Love Success Power / GxG

*5*

Merhabacıklar yine ben 😄
Biliyorum içinizden bana sevgi sözcükleri gönderiyorsunuz 😄
Art arda gelen ikinci bölüm bu keyifli okumalar pıtırcıklarım❤
Bol bol satır arası yorum yapıp kızlarımızı keşfete çıkaralım lütfen🦋

*

“Sizce uyanınca onu antrenmanlardan uzak kalmaya ikna edebilecek miyim?”

Kübra, çok endişeliydi. Gizem’in yatağının baş ucunda oturmuş saçlarını okşuyordu.

Meryem, omuzlarını silkerek hiçbir şey söylemeden sustu keza Eda dışında odada bulunan kimse konuşamadı. Hepsi yorgun, bitkin bir haldeydiler. Üstelik en kritik dönemlerinde bu olayın yaşanması hepsini derin bir kedere boğmuştu.

“Onu birlikte ikna edeceğiz” dedi Eda, kendinden emin bir tavırla. Dönüp teker teker odadaki bütün arkadaşlarına baktı.

Herkes o an için odadaydı ve Eda’yla hemfikirdiler. Hastaneye geldiklerinden beri kimse Kübra’yı yalnız bırakmamıştı. Bir tek Ebrar şehir dışında olduğu için gelememişti hastaneye ve o’da arayıp dakikalarca geçmiş olsun dileklerini iletmiş ve Kübra’dan desteğini esirgememişti. Kübra, bu konuda ve diğer her konuda arkadaşlarına minnettardı. Önce eğilip Gizem’in alnına içten bir öpücük kondurdu ve sonra da dönüp odadaki tüm arkadaşlarına gülümsedi.

“Hepinizi çok seviyorum, biliyorsunuz değil mi?”

Bütün kızlar tıpkı sayı yaptıklarında olduğu gibi Kübra’nın etrafına toplanıp ona sarıldılar. O esnada Zehra’nın eli Ahmet gittiğinden beri onunla hiç konuşmayan Hande’nin elinin üstüne geldi. Dönüp arkadaşına baktı ama Hande ona bakmak yerine Kübra’ya gülümsüyordu. Hatta elini de elinin altında fazla uzun süre tutmadı ve rahatsız hissetmişçesine geri çekti. Eğilip o esnada Kübra’nın kulağına bir şeyler fısıldadığında Zehra odanın sessiz olmasına rağmen ne dediğini duymadı, sadece dediği her neyse Kübra’nın başıyla onayladığını fark etti. Ardından Hande arkasına döndüğü gibi odadan çıkıp gitti.

“Zehra, lütfen artık şu şeye bir son ver.”

Kübra, elini tutunca Zehra bakışlarını Hande’nin ardından kapattığı odanın kapısından çekerek arkadaşına döndü.

Kübra’yla eşzamanlı diğerleri de ona aynı bakışlarla bakıyorlardı. Merak, kuşku, çokça soru hatta kınayan. Evet, kınayan çünkü odadaki herkes onun Hande’yle oynadığını düşünüyordu. Evet belki de ona bir şeyler hissediyordu ama bunlar henüz Zehra’nın kendisi için bile belirsiz şeylerdi. Hâl böyleyken Hande’nin de kafasını karıştırmasına bütün arkadaşlarının tepkisi aynıydı.
Zehra’nın olayların bu raddeye gelmesinde suçu büyüktü. Hatasını biliyordu bu yüzden de başını önüne eğdi ve sustu. Bu sefer takımın en büyüğü olan Eda geçti karşısına ve Kübra’nın yanına yatağa otururken işaret parmağıyla Zehra’nın önüne eğdiği başını yukarı kaldırdı. Gözleri dolmuştu genç kızın ve bu halini görmek bütün arkadaşlarını fazlasıyla üzüyordu. 

“Neden ağlıyorsun?” diye sordu Eda temkinle. Üzülse yine de  böyle zamanlarda takım kaptanı ruhunu içinde koruyabiliyordu. İfadesiz yüzünde tek bir kas bile oynatmadan Zehra’nın gözlerine bakmaya devam etti.

“Hande, burada yok hava almaya gitti. İçine atmak yerine artık bazı şeyleri arkadaşlarınla paylaşmanın zamanı gelmedi mi sence de?”

Zehra yirmi üç, Hande yirmi altı yaşındaydı. Ebrar’dan sonra takımın en genç üyeleri onlardı. Yine de Hande yaşının az olmasına rağmen oldukça olgun bir karaktere sahipti. Evet eğlenceliydi, evet pozitifti ama yine de doğru kararlar almakta Zehra’dan daha başarılıydı.