ALPARSLAN

Yorulmuştum..

Ben geldim, her zamanki gibi. Bu arada bu bölümde kendimde Adel'den yazma zorunluluğu hissediyorum. Yani eğer Adel'den yazmazsam gerçekten büyük bir mantık hatası olacakmış gibi geliyor ve ben böyle bir şey asla ve asla istemiyorum. O yüzden Adel'den bu bölüm yazacağım.. Bazılarınızın SONUNDA dediğini duyar gibiyim. Adel'den biraz olayların başından yazacağım yani başından değil tabii ki. Nasıl anlatsam? Kısaca duygularını yazacağım demek istiyorum, eski olan birkaç parça ekleyeceğim ve yeni olayı yazacağım. Bu bölüm mendillerinizi hazırlayabilirsiniz ama pek ağlatmayı düşünmüyorum açıkçası. Her neyse bu sebeplerden dolayı Alparslan'dan da yazıp bir şeyler ekleyeceğim.. Büyük ihtimalle Onur'dan veya Ege'den yada ikisinden de yazamayabilirim duruma bağlı... 

Umarım beğeniyorsunuzdur, insan emeklerinin karşılığını alamayınca üzülüyor, daha önceden de dediğim gibi eğer okunmasaydı sorun etmezdim. Eğer sizin harika, en sevdiklerim, sevdiğim, okuduğum kitaplar gibi adlı okuma listelerinize eklemeseydiniz de sorun etmezdim. Ama okunma sayısından da belli ki seviliyor.. Bilmiyorum heves kalmıyor insanda yıldızları boyamayı unutmayın. Bu arada bu kurgu final olduktan sonra Umay&Emir ve Kader Oyunu kitabıma da bayağı bir yoğunlaşacağım. Hepinizi çook seviyorum mavi kalplerim 💙💙💙

ADEL'DEN..

Yaralıydım.. Kalbim kırılmıştı, kanıyordu. Kalbim yaralıydı!! O küçücük kızın kalbi kanıyordu sadece kalbide değil bedeni de kanıyordu. O küçücük gözlerden yaşlar akıyordu.. Neden hep acıları masumlar çeker? Neden hep masumlar suçlu olur? Neden her şeyin bedelini masumlar öder? Bilemiyorum. Halbuki tam tersi olması gerekmez mi?

Ben çok bir şey istememiştim ki.. Her çocuk gibi pamuk şeker istemiştim sadece. Oyuncaklarımı istemiştim ben! Daha on yaşında teröristler tarafından kaçırılıp dayak yemek istemedim, işkence görmek istemedim ki.. Gözlerimin önünde ailemin patlamasını da istemedim. Abimi istedim ben!! Çaresizce bana uzanan o kolları tutmak için kollarımı uzatmıştım. İkimizde çaresizdik.. 

On beş yaşındaki abimde, on yaşındaki bende çaresizdik. Güçlüydü ama eli silahlı olanlara karşı değil ki.. Ben zaten çok küçüktüm, çok güçsüzdüm. İlk başlarda iğrenç bir evin iğrenç bir odasına kapatılmıştım. Ufacık bedenimle duvarın bir köşesine sinmiştim. Bacaklarımı kendime çekmiştim, kollarımı bacaklarıma sarıp kafamı bacaklarıma gömmüştüm. 

İlk defa pamuk şeker, kağıt helva, elma şekeri için mızmızlanıp ağlamak yerine acı çektiğim için ağlıyordum. Acıya alışılmazdı.. Kim alışabilirdi ki kendine vurulmasına, işkence edilmesine? Bu yanlıştı.. Kaç yıldır şiddet görürsen gör tekrar acırdı. Aslında tam olarak on yaşında değildim dokuz yaşındaydım. On yaşından gün alıyordum. Benim yaşımdakiler sanırım evde animasyon, çizgi film izliyorlardı. Ellerinde çikolata ve çilekli süt ile.. Ya babasının göğsünde yada annesinin dizlerinde izliyorlardır. Belki de abisinin yanında.

Abimin dokunmaya kıyamadığı kızıl upuzun saçlarımı artık çekiyorlardı. Akmasına dayanamadığı gözyaşlarım artık adeta nehir gibi akıyordu. Canım fazlasıyla acıyordu, ruhum bile acıyordu. Bir insanın ruhu bile acır mı? Pardon bir çocuğun? Ben sanırım duygularımı kaybediyordum.. Abimin geleceğine bile artık inanmamaya başlamıştım.

Yardım edin!!

Bir çocuğun sevgiyi unutmaması için atılan bir çığlıktı. Kim el uzatacaktı? Kim bana sevgiyi hatırlatacaktı.. Tabii ki abim. Yardım edin çünkü ben abimin yüzünü unutmaya başladım. Yardım edin! Nedeni ise abime güvenmemeye başlamıştım. Yardım edin!!

Ben sadece acı hissediyordum. İlk başlarda dediğim gibi tokat atıyordular. Fakat büyüdükçe bu tokat atmaya, saç çekmek eklendi. Sonra bıçak, ardından elektrik ve kol kırma.. Bir tane abla vardı sanırım kıyamıyordu herkesten kaçarak kuru ekmek ve su getiriyordu. İlk başlarda içmedim, içmek istemedim. Teröristti onlar.. Babama haksızlık yapacakmışım gibi geliyordu. Olmadı bu küçücük bedenim dayanamadı. Yedim..