Yeniden Ask

Bâng!

Zeynep tavana bakıp öylece yatıyordu. Derdin bir nefes aldı ve düşüncelerine son vermek üzere gözlerini yumdu. Ama uyuyamıyordu. Düşünceler kafasını kemiriyordu. Ve kafasını kemiren düşünce Keremdi. Keremin kendini kucagına alması geldi aklına. Her fırsatta keremin kucagında bitiyordu. Gülümsedi zeynep. Tavana bakıp aptal aptal sırıtıyordu.
"Ne oldu?" Dedi kerem elinde kahvelerle içeri girerken. Zeynep bir anda kendine geldi ve doğruldu.
"Bişey olmadı."
"Ya tabi ondan mı sırıtıyorsun böyle "
"Ne sırıtması canım. Sırıtmıyorum.."
"Kahve?" Dedi kerem elindeki fincanı uzatırken. Zeynep fincanı aldı ve kahvesini yudumlamaya basladı.
"Kahveni içtikten sonra hazırlan."
"Nereye?"
"Yemek yemege.."
"Ya ne gerek var. Zaten oldukça fazla kaldım burada."
"Sacmalama zeynep sadece 3 gundur buradasın."
"Ne yani az mı?"
"Hadi zeynep mızmızlanma da hazırlan lütfen."
"Ne hazırlanması acaba? Senin takım elbiselerinden falan mı giyeceğim.." kerem bir kahkaha patlatmıstı.
"Senin icin bir seyler ayarladım. Yukarıda.."
"Saka yapıyosun!" Zeynep birden sırrıtarak kalktı cunku gercekten ustune 2 kat buyuk gelen geceliklerden sıkılmıstı ve hızlıca yukarı çıktıktan sonra yatağın üstünde ki kutuyu hızlıca açtı. Kutudan bembeyaz bir elbise çıkmıştı. Zeynep elbiseyi görür görmez kocaman sırıtmıştı. Kerem kapıda Zeynepi izlemekteydi.
"Beğendin mi?" Dedi kerem
"Sen şakamısın?"
"Neden?"
"Bu elbiseyi biliyorum. Milyarlar eder.. ve ben bunu kabul edemem."
"Alındı bi kere zeynep. Ne olcak o? Ben mi giycem?"
"Geri iade diye bir sey var dimi?"
"Zeynep ben iade etmem. Bunu sana aldım ve giyeceksin." Zeynep elbiseyi şöyle bir süzdü.
"Ama.." itiraz edecekti zeynep. Ama kerem hemen sözünü kesti.
"Zeynep! Ben şimdi çıkıyorum.. aşağıda seni bekleyeceğim. Giyin ve gel.." dedi kerem hızla odadan çıkarken. Zeynep kücük çığlıklar atmıştı. Hoplayıp duruyordu çocuk misali. Kerem duymuştu o kücük çığlıkları ve yüzünde kocaman bir gülümseme oluştu. Aşağıya indi ve beklemeye başladı. Bir süre sonra Zeynep beyazlar içinde aşağıya indi. Kerem büyülenmiş edasıyla Zeynepin mersivenlerden hoplaya hoplaya inişini izledi. Son iki basamağı hopladıktan sonra kollarını iki yana açtı Zeynep.
"Ta-taa nasıl olmuşum?" Kerem şaşkındı Zeynep bazen oldukça ciddi bazen ise çok labayli olabiliyordu. Bazen olgun yaklaşırken olaylara bazen çocuksu oluyordu. Gülümsedi kerem. Zeynepin bu tavrını sevmişti çünkü..
"Güzel.. yani elbise güzel."
"Anlıyorum." Dedi zeynep başını yere düşürüp gülümserken.
"E-hadi gidelim.." Zeynep hırkasını ve çantasını da aldıktan sonra dışarı çıktı ve Keremin çıkmasını bekledi. Kerem bir kaç saniye sonra çıkıp kapıyı kilitledi ve arabanın otomatik kilitini açtı. Zeynep arabaya bindikten sonra Keremde binmişti
"Nereye gidiyoruz?" Dedi zeynep. Aynı çocuksu edasıyla..
"Gidince görürsünüz avukat hanım."
"Ya demek öyle.."
"Bir Kerem Sayer asla gideceği yeri söylemez. Nereye gitmek isterse oraya götürür."
"Kız arkadaşınız sizden bıkmış olmalı ms.Ukala."
"Valla yanılıyorsunuz msr.bencil "
"Peki o zaman. Gidelim.."
"Gidelim.."
*
Zeyneple kerem mekana geldiklerinde Zeynepin gözleri ışıl ışıl parlıyordu. Kerem zeynepin kapısını açtığında utandı. Bu kadarını beklemiyordu.. böyle yerlere baş başa genellikle sevgililer giderdi. Zeynep çekingen yaklaşmaya başlamıştı. Kerem onun arkadaşıydı.. Mekana girdiklerinde çantası ve hırkasını bıraktıktan sonra rezarve edilmiş masalarına oturdular. Siparişlerini verdikten sonra Zeynep boğazı izlemeye başlamıştı.. Kerem ise zeynepi izliyordu.
"Buraya daha önce geldin mi?"
"Hayır."
"Hadi ya , neden peki?"
"12 yıl Amerikadaydım."
"Anlıyorum.. İstanbul , amerikadan çok daha güzel bence."
"Kesinlikle. İstanbul hem yalnız hemde kalabalık." Kerem şöyle bir durdu. Ne demek istediğini anlamaya calıştı. Anlayamayınca pes etti.
"Neden?" Bu sırada masaya garson geldi ve siparişleri getirdi. Zeynep ve Kerem bir yandan yemek yerken bir yandan sohbet ediyorlardı.
"Neden amerikaya gitmiştin?" Diye sordu Kerem.
"Okul için. Peki sen? Sen neler yapıyorsun? Yani neredeyse 1aydır dibimdesin ama seni tanımıyorum.."
"Cafe,bar ve spor salonları.. böyle yerleri işletmek hoşuma gidiyor." Zeynep gözlerini kısarak Kereme baktı.
"Kızlar var diye mi?" Dedi sırıtırken.
"Agg sanırım." Dedi kerem kahkahasını bastırırken.
"Bence sen çok yaramaz bir çocuksun. Hatta kötü şeyler yapmış bile olabilirsin."
"Ah! Sanırım bazen yapıyorum." Zeynep sırıtmıştı.
"Badman"
"Badman mı?"
"Evet Kötü adam! " zeynep sırıtmaya devam ederken birden ciddileşti. " Tabi daha önce tanıdığım kötülerin yanından bile geçemezsin ama.."
"Kimmiş o kötü? Kıvanç mı?"
"Bilmem. Sanırım artık öyle.. Kıvanç önceden iyi bir çocuktu aslında. Beni severdi.. yada bilmiyorum işte. Artık hayatımda kötüleri istemiyorum. Beni gerçekten seven insanlar istiyorum. Gerçekten yanımda olanları, beni gerçekten önemsiyenleri.. " Kerem Zeynepe üzülmüştü biraz tereddüt etsede sonunda elini zeynepin eliyle buluşturdu.
"Ben senin yanındayım." Zeynep ilk önce şaşırsada Kereme gülümsemişti. Kerem tam anlatıcaktı içinden geçenleri..
"Zeyneep!" Şiddetli bir ses üzerine ikiside koridora doğru bakmıştı ki Kıvanç elinde silahla onlara bakıyordu.
"Sevgilin şimdi kelle paça olacak." Dedikten sonra silahı Kereme uzattı. Kerem bir kahraman misali göğsünü gere gere kalkarken Zeynep endişe içinde zıpladı yerinden. Diğer masada ki herkez teker teker dışarı atıyordu kendini. Garsonun biri köşeye pusmuş polise haber veriyordu.
"Sevgilim değil." Dedi zeynep titreyen sesiyle.
"Beni kandıramazsın.. " dedi kıvanç ve tetiğe basmak için hazırlandı. Zeynep Keremin önüne geçti.
"Sana değil dedim!"
"Zeynep napıyorsun? Hemen çık burdan!" Kerem zeynepi masanın oraya itmeye çalışırken Kıvanç tetiğe bastı.
*Banng!*
Zeynepin bembeyaz elbisesi artık kırmızıya boyanmıştı. Keremde Zeynepte yerde yatıyordu. Zeynep keremin üstüne düşmüştü. Zeynep bir çığlık atmıştı cılız sesiyle.. Kıcanç vurulanı Kerem zannetti ve oradan kaçarak ayrıldı. Kerem hızla doğruldu ve Zeynepi üstünden kaldırdı.
"Zeynep,zeynep aç gözünü!"
"Kerem?" Dedi zeynep gittikçe cılızlaşan sesi ile. O sırada ambulans ve polisin siren sesi duyuldu.
"Bak. Ambulans tam zamanında geldi.. Korkma iyi olacaksın. Ben yanındayım." Zeynep zorda olsa gülümsemişti. Ve yavaş yavaş yumdu gözlerini.
"Zeynep?! , zeynep? Hayır olmaz şimdi olmaz. Sana tam anlatıcakken olmaz!"