Yeniden Ask

Yanlız Sen

Danışmancığıma sevgilerimle..

Hayata dair hiçbirşeyiniz kalmadığında naparsınız? Yanlız kaldıgınızda,dayanamayacak hale geldiğinizde pes mi edersiniz yoksa savaşır mısınız? Pes etmek kolay iş.. önemli olan savaşmak elbette. Ama savaşan herkez bir şeyini kaybeder bu savaşta. Bir şeyinden vazgeçmek zorunda kalır. Hislerinden..
**
Zeynep kendinden geçercesine ağlarken telefonu çalar. Duymaz zeynep hiçbirşeyi sadece oturduğu o kösede dizlerini çekip ağlar. Bir süre sonra kendine geldiğinde uzanır telefonuna. Ekrana baktığında Kerem'in aradığını görür ve açar hemen. Zeynep telefonu açınca Kerem bir oh çeker.
"Zeynep,zeynep beni duyuyor musun?"
"Kerem."
"Zeynep nerdesin canım,iyi misin?" Der kerem telaş ve korkuyla.
"Kerem ben,ben çok kötüyüm. "
"Tamam canım nerdesin söyle hemen geliyorum." Zeynepin söyledikleri anlaşılmaz bir hal almıştı ki zeynep güçsüz düştü ve telefonu elinden bırakmıştı. Cevap alamayan kerem arabaya atladığı gibi evin yolunu tutmuştu ki kapıyı açan yoktu arka bahçeden içeri girdiğinde zeynepi yerde görmesiyle yanına çöktü.
"Zeynep,zeynep!" Hafifce açtı zeynep gözlerini ve fırladı birden ayağa.
"Bırak beni!" Diye çığlık atmıştı zeynep.
"Zeynep benim kerem." Zeynep dikkatli bir şekilde bakmıştı kereme ve koşarak gidip sarıldı kereme.
"Tamam canım,ben buradayım."
"Kerem.. beni havalanına götürür müsün?" Kerem bir süre düşündükten sonra zeynepe baktı.
"Peki canım ama daha sonra hastaneye gideceğiz." Zeynep bir şey demedi ve çıktı hemen evden. Kerem arabaya bindikten sonra zeynepin orada olmasının ne kadar iyi olacağını düşünüyordu. Havalanına geldiklerinde şerit çekilmiş ve orası ambulans ile polisle dolmuştu. Zeynep ağlamaktan kuruyan gözyaşlarını birkez daha sildi ve solgun yüzünü ufaladı. Kereme baktı ve keremde ona. Birlikte içeri girdiklerinde teker teker getiriyorlardı zeynep ağır aksak adımlar atarak ilerlemeye başlamıştı,titriyordu. Kerem zeynepin elini tutmuştu zeynep kereme baktığında kerem hafifce kapatıp açtı gözlerini 'ben burdayım' demek istiyordu. Zeynepin çenesi tiremeye başladığında bir sedye daha çıktı ve zeynep o an donmuştu. Tiremeler artmıştı ama tepki veremiyordu.
"Anne." Dedi sadece. Ve koşar adımlarla gitti sedyenin başına. Sarıldı demete kocaman. Sedyeyi götürenler zeynepi oradan uzaklaştırmak istemişti. Zeynep demetin beyaz,solgun ve kanlı yüzüne baktıktan sonra sarstı. "Senden beklemezdim.! " diye bağırdı. " sende bıraktın beni. " Kerem zeynepin kolundan tuttuktan sonra sedye yavaş yavaş uzaklaştı oradan. Zeynep hızla çekti kolunu.
"Bırak! " zeynep ilerlemeye başlamıstı karanlığa doğru. Kerem arkasından gitmişti bir süre arka arkaya yürüdükten sonra zeynep kayalıklara oturmuştu ve ayağınıda suya sarkıtmıştı.Kerem yanına oturduğunda zeynep başını keremin omzuna yasladı.
"Neden kaybediyorum?" Dedi zeynep.Kerem bir şey diyemedi ve bir süre sessiz bekledi.
"Bak." De zeynep ellerini haaya kaldırırken "Rüzgarlar alıp götürdü sevdiklerimi."
"Zeynep" dedi kerem korkuyla. "Sen iyi misin?"
"Değilim." Dedi zeynep iç çekerken. " Sevdiklerim yok artık. Yine yapayalnızım."
"Ben varım." Zeynep dönüp kereme baktıktan sonra tekrardan denize çekirdi bakışlarını. Kerem zeynepi sarmaladı.
"Üsümüşsün. Gidelim mi?"
"Buz gibiydi kerem. Her zaman sımsıcacık,can veren o yanaklar bu sefer buz gibiydi. Gülümsemiyordu.. her zamanki gibi sarılmıyordu bana. 'Kızım' demiyordu. "
"Zeynep.."
"Onun bedeni kadar soğuk değilim." Dedi zeynep. "Üşümemeyi annemin ölü bedeninden öğrendim. Üsümüyorum ben." Kerem bir şey diyemedi sadece sarıldı zeynepe. Bir süre sonra Zeynepin üsüdügünü fark etti.
"Hadi gidelim." Dedi kerem. Zeynep başını salladı ve kalktılar oradan. Arabaya bindiklerinde zeynep basını cama yaslamıs dusunceler icersindeydi. Eve geldiklerinde zeynep uyuyordu. Kerem zeynepi kucagına aldıktan sonra eve arka kapıdan girdi ve zeynepi yatagına yatırdı. Mutfaga gidip cekmeceleri karostırdıktan sonra hazır corba cıkardı ve pisirmeye basladı. Corba pistikten sonra iceri gecip oturan kerem bir sure sonra zeynepin cıglıkları ile yerinden hoplamıstı. Hızla yukarı cıktı kerem ve zeynepe baktı. Zeynep yatakta oturmus derin derin nefes alıyordu ve aglıyordu. Kerem zeynepe sarıldıktan sonra zeynepte kereme sıkıca sarılmıstı.
"Tamam canım gecti." Dedi kerem.
"Gecmedi." Dedi zeynep. "Gecmeyecek."
Kerem zeynepin yatmasına yardım ettikten sonra odadan cıkacaktı ki Zeynep keremin kolundan tuttu.
"Gitme." Dedi zeynep. " sen bari gitme. Yanımda kal.." dedi sonra.
Kerem kalktıgı yere geri oturdu ve sarıldı zeynepe. Zeynep goz kapaklarını tutamıyordu cunku sakinlestirici verilmisti. Zeynep gozlerini tekrardan kapadıgında kendini uyluya bıraktı. Kerem icin de yorucu bir gundu. Ve sabah daha yorucu olacaktı. Cenaze vardı ve kerem korkuyordu,Zeynepin fenalaşmasından. Zeynepin başına minik bir öpücük kondurduktan sonra gözlerini kapadı ve uykuya bıraktı kendini.