~KATİLİN AŞKI~

🖤28.BÖLÜM💔

Hepinize selamm

İki gündür arka arkaya bölüm atıyorum benden beklenilmeyen şeyler hahshshsh

Bölüme geçmeden önce satır aralarına yorum yapıp aşağıdaki yıldıza basarsanız sevinirim.

Sizleri seviyorum hepinize iyi okumalar❤️‍🩹❤️‍🩹❤️‍🩹

(5 ay sonra)

Kalbim atıyor mu? Hala kan pompalamaya devam edip nefesimi kesmeme izin vermemiş miydi yine?

Özgürlüğe uçmak için ölmeyi yeğleyen kız...

Hayatta mısın?

Yoksa öldün mü gerçekten?

"Hayattayım," dedi aynadaki yansımamdaki kız dudaklarını oynatarak. "Niye ölmedin?" Diye sordu bu defa da aynadaki yansıma.

Niye ölmedin?

Niye ölmemişti bu beden, neden Tanrı yanına almamıştı beni? Bu kadar mı kötüydümde yanına alma gereksiniminde bulunmayıp bu iğrenç dünyada tutmuştu.

Halbuki ben, beni yaratan Tanrı'mın cehennemine bile razıydım ben...

Bu dünyada cehennemdeydim zaten o dünyada da olabilirdim yeterki Tanrı'mın yanında olsaydım...

Aynaya yansıyan bedenime uzun uzun baktım. Gözlerim ne kadar değişmişti mesela, iki rengin birleşiminden oluşan , babama benzeyen gözlerim değişmişti yerine başka bir renk gelmişti.

Siyah...

Ardından gülümsemeyen dudaklarıma baktım. Kaç ay olmuştu içten bir şekilde gülümsemeyişimin?

Ardından güçsüz vücuduma baktım. Darbe izleri yeni yeni iyileşmişti ve oldukça zayıf kalmıştı bedenim aylar önceki bedenime kıyasla.

Peki ne olmuştu aylar önce? Kendini özgür olmak için uçurumdan atlayan kıza ne olmuştu?

Hayattaydı yaşıyordu yaraları iyileşmişti kırılmış olan kemikleri iyileşmişti aylarca kaldığı komadan çıkmıştı, ama nasıl?

Kim kurtarmıştı onu?

Kemal Soykıran...

Siyah renge bürünen gözlerim aynadaki yansımamı delip geçerek geçmişe itmişti beni...

Tam beş ay önceye...

Ordan kendimi özgürlüğüme atladığımı sanmıştım ama bambaşka bir cehennem atlamışımda bilmiyormuşum.

Kemal Soykıran nasıl öyle bir şey yapacağını tahmin ettiğini bilmiyordum ama bana komadan çıkıp gözlerimi açtığım zaman 'sende o delilik vardı iyiki tahmin etmişim de tekneyle beklemişim seni,' demişti.

Cansız olmuş bedenimi denizden çıkartmıştı Kemal Soykıran ve ben iki ay boyunca cansız bir varlıkmışım gibi komada yatmıştım.

Bedenime aldığım darbeler iyileşmişti, kırılmış olan kemiklerim düzelmişti ama ben hala gözlerimi açmamıştım dediklerine göre.

Ve en sonunda açtığımda bambaşka bir oyunun içinde bulmuştum kendimi.

Bu oyun benim oyunumdu ve ben kendi oyunumun içine gözlerimi açmıştım.

"Gelebilir miyim?" Kerem'in sesini duymamla başımı kapıya çevirdim. Kapının aralığından konuşuyordu. Ona başımı sallayarak onay verdiğimde hızlı bir şekilde odaya girip kapıyı da kapatmıştı.