~KATİLİN AŞKI~

🖤25.BÖLÜM💔

Herkese selammm

Bu uzun bölümü 5k oluşumuzun şerefine paylaşıyorum🥳

Bölüme oy ve satır araları yorum yaparsanız çok sevinirim🥰

Hepinize iyi okumalar...

Bedenimdeki tiz acıya dayanamıyordum inliyordum ama kıpırdayamıyordum da. Bora'nın kolları beni sıkıca sararken bende ona sarılmak istiyordum ama buna gücüm yoktu.

Bora benimle birlikte yere eğilirken bir an olsun gözlerini gözlerimden ayırmıyordu "Güneş," diyordu, boş ormanlık araziye bakıyordu ama aradığını bulamıyor dudaklarını arasından küfür savurup tekrar bana bakıyordu.

"Bora," dedim iniltiyle "acıyor," diye devam ettim. Bora'nın belimdeki elleri ilk defa kaskatı kesildi.

İntikamı için kullandığı kızın dudaklarından dökülen tek bir sözüyle ellerini kaskatı kesmişti.

"Abi,"diyerek odaya daldı biri;Kerem'di bu. "İyi misiniz?" Diye sordu. Dolan gözlerim ona dönerken olduğu yerde durduğunu gördüm. Buz kesilmiş gibi bana bakıyordu.

"Doktoru çağır Kerem bir şey yap!" Diye bağırdı Bora ve etrafına son kez baktı. Bir anda beni kucağına almasıyla acı içinde inlemem bir oldu. Bora'nın gömleğini güçsüz bir şekilde tutarken gözlerim kapanmaya başlıyordu.

"Dayan," dedi Bora sesi korkulu çıkıyordu "geçecek lütfen dayan Güneş lütfen." Beni yatağa yatırıp geri gideceğini hissettiğim an kolundan tuttum onu.

"Gitme," diye fısıldadım. Acı içinde yutkundum "korkuyorum." Dolan gözlerimden birer damla yaş süzüldü ve gözlerim ağır ağır kapanmaya başladı.

"Sinan'la Selim'i ara buraya gelsin Kerem," dedi Bora kendini kontrol etmeye çalışarak "Kerem!" Dedi uyarırcasına sonra odada ayak sesleri duyuldu ve ardından kapı sesi.

Gözlerim giderek kapanırken sağ göğsümün yukarısındaki sızı giderek artıyordu. İlk defa hayatımda başka bir acıyla tanıştım ve bu acı bedenimden gelen bir acıydı.

                                 🖤♾💔

Kötü bir kabusun kollarından kaçarken bir elin saçlarımda gezindiğini hissettim ve bir ses duydum buda başka bir kabus diye geçirdim içimden ama kabusa benzemiyordu rüya gibiydi ama rüyada değildi.

Bu gerçekti.
Bu saçlarımı okşayan ellerde bu seste gerçekti.

Sevdiğim adamın sesiydi bu.

Kalbimi parçalara ayıran adamın sesiydi.

Beni intikamı için kullanan adamın sesiydi.

"Kelebeğin kalbi çok kırılmış hayatta en çok istediği iki hayali onun sonu olmuş ama kelebek bu sona rağmen hayatta kalmış sırf aşık olduğu katile kendine aşık etmek için." Dedi ne zamandan beri duymadığım o ses. Bana hikaye anlatıyordu kendi uydurarak hikaye anlatıyordu.

Gözlerimi baygın bir şekilde aralarken Bora'yı gördüm. Gözlerimiz kesiştiği an onun mavi gözlerini ne kadar özlediğimi farkettim.

İnsan nefret beslediği birinin gözlerini özleyebilir miydi?

"Güneş," dedi Bora heyecanla. Sonra gözlerime hasretle baktı, bana benim gibi bakıyordu. Ama o nasıl bakardı benim gibi bakamazdı ben ona aşıktım o ise değil.

Bir insan bir insana aşık değilken nasıl aşıkmış gibi bakardı? Biliyor musunuz siz? Ben bilmiyorum.

"Bora," diye fısıldamamla öksürmem bir oldu. Art arda öksürürken sağ göğsüm acıyordu. Bora korkarak ayağa kalkıp komidinin üzerindeki su dolu bardağı eline alarak öne doğru eğildi. Ensemden tutarsak canımın yanmaması için elinden geleni yaparak suyu içmemi sağladı.