na.

"If you really want to thank me then treat me Esperanza." his words makes me stopped.

It never crossed in my mind that he would not let me walk away but here he is. Stoping me from walking away from him.

Assuming ba ako kung aaminin ko na gusto ko itong pakiramdam na may pumipigil rin sa'kin umalis?

Kunot noo ko siya nilingon. Naabutan ko parin siya kung saan ko iniwan. Ang isang kamay ay nakahawak sa strap ng bag habang ang isa ay nasa loob ng bulsa ng pantalon.

Mariin nakatitig sa'kin pero halos napasinghap ako ng makitang humakbang siya palapit sa kinaroonan ko. Tumigil sa harapan ko ng may konting distansya samin dalawa.

Naghuhuramentando ang puso ko at halos di makatingin ng direstyo sa kanya. Ang kanyang itim na itim na mata ay matalim nakatitig sa'kin at kumibot ang kilay niya.

Nahigit ko ang hininga ko ng lumapit pa siya at tinitigan ng maiigi ang mata ko.

Iniwas ko agad ang tingin sa kanya pero hinawakan niya ang balikat ko para mapirmi ako sa harapan niya.

"The hell--are you crying again?" he asked.

I shook my head. "I-i'm not." tanggi ko.

I heard him sighed. Naibaba ko ang tingin ko sa takot na salubungin ang tingin niya.

"I-im sorry Esperanza." he said.

Kusang napaangat ako ng tingin sa kanya. Binitawan niya ang balikat ko at tila nagkaroon ng kulang sa'kin nang kusa siyang lumayo.

He wasn't looking at me. Tila nakatingin sa malayo.

"It's not your fault. I just don't want accept anything from you or anybody else. Nagmamagandang loob ako sa'yo at di ko kailangang may kapalit. I'm not wishing for it Esperanza."

He glanced at me. Ang itim na itim niyang mga mata ay malalim nakatingin sa'kin tila inaalam pa ang nasa isip ko. Umawang ang bibig ko sa sinambit niya. Napahugot ako ng hininga at nag-isip ng isasagot ko sa kanya.

"Then gusto mo talaga magpasalamat sa'kin. Why not treating me a food? How's that Esperanza?"

I bit my lower lips as I tried to think about it. Treating him a food is not a bad idea but what will people say when they see me with Gael?

I-bubully nila ako but then when I took a glanced at Gael. I remember na ako nga pala may kailangan sa kanya.

He raised his eyebrow ng matagal ako sa pagsagot.

Pinaglaruan ko ang daliri sa likod at dahan-dahan tumungo.

"S-isige . I will treat you a food as my thank you gift for you."

He nodded. Sinundan ng tingin ko ang paggalaw ng kamay niya sa loob ng bulsa at nagtaka ako ng maglahad ulit siya ng panyo sa harapan ko.

"I think you need it again. Ibibigay ko na lang ito sa'yo dahil sa tuwing nakikita kita ay palagi kang umiiyak."

Natulala ako sa panyong nakalahad. Nagdadalawang -isip kung kukunin ko ba o hindi pero di nagtagal ay tinanggap ko na lang.

"N-ngayon ba?" tanong ko.

Tumungo siya bilang sagot.

Tinapunan niya pa ko ng tingin bago ako lampasan at nauna ng maglakad sa'kin.