WHEN YOU'RE GONE

LUIS GAEL JAVIER #FINAL

This will be the Final Chapter of this story. Next the Epilogue. See you. Goodnight.

Malaya

" Gising na siya?" 

Mabilis na tumungo ang katulong nila at may bakas ng lungkot. Binalewala ko iyon at hinanda ang kakainin ni Esperanza ngayon umaga. Hindi ako nakatulog dahil sa iniisip ang kalagayan niya. I don't want to overthink but I can't help it. 

" S-Sir, mukhang nalungkot lalo si ma'am ng hindi kayo ang bumungad sa kanya ngayon umaga."

Natigilan  ako at saglit na tumigil sa pagkuha ng kutsara. 

 " Maybe she wanted to ensure that I'm gone?" I said between my sighed.

" Hindi siguro s-sir kasi alam ko at feel ko po namiss niya kayo."

Hindi na ako sumagot at ngumiti ng tipid. Until now, hindi parin maalis na sinisisi ko ang sarili ko at ang lahat nangyayari ngayon sa kanya tulad ng paghihirap niya... I think I deserve to experience that more.

Nang matapos ay mabilis ako nagtungo sa kwarto niya. Sinundan ako ng katulong nila ng nasa tapat na kami ay tumigil ako. Bumilis ang tibok ng puso nang sumagi sa isip ko kapag nakita niya ako nandito at hindi parin umaalis. Ayokong matrigger pa ang nararamdaman niyang sakit  kaya hinarap ko ang katulong nila. 

Bakas ang pagtataka sa mukha niya.

" S-sir?"

" Please bring this food  to her." I whispered, enough para marinig niya.

" p-pero sir..??"

" Please, I don't want to hurt her again..." I said.

Matagal muna tumingin siya sakin. Palipat lipat sakin at sa pintuan bago bumuntong hininga at hinawakan ang doorknob.

Mabilis akong tumabi at nang bumukas ay nasilayan ko siya saglit, nakahiga at nanghihina. Her condition is not good and...o-our baby as well...

Naging kontento ako doon at bago pa niya makita ako ay mabilis ako lumayo sa pintuan. Bumigat ang dibdib ko habang lumalayo sa kwarto niya. Gusto ko magpakita sa kanya pero hindi ko alam kung kaya ko ba kung isa ako nagpapasakit sa kanya. Whenever I look at her eyes, I saw the pain that I had caused. Pumasok sa isip ko lahat ng ginawa ko sa kanya yung pang-iiwan ko sakanya. Natatakot ako....mahal na mahal ko siya at sa ginawa ko hindi ko alam kung pagmamahal pa ba ang tawag roon.

Nasa kalahati palang ako papunta sa kusina ng may tumawag sakin at nang nilingon ko iyon ay ang kanyang tito. Si Sir Rodulf.  I met his eyes sadly. 

" Can we talk?" he asked me.

I nodded. Tumalikod siya kaya sinundan ko siya. Ilang buntong hininga ang ginawa ko at pumasok kami sa library na nasa pangalawang palapag.

" Nabanggit ko na sa'yo na ang pagbubuntis niya ang lalo nagpapala sa kondisyon niya. My niece... she i-is aware of it but she's stobborn. " panimula niya

My forehead furrowed. What he means?

" Gael, I really want my niece to live longer....her pregnacy should...e-end..and maybe you can convince her since she loves you so much." 

Nasa kalahati palang siya ng sinasabi niya ay hindi ko na nagustuhan. End her pregnancy? Ano ang gusto niya palabasin? Ako ang magsasabi kay Esperanza ang balak niya? Takot na takot akong saktan siya lalo at ang pagbubuntis niya sa anak namin ay malaking sakripisyo para sa kanya.

The fuck?! T-that's my baby also ! Anong karapatan niya para sabihin sakin iyon harap-harapan?!

" Honesty, I don't get your point SIR."mariin na turan ko. " Alam kong hindi mabuti sa kanya ang pagbubuntis pero ang sabihin niyo iyon na para bang hindi ko niyo magiging pamilya...apo?"