Yeniden Ask

Ölüm hep vardır

Açık perde'den süzülen güneş ışığı sayesinde gözünü hafifce aralamıştı zeynep. Derin bir nefes aldı ve doğruldu. Uyanır uyanmaz aklına babası gelmişti. Zor bir gün olacaktı herkez için.. saçlarını karıştırıp,yüzünü ovaladıktan sonra çalan kapı üzerine kapıya doğru yürümeye başladı.
"Kim o?"
"Oda servisi." Zeynep kaşlarını çattıktan sonra kapıyı açtı. Karşısında keremi bulunca gülümsedi.. Kahvaltı tepsisiyle kapıya gelmişti.
"Günaydın zeynep hanım. Duydum ki kahvaltınızı yapmamışsınız."
"Kereeem."
"Hadi bakalım bunlar yenilecek,daha sonra hazırlanacak."
"Hastane için mi?" Dedi zeynep yüzü düserken
"Evet.. ama yüzünü öyle düsürmeni istemiyorum. Daima gülümse ve inan! Baban iyileşecek.."
"Umarım." Dedi zeynep iç geçirirken.
"Hadi bakalım,ben odama geçiyorum üstümü giyineceğim. Birazdan geldiğimde seni yemeğini yemiş,hazırlanmış bulmak istiyorum."
"Emredersin." Dedi zeynep asker takliti yaparak. Kerem gülümsedi ve çıktı odadan. Zeynep hızlı bir şekilde üstünü giyinmişti ve keremin getirdiği kahvaltıdan bir kaç bişey atıştırdı ve keremin kapısına geldi. Tıklattıktan sonra bekledi..
"Kim o?"
"Oda servisi." Dedi zeynep kıkırdarken. Kerem anlamıstı ve 32 diş açtı kapıyı.
"Hımm oda servisi demek."
"Hadi ,hazırım."
"Bugün de harika görünüyorsunuz avukat hanım." Dedi kerem zeynepi süzerken. Zeynep kıkırdadıktan sonra önden önden ilerlemeye başladı. Kerem de sırıtarak takip ediyordu zeynepi. hastaneye geldiklerinde zeynep kapıda duraksadı ve derin derin nefes almaya basladı.
"Zeynep?" Dedi kerem korkuyla." İyi misin?"
"Korkuyorum kerem.. "
"Zeynep.. korkma,ben varım." Zeynep bakışlarını yerden çekip keremin gözleri ile buluşturdu ve keremin koluna girdi.
"Biliyorum.. yanımdasın." Dedi ve gülümsedi. Kerem kaskatı kesilmişti o an. Derin bir nefes aldı ve yürümeye başladılar. Zeynep babasının kaldığı odaya girerken kerem kapıda beklemeyi tercih etti.
"Babacım?"
"Ah kızım! "
"İyisin değil mi?"
"Ya evet harikayım."
"Oh! Sevindim."
"Bende seninle konusmak istiyordum zeynep."
"Ne hakkında babacım."
"Kerem.. " dedi cihan duraksadıktan sonra. "Onu yanlız bırakma kızım. Ben anlıyorum,gözlerinden belli oluyor.. kerem seni gerçekten çok seviyor kızım. Bana böyle bir damat getirdiğin için çok şanslıyIm. Birbirlerinizi üzmeyin.."
"Merak etme baba,biz birbirlerimizi anlıyoruz,seviyoruz."
"Gozum arkada kalmayacak. Seni ona emanet edebilirim."
"O ne demek baba? Sen iyileseceksin."
"Tabiki! "
"Guzel.. ben simdi doktorunla konusmaya gidiyorum. Ameliyat saatin geldi. Lutfen sakin ol.."
"Merak etme." Zeynep gülümsedikten sonra odadan çıktı.
"Ne oldu?" Dedi kerem.
"Hiç doktoruyla konuşmaya gidiyorum. Ameliyat saati geldi."
"Tamam , ben burdayım."
"Tamam." Dedi zeynep ve ayrıldı keremin yanından. Kerem dayanamadı ve girdi iceri.
"Merhaba efendim,nasılsınız?"
"Ah kerem sen mi geldin?"
"Size gelecegimi soylemistim"
"Gel,gel."
"İyi gördüm sizi.."
"Sayende.."
"Estafurullah.. "
"Kerem ameliyata girmeden söylemek istiyorum. Sen gercekten iyi bir damatsın.." kerem utanmıstı ve yuzu kızarıp basını one eydi. Gulumsuyordu..
"Tesekkurler efendim." Doktor odaya girdiginde cihan derin bir nefes aldı.
"Vakit geldi." Dedi doktor.
"Gidelim o zaman." Cihanın yatagını sürüklemeye basladıklarında zeynepin gözleri dolmuştu kerem zeynepe sarılmıs sedyeyi takip ediyorlardı. Ve ameliyathaneye girmislerdi.
"Aglama zeynep,iyilesecek inan." Zeynep derin bir nefes aldı ve hızla sildi goz yaslarını.
"Heh soyle. Senin güclü durman gerek."
Aradan saatler gecmisti, ne giren vardı nede cıkan.. saatler sonra doktor moreli bozuk bir sekilde cıktı.
"Doktor?" Dedi zeynep hızla yanına giderek. "Babam iyi mi?"
"Cok denedim zeynep ama olmadı. Kurtaramadım."
"Ne?!" Zeynep bir cıglık attı ve aglamaya basladı deli gibi.
"Ne demek kurtaramadın ya!"
"Zeynep sakin ol lütfen.." dedi doktor ve hemsirelere cagırdı gozunden yaslar akıyordu doktorun. Kereme yere oturan zeynepin yanına coktu ve sarıldı ona.
"Hani iyilesecekti? Hani iyi olacaktı?" Dedi zeynep kereme cıglıkları arasından. Sessiz cıglıktı bunlar.. bogazında bir dugumle. Birden bayıldı zeynep , kerem korkuyordu. Zeynepi kucagına aldı ve uzun,soguk koridorda ilerlemeye basladı. Korkudan kaskatı kesilmişti , gözünden yaşlar akıyor zeynepe sıçrıyordu. Kerem zeynepi acile yatırdıktan sonra zeynepe bir sakinlestirici serum bagladılar. Kerem ise basında ellerini kavusturmus goz yaslarını umursamazca bekliyordu. Zeynepin son söyledikleri yankılanıyordu kulaklarında.
"Hani iyileşecekti?"
Bir süre sonra kendine gelmişti zeynep,kerem hızla yanına gitti ve uzunca baktı zeynepe.
"Zeynep." Dedi sonra,bogazında koca bir duğüm vardı sanki.
"Babam." Dedi zeynep uyanır uyanmaz." Beni bıraktı,gitti. Neden?" Dedi sonra.
"Ölüm hep vardır zeynep. Sevdiklerimiz yada sevdiklerimizin sevdikleri.. o huzurlu bir sekilde uyuyor inan bana. Uzulme diyemem ama lutfen guclu ol." Dedi kerem göz yaşları akmayaa devam ederken. Zeynep doğruldu ve sarıldı kereme.
"Götür beni burdan." Dedi sonra,nefes almakta zorlanıyordu. Kerem zeynepi kucağına aldıktan sonra çıkardı hastaneden. Zeynep derin bir nefes aldı ve aglamaya basladı tekrardan.
"Neden? Ya neden herkez terkediyor beni? " kerem usulca yaklastı zeynepe ve sarıldı.
"Bak,ben burdayım." Dedi kerem. "Burdayım ve seni asla terk etmeyeceğim." Zeynep kereme baktı ve sarıldı sıkıca.
"İyiki varsın." Dedi sonra. Göz yaşları keremin omzunu ıslatıyordu. Zeynep geri çekildi ve baktı keremin gözlerine elini uzatıp sildi keremin göz yaşlarını keremde zeynepinkileri sildi.
"Sen yapma." Dedi zeynep tekrardan sarılırken kereme. "Sen sakın terk etme beni."
"Asla. Zeynep ben seni istesemde terk edemem." Zeynep saskınca baktı keremin gozlerine ve sonra tekrardan sarıldı.
"Artık kimsem yok senden başka. " dedi zeynep. Keremin gozunden suzulen bir damla yas zeynepin omuzlarında suzuluyordu simdi.
"Merak etme zeynep,ben hep burada olacagım." Zeynep derin bir nefes aldı ve tekrardan bayılmıstı. Kerem saskındı uzuntuden mi bayılıyordu sürekli yoksa baska bir hastalıgı mı vardı. Bunu daha sonraki gunlerde gozlemleyecekti. Kerem zeynepi kucagına aldıktan sonra arabaya bindirdi ve otele geldi. Odanın kapısını actıktan sonra zeynepi yatağa yatırdı daha sonra oturdu yanında ki koltuğa ve seyretmeye başladı zeynepi. Bir süre sonra uykusu geldi ve uzandı koltuğa ve kendini uykuya bıraktı. Sabaha karşı zeynep çığlıklar içersinde uyanmıştı.
"Baba hayır,Kerem!" Dediğini anlamıştı sadece kerem. Zeynep çıglık atarak uyandığında kerem sıkıca sarıldı zeynepe. Zeynep deli gibi ağlıyordu.
"Tamam canım geçti." Dedi kerem. Zeynep kereme sıkıca sarıldı.
"Herkez gidiyordu kerem,sen bile.." dedl zeynep.
"Gecti canım, bak ben burdayım. Hadi uyu şimdi." Zeynep kereme sıkıca sarıldı ve kapadı gözlerini. Keremde uzanmıştı yatağa ve sarıldı zeynepe. Tekrardan uykuya bırakmışlardı kendilerini. Zeynep icin zorlu bir hayat baslıyordu artık ama kerem her daim yanında olacaktı buna zeynepte inanıyordu.